தாத்தா, அப்பா வாழ்ந்த காலமிது

திமுக அல்லது திராவிட அரசியல் என்ற அமைப்பைத் தமிழகத்தில் வெறுக்கின்றேன் என்ற சொல்லிக் கொண்டு இருப்பவர்களைக் கீழ்க்கண்டவாறு பிரிக்க முடியும்.  பெரியார், அண்ணா, கலைஞர் என்று தொடங்கி இன்று நான்காவது தலைமுறை வரைக்கும் தொடர்ந்து தமிழக அரசியல் களத்தில் திராவிட அரசியல் என்பது தமிழகத்தில் கோலோச்சிக் கொண்டிருந்தாலும் அதன் தாக்கம் இன்னமும் இங்கே இருக்கின்றது என்பதனை எவராலும் மறுக்க முடியாது. 

இன்றைய  தமிழகத்தின் மூன்றாவது நான்காவது தலைமுறைகள் வளர்ந்த தொழில் நுட்ப வளர்ச்சியில் நமக்குக் கிடைத்துள்ள இணையம் வரைக்கும் திராவிட அரசியலை விமர்சிக்கின்றார்கள். வெறுக்கின்றார்கள். விமர்சனம் என்ற பெயரில் விசத்தை வார்த்தைகளாக எழுதுகின்றார்கள். தொடர்ந்து தீரா வன்மத்தை எழுத்தாக எழுதி வைக்கின்றார்கள்.  ஆனால் இன்னமும் திராவிட அரசியல் நீர்த்துப் போகவில்லை. அதன் அடிப்படைக் கொள்கைகள் மாறியுள்ளது.  செயல்படும் விதங்களும், அதனைச் செயல்படுத்துபவர்களின் சிந்தனைகளும் மாறியுள்ளது. ஆனால் திராவிட அரசியல் தமிழகத்தில் உருவாக்கிய அளப்பறிய மாற்றங்களை நாம் மறந்து விடக்கூடாது. 

இந்தியாவில் உள்ள மற்ற மாநிலங்களை விடத் தமிழகம் பலவிதங்களில் மாற்றம் கண்டதற்கு முக்கியமாக பத்து காரணங்கள் என்று எடுத்துக் கொண்டால் முதல் ஐந்து காரணங்கள் திராவிட அரசியல் உருவாக்கியது தான் என்பதனை நாம் கவனத்தில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்.  ஏன் இன்னமும் திராவிட அரசியலுக்கு இங்கே வெறுப்பு உள்ளது என்பதனை பட்டியலிட்டுப் பார்த்தால் பின்வரும் காரணங்கள் பிரதானமாக உள்ளது.

1. பிராமணர்கள் தொடக்கம் முதல் இன்று வரையிலும் வெறுக்கின்றார்கள். அவர்கள் சொல்லும் காரணங்கள் இந்து மதத்தை இழிவு செய்தார்கள். எங்கள் வளர்ச்சியைத் தடுத்தார்கள். குறிப்பாக ஆங்கிலேயர் ஆட்சி முதல் அண்ணா முதல் அமைச்சர் பதவிக்கு வந்தது வரைக்கும் அவர்கள் இருந்த பதவி, அதிகாரம் அனைத்தும் மற்ற சாதி மக்களுக்கும் பகிர்ந்தளிக்கப்பட்டது.  சமூக நீதி, சம உரிமை என்ற கொள்கையின் அடிப்படையில் அவர்களின் வாழ்க்கை முற்றிலும் மாறியது.  தமிழக வரலாற்றில் கடந்த 300 ஆண்டுகளில் தமிழகத்தில் மற்ற சாதி மக்கள் தான் தங்கள் வாழ்க்கைக்காகப் புலம் பெயர்ந்து கொண்டு இருந்தார்கள். திராவிட அரசியல் ஆட்சி, அதிகாரத்திற்கு வந்த பின்பு பிராமணர்கள் புலம் பெயரத் தொடங்கினார்கள்.

2. சொல்லுக்கும் செயலுக்குத் தொடர்பில்லாதவர்கள். இந்தக் குற்றச்சாட்டைச் சொல்பவர்கள் திமுகவில் உள்ளவர்கள் தங்கள் அரசியல் வளர்ச்சிக்காகத் தொடக்கம் முதல் இன்று வரையிலும் செயல்படும் விதங்களை விமர்சனமாக வைக்கின்றார்கள்.

3. அறிஞர் அண்ணாவிற்குப் பிறகு திராவிட அரசியலின் கொள்கைகள் பின்னுக்குப் போய் தனி மனிதர்கள் முன்னுக்கு வந்துள்ளார்கள். தனிமனிதர்களை முன்னிறுத்தல் தான் திமுகவில் தொடர்ந்து நடக்கின்றது.

4. ஊழல்வாதிகளாக உள்ளனர்.  இதற்குப்பின்னால் உள்ள குற்றச்சாட்டு அனைத்தும் திமுக அரசின் ஒவ்வொரு கால செயல்பாட்டிலும் நடந்த அரசியல் செயல்பாடுகளை உதாரணமாகக் காட்டுகின்றார்கள்.  அதிகாரங்கள் மூலம் தனி மனிதர்கள் அடைந்த பொருளாதார வளர்ச்சியைச் சுட்டிக் காட்டுகின்றார்கள்.

5. தனியொரு குடும்பத்திற்குச் சொந்தமான அமைப்பு போல இன்றைய திமுக மாறியுள்ளது.  ஜனநாயகம் எங்கள் கட்சியில் உள்ளது என்று வெளியே சொல்லிக் கொண்டாலும் அது வெறும் அரசியல் கோஷமாகவே உள்ளது. சாதாரண திமுக தொண்டர்களுக்கும், தலைமைப் பொறுப்பில் இருப்பவர்களுக்கும் பெரிய இடைவெளி உள்ளது. அது இன்று திராவிட அரசியலின் கொள்கைகளை முழுமையாக நீர்த்துப் போகச் செய்துவிட்டது.

6. எனக்குக் கலைஞரைப் பிடிக்கவே பிடிக்காது. தமிழகத்திற்கு ஊழலை அறிமுகம் செய்தவர்.

7. எனக்குக் கலைஞரைத் திறமைசாலியாக, தமிழ் ஆர்வலராக, எழுத்தாளராக, கதை வசனகர்த்தவாக, நிர்வாகத்திறமை உள்ளவராகப் பிடிக்கும். ஆனால் அவரின் அரசியல் செயல்பாடுகள் பிடிக்காது.

8. கலைஞரின் வாரிசுகளை அரசியலுக்குத் தகுதி படைத்தவர்களாக என்னால் நினைத்துக்கூடப் பார்க்க முடியவில்லை.

9. சிறுபான்மையினர் வளர்ச்சி என்ற பெயரில் பெரும்பான்மையினரின் மத உணர்வுகளை, செயல்பாடுகளைக் கலைஞர் தொடர்ந்த விமர்சித்த விதம் என்னைப் பாதித்துள்ளது.

10. கலைஞர் பெரியார், அண்ணா வழியில் தன்னால் முடிந்த அளவுக்குத் தமிழகத்தில் சாதிய கட்டுமானத்தை உடைத்து, எளியவர்களை, ஒடுக்கப்பட்டவர்களையும் அரசு பதவியில் அமர்த்தினார். ஒடுக்கப்பட்ட, தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் பலன் அடையும் வகையில் பல நல்ல சமூக திட்டங்களையும் உருவாக்கி அவர்களின் வாழ்க்கையில் மறுமலர்ச்சியை உருவாக்கினார்.  இது எங்களைப் போன்ற ஆதிக்கச் சாதியாக இருந்தவர்களின் வாழ்க்கையை எங்களின் பிடிமானங்களை தலைகீழாக மாற்றிவிட்டது. எங்களின் திமுக வெறுப்பு இன்று வரையிலும் மாறவில்லை.

****************

தெற்கிலிருந்து ஓரு சூரியன் நூலில் இடம்பெற்றுள்ள குறிப்பிடத்தக்க மூன்று பகுதிகள்

நான் வசித்த மயிலாடுதுறையில் மகாதேவ தெரு, பட்டமங்கலம் தெரு என்று இரண்டு தெருக்கள் உண்டு.  பிராணமர்களைப் பெரும்பான்மையாகக் கொண்ட தெரு.  அவர்கள்தான் வழக்கறிஞர்களா, ஆசிரியர்களாக, மருத்துவராக இருப்பார்கள்.  

சாமானிய மக்கள் அன்றைக்கு அந்தத் தெருக்களில் நுழைந்தாலே, சாமி வீட்டுக்குப் போகிறேன் என்று சொல்வார்கள்.  அய்யர் வீடு என்று கூடச் சொல்ல மாட்டார்கள்.  எந்தச் சாமி வீட்டிற்குப் போகிறாய்? என்று கேட்டால், டாக்டர் சாமி வீட்டிற்குப் போகிறேன், வக்கீல் சாமி வீட்டிற்குப் போகிறேன் என்று பதில் வரும்.  அவ்வளவு பயபக்தி.  பிள்ளைவாள் வரச் சொன்னார். முதலியார் வீடு வரைக்கும் போய் வருகிறேன். இப்படி எல்லோருமே சாதியால் தான் குறிப்பிடப்பட்டார்கள்.  மேல் சாதி என்று சொல்லிக் கொள்பவர்களுக்கு இதில் உள்ள பேதம் புரியாது.  

ஒடுக்கப்பட்ட சமூகங்களைச் சேர்ந்தவர்களை எப்படி அழைத்திருப்பார்கள் என்று நினைத்துப் பாருங்கள்.  எனக்கு விபரம் தெரிந்து முஸ்லீம்கள், கிறிஸ்தவர்கள் வீடுகளில் தண்ணீர் குடிக்க யோசித்த இந்துக்கள் உண்டு. என்னுடைய அப்பாவின் நண்பர் ஒருவர் கோமுட்டிச் செட்டியார். அவர் நல்ல மனிதர்.  ஆனால் அவர் எங்கள் வீட்டிற்கு வந்தால் திண்ணையில்தான் உட்காருவாரே தவிர, வீட்டிற்குள் வரமாட்டார்.  அவரும் சைவர், நாங்களும் சைவர்கள்.  

ஆனால் அவரைச் சாப்பிடச் சொன்னால் சாப்பிட மாட்டார்.  அரிசியைக் கொடுத்துவிடுங்கள்.  நானே பொங்கிக் கொள்கிறேன் என்பார்.  எதற்காக இதைச் சொல்கிறேன் என்றால் இன்றைக்குத் தமிழ்நாடு உள்ள நிலைமையை யோசித்துப் பாருங்கள்.தமிழன் என்ற அடையாளத்தால் எல்லோரும் ஒன்றுபட்டிருக்கிறோமா? இல்லையா? 

அன்றைக்கெல்லாம் வெளிமாநிலங்களிலோ, வெளிநாடுகளிலோ நம்மவர்களைப் பார்த்தீர்கள் என்றால், அவ்வளவு ஒடுங்கிப் போய் நிற்பார்கள்.  தமிழன் என்றாலே, பிறவியிலேயே ஏதோ தாழ்ந்து விட்டதாக எண்ணிய, இழிவாகக் கருதிய நாட்கள் எல்லாம் உண்டு.  இன்றைக்கும் நாம் முழுக்க உயர்ந்து நிற்கிறோம் என்று சொல்லமாட்டேன். ஆனால், நம் உடல் யார் முன்னாலும் குனிந்து நிற்கவில்லை அல்லவா? அதுதான் திராவிட இயக்கத்தின், திராவிடக் கட்சிகளின் ஆட்சியின் பெரும் சாதனை என்று சொல்வேன்.

பேராசிரியர் க.அன்பழகன்.

இந்தியா விடுதலை பெற்ற போதும், அதற்குப் பிந்தைய அரை நூற்றாண்டு வரையிலும்கூட வேளாண் சமூகமாகவே நாடு நீடித்தது.  தமிழகமும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல.  ஏனைய மாநிலங்களைப் போலவே தமிழகத்தின் வேளாண் அமைப்பும் சாதிய அமைப்பை ஒத்ததாகவே கட்டமைக்கப்பட்டிருந்தது.

நிலவுடைமை மிகப் பெரும்பான்மையான அளவில் எண்ணிக்கையில் குறைவான மேல் சாதியினரிடம் குவிந்திருந்தது.  மாறாக, எண்ணிக்கையில் பெரும்பான்மையான நடுத்தர, ஓடுக்கப்பட்ட மக்கள் நிலமற்ற கூலிகளாகவும் குத்தகைதாரர்களாகவும் இருந்தனர்.  எனினும் நிலவுடைமையாளர்கள் ஒரு மாயக்கட்டுக்குள் ஏனையோரை வைத்திருந்தனர். அந்த மாயக் கட்டின் மையப் புள்ளியாக உணவு இருந்தது.

உணவு எப்படி மக்களைக் கட்டிப் போட்டிருந்தது என்பதனை உணர, அரை நூற்றாண்டுக்கு முந்தைய தமிழகத்தின் வேளாண் சூழலை நினைவுகூர்வது அவசியம்.  அப்பொதெல்லாம் தமிழகத்தில் நீர்ப்பிடிப்பு மிக்க வெகுசில இடங்களில் மட்டுமே இரு போகச் சாகுபடி நடந்தது.  ஏனைய பகுதிகளில் ஒரு போகச் சாகுபடியே பெரிய சவால் தான்.

வருடம் முழுவதும் வேலை என்பது கிராமத்தில் சாத்தியமே இல்லாதது.  இரு போக நெல் சாகுபடி நடைபெற்ற பகுதியிலேயே கூட 120 150 நாட்கள் மட்டுமே வேலை கிடைக்கும்.  இந்த நாட்களில் கிடைக்கும் சொற்பக்கூலியைக் கொண்டு வருடம் முழுமைக்குமான வயிற்றுப்பாட்டைப் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும்.  எப்படி சாத்தியம்?

சாப்பிடுவதற்கே உடைமைகளை அடகு வைப்பது ஒரு வழக்கமாக இருந்தது.  உடைமைகளும் சொற்பம் தானே? அடுத்த கட்டமாக வட்டிக்கு நெல் வாங்கும் வழக்கம் இருந்தது.  வாங்கும் நெல்லை வட்டியுடன் (நெல்) அடுத்த அறுவடையில் திரும்பச் செலுத்த வேண்டும்.  அதுவும் தீர்ந்தபின், இருந்த ஒரே வழி நில உடைமையாளர்களிடம் போய்க் கெஞ்சி நிற்பது தான்.

நிலவுடைமையாளர்களிடம் சோற்று நெல் வேண்டும் என்று வீதியில் விவசாயத் தொழிலாளர்கள் மன்றாடி நிற்பது அன்றைக்கு அன்றாடக் காட்சி.  இது தவிர, இயற்கைச் சீற்றம் உண்டாக்கும் பட்டினியும் பட்டினிச் சாவுகளும் இப்படியெல்லாம் சோற்றுக்கு மக்கள் அலைந்த காலத்தில் அவர்களுடைய சுதந்திரமும் சுயமரியாதையும் என்ன கதியிலிருந்திருக்கும் என்பதனை யோசிக்க வேண்டும்.

பசியிலிருந்து மக்களை விடுவித்து, உணவு விடுதலையின் வாயிலாகச் சமூக விடுதலையை உருவாக்க முடிந்தது.

இந்தியாவின் பொது விநியோகத் திட்டத்துக்கான விதை ஆங்கிலேயர்கள் காலத்திலேயே ஊன்றப்பட்டது என்றாலும், அது பெருமளவில் விரிவாக்கப்பட்டது சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு தான்.  1960களில் உணவுப் பற்றாக்குறை பெரும் சவாலானபோது, பொது விநியோகத்திட்டம் மேலும் விரிவாக்கப்பட்டது. வேளான் உற்பத்தியைப் பெருக்குவதிலும் அரசின் கவனம் சென்றது.  வீரிய ஓட்டுரக விதைகள், உரங்கள், கடன் வழங்கக் கூட்டுறவுச் சாங்கங்கள், விலையை முன்கூட்டியே நிர்ணயிக்க விவசாய விலை நிர்ணயக் குழு, விளைந்த பொருளை நிர்ணயித்த விலையில் கொள்முதல் செய்து இருப்பு வைக்க இந்திய உணவுக் கழகம் எனப் பல்வேறு அமைப்புகளும் உருவாக்கப்பட்டு மக்களைப் பசியிலிருந்து காக்கும் செயல்திட்டம் முடுக்கிவிடப்பட்டது.  

ஜெ. ஜெயரஞ்சன். பொருளாதார ஆய்வறிஞர். எம்ஐடிஎஸ். சென்னை.

பல மாநிலங்களுடன் தமிழ் நாட்டை ஒப்பிட முடியாது. ஏனென்றால், இங்கு பழங்குடி மக்களின் எண்ணிக்கை ஒரு சதவிகிதம் மட்டுமே. சத்தீஸ்கர், ஜார்கண்ட் போன்ற மாநிலங்களில் 25 முதல் 30 சதவிதிகம்.  வட கிழக்கை எடுத்துக் கொண்டால் 90 சதவிகிதம் வரைக்கும் ஓட்டு இருக்கிறது.  ஆட்சிப் பொறுப்பிலும் அவர்களுக்கு முக்கியமான பங்கிருக்கிறது.  தமிழ்நாடு மாதிரி குறைந்த மக்கள் தொகையைக் கொண்ட மாநிலங்களில் என்ன பிரச்சனை என்றால், மலையையும் காட்டையும் விட்டு எங்கள் ஆட்கள் வெளியே வருவதே கண்டம்.  அதனால் ஆட்சியாளர்களுக்குக் காட்டில் நடப்பதே போய்ச் சேராது.  

அதனால்தான் பழங்குடியினருக்கு அதிகாரமளிக்கும் வனவுரிமைச்சட்டம் இன்று வரை தமிழக அரசியல் களத்தில் விவாதம் ஆகவில்லை.  ஆட்சியாளர்கள் மட்டும் அல்ல. ஊடகங்கள், அதிகாரிகள் எல்லோரையுமே இதற்கான காரணமாகச் சொல்லலாம்.  ஒரு பள்ளிக்கூடம் எப்படிச் செயல்படுகின்றது என்று பார்ப்பதற்கு மலை ஏறி இறங்கவே குறைந்தபட்சம் அரை நாள் நீங்க செலவிட வேண்டும். பத்திரிக்கையாளர்கள் மேலே வர மாட்டார்கள்.  கீழே கொண்டு போய் கொடுத்தாலும் செய்தி வராது.  இப்படி இருக்கும் போது ஆட்சியாளரை எப்படி எங்கள் குரல் போய்ச் சேரும். 

கல்வி பழங்குடியினரெல்லாம் ஜஸ்ட் பாஸ் பண்ணா போதும்.  மருத்துவக் கல்லூரியில் எளிதாக இடம் கிடைத்துவிடும் என்று ஒரு காலத்தில் சொல்லப்பட்டதுண்டு. இன்று ஓசி எனப்படும் பொதுப் பிரிவில் தேறிவருகிறார்கள்.  

எங்கள் பிள்ளைகள் கல்வியில் அடைந்திருக்கும் வளர்ச்சிக்கான குறியீடு இது. தமிழ்நாட்டில் அடர்ந்த காடுகளிலும் உண்டு உறைவிடப் பள்ளிக்கூடங்கள் உண்டு. பிள்ளைகள் பள்ளிக்கூடம் போனால் போதும். சாப்பாடு, தங்குமிடம், சீருடை, பாடக்கருவிகள் எல்லாவற்றையுமே அரசு தருகிறது. அதேபோல சுகாதாரம், கடைக்கோடியிலும் ஆரம்பச் சுகாதார நிலையங்கள் உண்டு. 

அவை வந்த பிறகு தான் பழங்குடிக் கிராமங்கள் எப்படி இருக்கின்றன என்பது துல்லியமாக அடையாளம் காணப்பட்டது.  திமுக ஆட்சியில் நாடமாடும் மருத்துவ முகாம் நடத்தினார்கள்.  வாகனங்கள் போக முடியாத மலை முகடுகளுக்குக்கூட ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில் வாகனத்தை நிறுத்திவிட்டு வீடு தேடி வருவார்கள். நாட்டின் பல பகுதிகளில் சுற்றிவந்த பின்பு நான் புரிந்து கொண்டது சாலைகளையும் மின்சாரத்தையும் சகல இடத்திற்கும் கொண்டு வந்ததே மிகப் பெரிய சாதனையாகப் பார்க்கிறேன்.

கலைஞர் கொண்டுவந்த இலவச வண்ணத் தொலைக்காட்சித் திட்டம் எங்கள் மக்களுக்கு மிக முக்கியமானதாக இருந்தது.  தொலைக்காட்சி இருக்கும். மின்சாரம் இல்லை. கேபிள் இல்லை என்ற புது அரசாங்கம் மிச்ச சொச்சம் மின்சாரம் இல்லாத இடங்களுக்கும் மின்சாரத்தைக் கொண்டு வந்தது. கேபிள் மூலமாகத் தகவல்தொடர்பு வந்தது.  எல்லாவற்றுக்கும் மேல் எங்களின் மக்களில் பெரும்பாலானோர் அப்போது தான் உலகம் எப்படி இருக்கிறது? நாம் எப்படி இருக்கிறோம்? என்று பார்த்தார்கள். உலகத்தை எங்களோடுஇணைத்த திட்டமிது.

ராஜன். வழக்குரைஞர். கன்னியாகுமரிமாவட்டம். மேற்குத் தொடர்ச்சி மலை பழங்குடி மக்கள் செயல்பாட்டாளர்.

இந்த வார பதிவுகள்


ஜே.பி யின் ஜெயில் வாசம் (எமர்ஜென்சி).


தெற்கிலிருந்து ஓரு சூரியன்


'நீட்’ திமுகவுக்கு அறுகதையே இல்ல..! |Vijayabaskar ...


நடிகர் சூர்யா பேசிய புதிய கல்விக் கொள்கை 2019


என் டீச்சர் தான் எனக்கு முதல் ஹீரோயின் - ராட்சசி 


தமிழக ரயில்வே துறையில் வட இந்தியர்கள்? ஏன்? எப்படி...


மோடி ஏன் வெளிநாடு சுற்றுகின்றார்?