மலட்டுப் பூமியில் பாவத்தின் சாட்சியாய்......

சமீபத்தில் நான் பார்த்த தொலைக்காட்சி விவாதத்தில் தற்போது காங்கிரஸ் கட்சி கொண்டு வர நினைக்கும் உணவு பாதுகாப்பு மசோதா குறித்து நாலைந்து பேர்கள் தீவிரமாக விவாதித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒருவர் ரசாயன உரங்கள் மூலம் நம் நாடு சென்று கொண்டிருக்கும் அழிவுப் பாதையை சுட்டிக்காட்ட மற்றொருவர் முதலில் இயற்கை விவசாயம் குறித்து பேசுவதை நிறுத்த வேண்டும். காரணம் அது எந்த அளவுக்கு பலன் உள்ளது என்பதைப் பற்றியே அறியாமல் அதைப் பிடித்து தொங்கிக் கொண்டிருப்பதால் எந்த பிரயோஜனமும் இல்லை என்றார். 

மேலும் இந்தியா சுதந்திரம் வாங்கிய போது இருந்த 30 கோடி ஜனத் தொகையானது இன்று 120 கோடிக்கு மேல் தாண்டி அடுத்த 20 ஆண்டுகளில் 140 கோடி மக்கள் என்ற எண்ணிக்கையை தொடும் இந்த நிலையில் இயற்கை விவசாயம் எப்படி இத்தனை பேர்களுக்கு உணவு தர முடியும்? என்றார்.

சரியோ தப்போ இன்றைய மக்கள் தொகை வளர்ச்சிக்குண்டான உணவு இருப்பு நம்மிடம் இருப்பதே மிகப் பெரிய சாதனை என்று முடித்தார்.

சுதந்திரத்திற்கு முன்பும் பின்பும் இந்தியா சந்தித்த பஞ்சங்களும், பட்டினியும் இறந்தவர்களின் எண்ணிக்கையும் சொல்லி மாளாதது. ஆனால் இன்று மிக மலிவானது அரிசியே.

அது விலையில்லா அரிசி என்கிற அளவுக்கு வந்துள்ளது.  

நாம் வாங்கும் விலையுயர்ந்த அரிசியை இந்த கணக்கில் கொண்டு வர வேண்டாம்.  அது நமது சுவை தேடலால் நாம் கொடுக்கும் விலையது.

இயற்கை விவசாயம், இயற்கையான வாழ்க்கை போன்றவற்றை எளிதாக நம்மால் சொல்லிவிட முடியும். ஆனால் வாழ்ந்து பார்க்கும் போது தான் இதன் விளைவுகளைப் பற்றி கொஞ்சமாவது யோசிக்க முடியும்.  

கல்லூரி வரைக்கும் கிராமத்து வாழ்க்கை வந்தவர்களை இப்போது அதே கிராமத்தில் போய் நிரந்தரமாக வாழ முடியுமா? என்றால் அவர்களால் நிச்சயம் முடியாது தான் சொல்வார்கள்.  இரைச்சலும், தூசியும் இயல்பான ஒன்றாக பழகிவிட அமைதி கூட தற்போதைய வாழ்க்கையில் பேரமைதி போல நம்மை பயமுறுத்தும் நிலைக்கு நம் மனம் மாறியுள்ளது.  வசதிகளுக்கு பழகிய உடம்பு கிராமத்து வாழ்க்கையை வெறுக்கும்.

மனிதனின் மூன்று முக்கிய தேவைகளான உணவு என்பது ருசியின் அடிப்படையில், ஆடை  நாகரித்தின் வெளிப்பாடாகவும் மாறியுள்ளது. இருப்பிடம் அவரவர் வசதிகளை காட்டிக் கொள்வதாகவும் மாறியுள்ளது.

ஒவ்வொரு விசயத்தையும் நல்லது கெட்டது என்பதைப் போல நாம் அடையும் வளர்ச்சிக்குப் பின்னாலும் இரண்டு விசயங்கள் உள்ளது. 

இயற்கை மற்றும் செயற்கை. 

ஒரு விதையை இயல்பான நிலையில் வளரவிட்டு பெறும் ஆதாயம் என்பதற்கு குறிப்பிட்ட காலம் காத்திருக்க வேண்டும். ஆனால் அதையே செயற்கை வழியில் பல வழியில் உருமாற்றம் அடையச் செய்ய முடியும். விதையின் தன்மையை மாற்றுதல், செடியில் கலப்பினத்தை உருவாக்குதல், உருவான மரத்தில் மகசூல் அதிகரிக்க தேவைப்படும் செயற்கை முன்னேற்பாடுகளை உருவாக்குதல் என்று இன்றைய விஞ்ஞான அறிவின் மூலம் மனிதனால் நினைத்ததை சாதித்துக் கொள்ள முடிகின்றது.

இயற்கை என்பது குறிப்பிட்ட சட்ட திட்டங்களுக்கு கட்டுப்பட்டது.  எவரும் உருவாக்குவதில்லை. அது இயற்கையாக உருவாவது. பழமோ, காயோ குறிப்பிட்ட மாதம் வருடம் என்று காத்திருந்து பெற வேண்டியது என்ற சூத்திரப்படி காலம் காலமாக அதனை உடைக்காமல் வாழ்ந்த மனித சமூகம் அனுபவித்த பலன் குறைவாக இருந்தாலும் வாழ்ந்த காலம் முழுக்க அதன் பலனை அனுபவித்து வாழ்ந்தனர்.

தான் அனுபவித்து தன் தலைமுறைகளுக்கும் அளித்து மறைந்தனர்.  

ஆனால் விஞ்ஞானத்திற்கு அறநெறிகள் முக்கியமல்ல.  உடனடித்தேவை என்றொரு வார்த்தை தான் விஞ்ஞானத்தை இயக்குகின்றது. முடியாதது இங்கு எதுவுமே இல்லை என்ற விஞ்ஞான அறிவால் எல்லைகளை உடைப்பதும் மேலும் மேலும் முன்னேறிக் கொண்டே இருந்தாலும் இன்று வரைக்கும் இயற்கையை வெல்லும் அறிவை மனிதனால் வளர்த்துக் கொள்ள முடிவதில்லை. ஒவ்வொரு முறையும் இயற்கை அழிக்கப்படும் போது குறிப்பிட்ட காலத்திற்குப் பிறகு அதுவே சமன் செயதும் கொள்கின்றது. இயற்கை என்பது உயர்ந்த மலையெனில் அதில் ஏறுபவர்களும், ஏறிக் கொண்டு இருப்பவர்களும் அவரவருக்கு புரிந்ததை, பார்த்ததை வைத்துக் கொண்டு தான் வென்று விட்டோம் என்று பெருமைப்பட்டுக் கொள்கின்றனர். இன்னும் அறியாத ஆச்சரியங்கள் ஆயிரமாயிரம்.

இன்று வளர்ச்சி முன்னேற்றம் என்ற இந்த இரண்டு வார்த்தைகள் மட்டுமே முக்கியமானதாக இருக்கின்றது.

ஆனால் எது வளர்ச்சி? எப்படியான முன்னேற்றம் என்பது குறித்து எவரும் பேசுவதில்லை.  வளர்ச்சிக்கும் வீக்கத்திற்கும் உண்டான வித்தியாசங்களை உணர வாய்ப்பில்லாது ஓடிக் கொண்டேயிருக்கின்றோம்.

தொழில் வளர்ச்சியால் நாம் பெற்ற பலன்களை, அனுபவிக்கும் மகிழ்ச்சியைப் பற்றி பேசும் போது அதன் விளைவுகளைப் பற்றியும் நாம் பேச வேண்டும்.

இன்று இந்திய நாணயத்தின் வீழ்ச்சிக்கு பின்னால் உண்மையான பல காரணங்கள் இருந்தாலும் அதையும் மீறி இன்று ஒரே பாடலை திரும்பத்திரும்ப பாடிக் கொண்டு இருக்கின்றார்கள்.  அதாவது ஏற்றுமதியை அதிகரிக்க வேண்டும்.  இறக்குமதியை குறிப்பாக எண்ணெய் சமாச்சாரங்களை குறைக்க வேண்டும் என்பதே. மேலும் நம்முடைய ஏற்றுமதி தான் உலக அரங்கில் இந்தியாவிற்குண்டான மரியாதையை தந்துள்ளது என்கிறார்கள்.

ஏற்றுமதி என்ற வார்த்தை இந்தியாவிற்கு எத்தனை பலனை தந்துள்ளதோ அந்த அளவுக்கு இந்தியாவை கொத்துக்கறியாகவும் மாற்றியுள்ளது.  இந்தியா என்பது மிகச் சிறந்த சந்தை என்ற நிலையை உருவாக்கியவர்களும், இந்தியாவில் உள்ள மனித வளத்தை பயன்படுத்திக் கொள்ள அனைவரும் இங்கே வாருங்கள் என்று அழைப்பு விடுத்தவர்களும் உருவாக்கிய கொள்கைகளினால் அடுத்து வரும் தலைமுறைகள் அனுபவிக்கப் போகும் சிலவற்றைப் பேசலாம்.  

இன்று ஏற்றுமதி இறக்குமதி என்பது இயல்பான வார்த்தையாக மாறியுள்ளது. ஏற்றுமதி என்ற வார்த்தையினால் வளர்ந்த பல தொழில்கள் இருந்தபோதிலும் ஆய்த்த ஆடைகள் மற்றும் தோல் என்ற இருசமாச்சாரங்கள் கொடுத்த வேலைவாய்ப்புகள் மூலம் இந்தியர்கள் பலன் அடைந்ததை விட, நாட்டிற்கு கொடுத்த அந்நியச் செலவாணியை விட இந்த இரண்டு தொழில்கள் மூலம் இன்னும் பத்து தலைமுறைகள் அனுபவிக்கப் போகும் துன்பங்கள் அதிகம்.  

தோல் தொழிற்சாலைகள் அதிகம் உள்ள திண்டுக்கல், ஆம்பூர், வாணியம்பாடி, ஈரோடு போன்ற ஊர்களைச் சுற்றிலும் உள்ள நீர் ஆதாரங்களை இனி எந்த நிலையிலும் பழைய நிலைக்கு திரும்ப பெறமுடியாது. இதே போல திருப்பூரும்.

திருப்பூரில் உள்ள ஆய்த்த ஆடைத் தொழில் மூலம் நேரிடையாக மறைமுகமாக லட்சக்கணக்கான மக்கள் வேலைவாய்ப்புகள் பெற்று வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதும், மத்திய அரசாங்கத்திற்கு இதுவொரு முக்கியத் லாபமீட்டும் ஊராக இருந்தாலும் இந்த தொழில் மூலம் சமூகம் அடைந்த எதிர்கால சமூகம் அடையப் போகும் துயரங்களை சிலவற்றை இங்கே பார்க்கலாம்.

திருப்பூரை நம்பி லட்சக்கணக்கான மக்கள் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தாலும் இந்த ஆய்த்த ஆடைத் தொழில் என்பது சமூகத்திற்கு இரு முனைத் தாக்குதல்களை கடந்த 25 வருடங்களாக நடத்திக் கொண்டு வருகின்றது. 

சாயப்பட்டறைகள் மூலம் நிலமும் நீரும் கெட்டுப் போகின்றது என்பது போன்ற பல சீர்கேட்டுச் சமாச்சாரங்களை போகிற போக்கில் படிக்க பழகி விட்டோம்.  ஆனால் இந்த தொழில் மூலம் நீரும் நிலமும் மாசடைந்து விட்டது என்பதைப் போல மற்றொரு பிரச்சனை வெளியே தெரியாமல் இருக்கின்றது.

பஞ்சு நூலாக மாற நூற்பாலைக்கு செல்கின்றது. அது வேண்டிய துணியாக மாற நிட்டிங் என்ற பின்னலகம் வருகின்றது.  இந்த இரண்டு இடத்திலும் மின்சாரம் மட்டுமே முக்கியத் தேவையாக இருக்கின்றது.

ஆனால் இதற்குப் பிறகு இந்த துணி சாயப்பட்டறைகள், ஸ்டீம் காலண்டரிங்,, காம்பாக்ட்டிங், ட்ரையர் போன்ற பல உப தொழில்கள் முழுமையான துணியாக மாற உதவி புரிகின்றது.

இந்த அத்தனை தொழிலும் சுடுதண்ணீர் தேவை.

திருப்பூரில் இன்றைய சூழ்நிலையில் 700க்கும் மேற்பட்ட சாயப்பட்டறைகள் இயங்கிக் கொண்டு இருக்கின்றது. இது தவிர இது சார்ந்த உப தொழில்கள் ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட நிறுவனங்கள் உள்ளது. இந்த நிறுவனங்கள் தினந்தோறும் செயல்பட வேண்டுமென்றால் சுடுதண்ணீருக்காக பாய்லர் இரவு பகலாக இயங்கிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். இந்த பாய்லர் இயங்க கட்டாயம் விறகு தேவை. 

இந்த விறகை பெற தொடக்கத்தில் காங்கேயத்தில் காடு அழிப்பு வேலை தொடங்கியது.  படிப்படியாக நகர்ந்து கொண்டேயிருந்தது.  திருச்சி சென்று புதுக்கோட்டை வரை வளர்ந்தது. தொடர்ச்சியாக இராமநாதபுரம் மாவட்டம் சென்றது. அந்த வட்டம் முடிந்து தஞ்சாவூர் மாவட்டம் வரைக்கும் சென்று இன்று மேலும் மொட்டையடிக்க எந்த ஊர் இருக்கின்றது என்கிற அளவுக்கு தேடுதல் வேட்டை நடந்து கொண்டேயிருக்கின்றது.  உத்தேச கணக்காக ஒரு சாயப்பட்டறைக்கு தினந்தோறும் மிகக் குறைந்த அளவான ஒரு டன் என்கிற நிலைக்கு வைத்துக் கொண்டாலும் 700 சாயப்பட்டறைகள், இவற்றிக்கு மாதந்தோறும் தேவைப்படும் விறகின் அளவு என்பதை மனக்கணக்கில் கொண்டு வந்தால் தெரியும்.  இது தவிர உபதொழில் நிறுவனங்களுக்கு தேவைப்படும் விறகு என்கிற நிலையில் திருப்பூருக்குள் மட்டும் ஒரு நாள் வரும் விறகின் அளவு ஒரு லட்சம் டன். 

சாயப்பட்டறை பிரச்சனை விஸ்வரூபம் எடுத்த போது அரசாங்க ஆதரவோடு பொது சுத்திகரிப்பு நிலையம் உருவானது.  ஏறக்குறைய 15 முதல் 20 வரையான சுத்திகரிப்பு நிலையங்கள் உருவானது. இது போன்ற இடங்களிலும் சாய நீரை சுத்திகரிப்பு செய்ய தேவைப்படும் விறகின் அளவு சொல்லிமாளாது.

திருப்பூரில் சில நிறுவனங்கள் மட்டும் ஆயில் மூலம் செயல்படும் ஹீட்டர் பயன்படுத்துகின்றது.  விறகு தேவைப்படாது.  எந்த நிறுவனமும் இது குறித்து யோசிப்பதே இல்லை. இது குறித்து சட்டங்களும் கண்டு கொள்வதில்லை.

சாயத்தண்ணீர் அணைக்கட்டில் சேர பயன்படுத்த முடியாத நிலைக்கு வந்த பிறகு மக்கள் எப்படி விழித்துக் கொண்டார்களோ அதே போல விறகை பயன்படுத்தும் முறைமையை அரசாங்கம் ஆப்படிக்கும் வரையிலும் இந்த அக்கிரமம் தொடர்ந்து கொண்டேதான் இருக்கப்போகின்றது.  

இழந்த காடுகள், இழந்த நில ஆதாரங்கள், பயன்படுத்தவே முடியாத நீர் என்று அத்தனையும் ஒன்று சேர்ந்து இன்று திருப்பூரில் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பவர்களுக்கு கருக்கலைப்பும், கரு உருவாகத சூழ்நிலையும், ஆண், பெண்களுக்கு மலட்டுத்தன்மை அதிகரிப்பும் நாளுக்கு நாள் அதிகரித்துக் கொண்டேயிருக்கின்றது.  கேன்சர் என்பது இயல்பான நோயாக மாறியுள்ளது. உப்பு அடர்த்தி அதிகமுள்ள நீரை குடித்து குளித்து வாழ்ந்து கொண்டிருப்பவர்களின் தலை முடியைப் போலவே மூளையும் மழுங்கிக் கொண்டே வருகின்றது. தினந்தோறும் இந்த மாவட்டத்தில் பிறக்கும் குழ்ந்தைகளில் ஊனத்தோடு பிறக்கும் எண்ணிக்கை அதிகரித்துக் கொண்டே இருக்கின்றது.

அந்நியச் செலவாணி கொடுத்த ஏற்றுமதியின் முக்கிய பலன் இதுவே.

இந்த இரண்டு தொழில் மட்டுமல்ல.  

ஏற்றுமதி, அந்நியச் செலவாணி என்கிற போர்வையில் உள்ள பெருந் தொழிலுக்குப் பின்னால் உள்ள அத்தனையிலும்  உள்ள முக்கிய லாபங்கள் குறிப்பிட்ட சிலருக்கும், வளர்ந்த நாடுகளில் உள்ள நிறுவனங்களுக்கும் மட்டுமே போய்ச சேர 90 சதவிகித மக்கள் மூன்று வேலை சாப்பாட்டுக்காக மட்டுமே வாய் மூடி மெளினியாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றார்கள்.    

வளர்ந்த நாடுகளில் இயற்கையை வணங்குவதில்லை.கெட்டுப் போகாமல் பாதுகாத்துக் கொண்டு இருக்கின்றார்கள்.  ஆனால் இங்கு சட்டங்கள் எப்போது போல இருட்டுக்குள் இருப்பதால் நாம் இருண்ட காலத்திற்கே பயணப்பட்டுக் கொண்டு இருக்கின்றோம்.

ஆளத் தொடங்கியது முதல்  மொத்த இந்தியாவையும் இருண்ட காலத்திற்குள் வைத்துக் கொண்டு ஆங்கிலேயர்கள் இந்தியாவில் உருவாக்கிய சாலை வசதிகள், ரயில் பாதைகள் அனைத்தும் இங்குள்ள செல்வத்தை தங்கள் நாட்டுக்கு கொண்டு செல்ல உருவாக்கினார்களே தவிர இந்தியா நன்றாக இருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் அல்ல.

அவர்கள் உருவாக்கிய ஒவ்வொரு திட்டத்திற்கும் பின்னாலும் ஓராயிரம் திருட்டுத்தனங்கள் இருந்தன. விளைந்த தானியங்களை கப்பலேற்றி விட்டு செய்ற்கையாக உருவாக்கிய பஞ்சாத்தால் தான் ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும் பல லட்சம் இந்தியர்கள் மடிந்தனர். சுரண்டப்பட்டு இனி இங்கு எதுவும் இல்லை என்கிற நிலைக்கு வந்த பிறகு தான் இந்த தேசத்திற்கு சுதந்திரம் கிடைத்தது.  

ஏறக்குறைய திருவோடு கையில் ஏந்தும் நிலைமை.

இந்தியாவிற்கு சுதந்திரம் கிடைத்து ஆட்சிக்கு வந்தவர்களுக்கு அன்று இருந்த அவசரத்தில் உருவாக்கிய பசுமைப் புரட்சியின் முழுமையான பலனை இன்று அனுபவிக்கத் தொடங்கியுள்ளோம். மலட்டுப் பூமியில் நாம் மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றோம்..

இந்த மலட்டுத் தன்மையை மேலும் வளர்க்கவே ஆட்சியாளர்கள் அடிவருடிகளாக மாறி வளர்ந்த நாடுகள் உருவாக்கிய மரபணு விதைகளை இங்கே கொண்டு வந்து அவர்களுக்கு கூலியாக பணிபுரிந்து கொண்டிருக்கின்றனர்.

கலப்பின விதைகள் மூலம் நாம் பெறும் பலன் அதிகம் தானே என்று சொல்ல நினைப்பவர்கள் ஒரு சிறிய விதையில் தாங்கள் விரும்பும் லாப நோக்கத்துக்காக ஒரு நாட்டையே மாற்ற முடியும் என்பதற்கும், ஒரு பெரிய நாடு ஒரு தனிப்பட்ட நிறுவனத்தையே சார்ந்து வாழ வேண்டியதாக இருக்கும் என்பதை நம்ம முடியுமா? அதைப்பற்றி தான் பேசப்போகின்றோம்.

அது மரபணு மாற்ற விதைகளுக்குப் பின்னால் உள்ள சர்வதேச நிறுவனங்களின் நிலைப்பாடுகள் உங்களுக்கு தெரியும் போது பல உண்மைகள் புரியும். ..............

அது குறித்து சிலவற்றை அடுத்த பதிவில்................

இந்த தொடரின் முந்தைய பதிவுகள்....

 தரையில் இறங்கும் விமானங்கள்

காடு என்பதை எதைச் சொல்வீர்?

பொன் முட்டையிடும் வாத்து