ரயில் நிலையம்

ஊர்ப்பயணம் என்று திட்டமிட்டாலே மனைவி கதிகலங்குவார்.  காரணம் பேருந்துப் பயணம் என்றால் அரை மணி நேரம் முன்னால் சென்று அமர வேண்டும்.  ரயில்ப் பயணம் என்றால் முக்கால் மணி நேரம் முன்னதாக சென்று இருக்க வேண்டும் என்ற என் கொள்கை அவரை மட்டுமல்ல மகள்களையும் எரிச்சலூட்டும். 

அவர்கள் எனக்குப் புரிய வைக்க முயல்கின்றார்கள். நானே அவர்களை மாற்ற முயல்கின்றேன்.  இரண்டு தண்டவாளம் போலவே செல்கின்றது.  இன்று வரையிலும் இந்தப் பஞ்சாயத்து முடியவே இல்லை.

எந்த இடத்திற்குச் சென்றாலும் அந்த இடத்தை ரசித்து உள்வாங்க வேண்டும். செரித்து எழுத வேண்டும் என்ற என் கொள்கை அவ்வப்போது இவர்களால் மிதிபடும்.  ஆனால் கவலைப்படுவதில்லை. நான்கு திசைகளையும் இழுத்துக் கொண்டு நகர்வது என்பது பாகிஸ்தானும் இந்தியாவும் ஒன்றாக மனப்பூர்வமாகக் கைகோர்ப்பது போல இருக்கும் அல்லவா?  

அதுவும் வாய்ப்பில்லை.  இதற்கும் வாய்ப்பில்லை.

இப்படித்தான் ஊருக்குச் சென்ற போது அதிகாலை நான்கு மணிக்கே எழுந்து அலப்பரை கொடுத்த போது மனைவி சுப்ரபாதம் பாடத் தொடங்கினார். உச்சக்கட்டமாக உங்களையெல்லாம் பெத்தாங்களா? செஞ்சாங்களா? என்று கூடுதல் போனஸ் உடன் உச்சஸ்தாயில் அன்போடு கேட்டார்.

அசரக்கூடியவர்களா நாம்?

காலை 7.55 சதாப்தி ரயிலுக்கு  7 மணிக்கே வந்து சேர்ந்தேன்.  திருப்பூர் ரயில் நிலையம் எனக்குப் போதி மரம் போன்றது.  திருப்பூர் வந்த முதல் நாள் முதல் இன்று வரையிலும் இங்குள்ள ஒவ்வொரு பகுதியிலும் என் பாதம் பட்டிருக்கும்.  கஷ்டப்பட்ட காலங்கள் முதல் கண்ணியவான் என்ற நிலைக்கு வந்த காலம் வரைக்கும் இங்கு வந்து விடுவேன்.

ரயில் நிலையத்தில் நிறைய மாற்றங்கள். என் வாழ்க்கையிலும் ஏராளமான மாற்றங்கள்.

இணையச் சேவை இலவசமாகக் கிடைக்கின்றது. தங்குமிடம் வசதிகள் அருமையாக உள்ளது. சரியான நேரத்தில் வண்டி வருகின்றது. உடைந்த ஹிந்தியுடன் கூடிய ஆங்கிலத்தில் அறிவிப்புகள் வருகின்றது. கூட்டம் அதிகமாகி உள்ளது.  இந்தியா முழுக்க இணைக்கக்கூடிய அனைத்து ரயில்களும் வருகின்றது. 

காரைக்குடிக்கு பாசஞ்சரில் பயணத்தில் (திருச்சி சென்று 3 மணி  நேரம் காத்திருந்து மாறிச் செல்ல வேண்டும்) 75 ரூபாய்க்குள் சென்று சேர்ந்து விட முடியும். தற்போது பேருந்து என்றால் 275 ரூபாய் ஆகின்றது,

திருப்பூர் ரயில் நிலையம் என்பது 24 மணி நேரமும் பயணிகள் வந்து போகும் இடமாக இருந்தாலும், வருமானம் பயணிகள் மற்றும் சரக்கு மூலம் அதிக அளவு வந்தாலும் சிறப்பான முன்னெடுப்புகள் இல்லாமல் தான் தவிக்கின்றது. வட மாநிலத் தொழிலாளர்கள் மிக மிக அதிக அளவு ரயில் நிலையத்தைப் பயன்படுத்துகின்றார்கள். கடந்த ஒரு வருடத்தில் பல முறை டெல்லி முதல் சென்னை வரைக்கும் பல மின் அஞ்சல்கள் அனுப்பி உள்ளேன்.

சில மாறுதல்கள் உருவாகின்றது. ஆனால் நிரந்தரமாக நீடித்து இருப்பதில்லை. எந்திரம் வழியே பயணிகள் சீட்டு ஒருவர் கொடுத்துக் கொண்டு இருந்தார்.

ஆனால் அரசு நினைத்தால் தலா மூன்று பேர்களை நியமித்து மூன்று ஷிப்ட்களிலும் எந்திரம் வழியே பயணியர் சீட்டு வழங்க முடியும். வாகனங்களை நிறுத்தும் இடங்களைக் கவனித்தால் சென்னையில் திருட்டுப் பொருட்களை விற்பதற்குத் தனியாக இடம் இருக்கும் சந்தை போலத்தான் வைத்திருக்கின்றார்கள்.

இதற்குள் இருக்கும் அரசியலைக் கேட்கும் போது வருத்தமாக உள்ளது. உலகத்திலேயே நம்மூரில் மட்டும் தான் பணத்தையும் கொடுத்து விட்டு நீ எந்தக் கேள்வியும் கேட்கக்கூடாது. பொத்திக்கொண்டு போ? என்ற கலாச்சாரம் உள்ளது என்பதனை நினைக்கும் போது பெருமையாக உள்ளது. திருச்சி ரயில் நிலையத்தில் உள்ள அதிகாரியைத் திருப்பூருக்கு மாற்றிக் கொண்டு வாங்க ஆபிசர் என்று சொல்லத் தோன்றுகின்றது.

5 முதலாளிகளின் கதை