எம்.ஜி.ஆர் )( விஜயகாந்த்

வைகோ எம்.ஜி.ஆருக்கு விழா ஒன்று கடந்த வருடம் சிறப்பாக நடத்தினார். அவர் பேசும் போது நான் இந்த கூட்டத்தில் பேசுவதற்காக எம்.ஜி.ஆர். குறித்து எழுதப்பட்ட முப்பதுக்கும் மேற்பட்ட புத்தகங்களைப் படித்து விட்டுத் தான் இங்கே வந்தேன் என்றார்.

புத்திசாலித்தனம், நிர்வாகத்திறமை, தொலை நோக்குப் பார்வை இவை மூன்று தான் ஒரு தலைவனுக்கு இலக்கணமாக இருக்க வேண்டியவை. இந்த மூன்றும் ஒருங்கே பெற்ற கலைஞர் இவரால் வளர்ந்ததும், இவராலே வீழ்ந்ததும் முரண்நகை.

எம்.ஜி.ஆர் குறித்து வரக்கூடிய தகவல் அனைத்தும் வாசிக்கும் போது இதில் எத்தனை சதவிகிதம் உண்மை இருக்கும்? என்று யோசிப்பதுண்டு. ஆனால் ஒரு திரைப்பட பிரபல்யம் சொன்னதற்குப் பிறகு அவரின் அடிப்படைக் குணாதிசயத்தை ஓரளவிற்கு வாசிக்கும் செய்திகளோடு ஒப்பிட்டுப் பார்த்துக் கொள்ள முடிந்தது.

பசி என்ற வார்த்தை கடைசி வரைக்கும் அவர் மனதில் நீங்காமல் இருந்திருக்கும் போல. காரணம் பசி தான் அவர் குடும்பத்தைப் பயணப்பட வைத்துள்ளது. அல்லாட வைத்துள்ளது. அவஸ்தைப்பட வைத்துள்ளது. இதற்கு மேலாகப் பசியோடு தன் இலக்கை நோக்கி நகர உதவியும் உள்ளது.

சத்யராஜ் திருமண அழைப்பு கொடுக்கச் சென்ற போது எம்.ஜி.ஆர் (பேச முடியாத நிலையிலிருந்தார்) வழங்கிய நகைகளைப் பார்த்து மிரண்டு போய்விட்டார். என் சீதனம் என்று சைகையில் சொல்லியுள்ளார்.

அவருடன் தொடர்புடைய ஒருவர் கூட (அரசியல், கலைத்துறை, உடன் இருந்தவர்கள், உடன் பணியாற்றியவர்கள்) இன்று வரையிலும் அவரைப் பற்றி முரண்பாடான தகவல்களை ஏதாவது ஒரு இடத்தில் சொல்கின்றார்களா? என்பதனை கூர்ந்து கவனிப்பதுண்டு.

காரணம் கலைஞர் அரசியலில் நல்லவர்? கெட்டவர்? என்பதற்கு அப்பாற்பட்டு அவர் தனக்கு செய்த எந்த உதவியையும் பிரபல்யங்கள் எந்த இடத்திலும் சொன்னதே இல்லை. தன்னை ஒரே இரவில் வீட்டை காலி செய்ய வைத்து விட்டார் என்ற கோபம் கொண்ட தமிழருவி மணியன் வரைக்கும் பலரையும் இந்த இடத்தில் சுட்டிக் காட்ட முடியும். கலைஞரின் ராசி என்பது அவர் யாருக்கெல்லாம் உதவி செய்கின்றாரோ? அவர்கள் கட்டாயம் செய்வது செய்நன்றி மறப்பது தான்.

வளர்த்த கடா மார்பில் முட்டும் என்ற கொள்கை தான் அவரின் கடைசி வாழ்க்கை வரைக்கும் துரத்திக் கொண்டேயிருந்தது. ஆனால் அவரும் அதனை பெரிதாக கண்டு கொள்ளவில்லை. இன்றைய சுபவீ கூட ஒரு காலத்தில் கலைஞரை உண்டு இல்லை என்று வெளுத்து வாங்கியவர் தான்.

ஆனால் எம்.ஜி.ஆரின் ராசி வேறுவிதமானது. பத்து ரூபாய் செய்தால் நூறு ரூபாய்க்கான புகழ் தேடி வரும். ஒவ்வொருவரும் எம்.ஜி.ஆர் குறித்து பேசும் போது அவர்கள் வணங்கும் தெய்வத்தைப் போலத்தான் அவர் பெயரை உச்சரிக்கும் போது சிலிர்த்துப் பேசுகின்றார்கள்.

எதற்கும் உணர்ச்சி வசப்படாத அந்த பிரபல்யம் என்னிடம் சொன்ன வார்த்தை

"அவரைப் பற்றி நீ புரிந்து கொள்ள வேண்டுமென்றால் நீ ஒருமாதம் முழுக்க பட்டினியாகக் கிடப்பது தான் வாழ்க்கை என்று உனக்கு விதி எழுதியிருந்தால் அவரின் வாழ்க்கையைப் பற்றி உன்னால் புரிந்து கொள்ள முடியும்" என்றார். "அவரின் தொடக்க தமிழக வாழ்க்கை முழுக்க பசி பசி பசி என்ற இரண்டு வார்த்தை தான் துரத்திக் கொண்டேயிருந்தது" என்றார்.

இந்தப் படத்தைப் பார்த்து எழுதத் தோன்றியதற்கு மற்றொரு முக்கியக் காரணம் சில நாட்களுக்கு முன் திருப்பூர் அருகே நடந்த தேமுதிக மாநாட்டில் விஜயகாந்த் நிலைமையைப் பார்த்து மனதில் சொல்ல முடியாத துயரம் என்னுள் உருவானது.

கலைஞர், எம்.ஜி.ஆர் இருவரும் தங்களின் கடைசி காலத்தில் வயோதிகம், உடல் நலக் கோளாறு காரணமாக இயற்கை வழங்கிய உபாதைகளைப் பெற்று அவஸ்தைகளுடன் தான வாழ்ந்து மறைந்தார்கள். ஆனால் அது மக்களிடையே அனுதாபத்தை உருவாக்கியது.

எம்.ஜி.ஆருக்கு அது ஓட்டுக்களாக மாறியது. கலைஞருக்கு அவர் வாரிசுகளுக்கு வாழ்க்கை கொடுக்கவும் வைத்தது. ஆனால் விஜயகாந்த்தின் தற்போதைய நிலைமையும், அந்தக் கட்சியின் கோட்பாடுகளும் விமர்சனங்களுக்கு உட்பட்டு எரிச்சலை உருவாக்கியுள்ளது.

இயக்குநர் செல்வ மணி அவர்கள் சொன்ன வார்த்தைகள் முக்கியமானது. விஜயகாந்த்தின் பிறந்த நாள் விழாவில் சொன்னார்.

"அவர் சினிமாகாரர். அவருக்கும் அரசியலுக்கும் தொடர்பே இல்லை. அவர் வாழ்க்கை கொடுக்காத ஆட்கள் தமிழ்த் திரைப்பட உலகில் விரல் விட்டு எண்ணி விடலாம். கீழேயிருந்து மேலே வரைக்கும் அவர் வாரிக் கொடுத்த காசும், வழங்கிய வாய்ப்புகளும் மற்றொரு எம்ஜிஆர் போலத்தான் இருந்தார். இப்போது கூட காலம் கெட்டுப் போய்விடவில்லை. அவரை எங்களிடம் கொடுத்து விடுங்கள். அவர் ஒரு படத்தில் நடித்தாலே போதும். மீண்டும் ஆரோக்கியத்துடன் மீண்டு எழுந்து விடுவார்" என்றார்.

நடிகர் சரத்குமார் ஒரு படி மேலே போய் "நான் வாழும் வாழ்க்கை விஜயகாந்த் கொடுத்தது" என்றார்.

பேசிய ஒவ்வொருவரும் இப்படித்தான் பேசினார்கள். விஜயகாந்த் உடன் ஒவ்வொரு சமயத்திலும் பணிபுரிந்த பலரும் சொல்லக் கேள்விப் பட்டுள்ளேன். சாப்பாடு என்ற விசயத்தில் வள்ளல் போலத்தான் வாழ்ந்துள்ளார். எம்.ஜி.ஆர் போல விஜயகாந்த் கஷ்டப்பட்டவர் அல்ல. இருந்தாலும் தான் உண்ணும் உணவு போல மற்றவர்களும் எப்போதும் உண்ண வேண்டும் என்ற எண்ணம் கொண்டவர்.

ஆனால் பிரேமலதா, சுதீஷ் கூட்டணி என்பது 50 ஜெ சசி கூட்டணிக்குச் சமமானது.

எத்தனை நல்லது செய்து இருந்தாலும், சிலருக்கு மட்டும் தான் அனுபவிக்க வேண்டிய வயதில் அனைத்துவிதமான அவமானங்களையும் பெற வேண்டும் என்று விதியின் கரங்கள் சுட்டிக் காட்டும் போல.

****

Arul Mozhi

வீரப்பன் சொல்கிறார்...

*எம்.ஜி.ஆர்* *முதலமைச்சராக இருந்த பொது,* *ஒருநாள் நான் ராமாவரம்*

*தோட்டத்திற்கு* *போயிருந்தேன்*. *அப்போது*

*ஒரு பழைய நாடக நடிகர்* *அங்கு வந்திருந்தார்.*

*அவரிடம்,* *என்ன* *விஷயமாக வந்திருக்கிறீர்கள* ?' *என்று கேட்டேன்*

*அவர் தயங்கித் தயங்கி 'குடும்பமே*

*பட்டினி..ஒன்றும் முடியவில்லை*. *நான்*

*சின்னவரோட நாடகத்தில* *நடிச்சிருக்கேன்*ஏதாவது* *உதவி* *கேட்கலாம்னு* *வந்திருக்கேன் என்றார்*

'*சரி உட்காருங்க* *எம்.ஜி.ஆர் வெளிய*

வந்ததும் கேளுங்க..செய்வார்' என்றேன்.

சிறிது நேரம் கழித்து எம்.ஜி.ஆர் வெளியே வந்தார். தூரத்தில் நின்று

அந்த நாடக நடிகரைப் பார்த்து, 'எப்படி

வந்தே' என்று சைகயால் கேட்டுவிட்டு,

" இருந்து சாப்பிட்டுவிட்டுத் தான் போகணும் " என்று சொல்லிவிட்டு,காரில்

ஏறிச் சென்றுவிட்டார்.

அந்த நடிகரோ ஒன்றும் புரியாமல்

தவிப்புடன் நின்றார்.

" இருந்து சாப்பிட்டுவிட்டு போகச்

சொன்னாருல்ல,மதியம் சாப்டுட்டு

போங்க " என்றேன்.

"நான் எப்படிச் சாப்பிடுவது..என்

குடும்பமே பட்டினியா இருக்கும் போது? "

என்றார் அவர்.

'நான் ஒரு ஐநூறு ரூபா தருகிறேன்,

அத வச்சு சமாளியுங்கள்' என்றேன்.

சந்தோஷப்பட்டார். மதியம் அவர்

சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும் போது

எம்.ஜி.ஆர் கோட்டையிலிருந்து வந்து

விட்டார்.

அந்த நடிகரிடம்,மதியம் திரும்ப

எம்.ஜி.ஆர் வெளியே புறப்படும்போது

அவரைப் பார்த்து சொல்லிவிட்டுப்

போங்க..என்றேன். சரி..என்றார்.

வெளியே வந்த எம்.ஜி.ஆர் அவரைப்

பார்த்து " சாப்பிட்டுவிட்டாயா " என்று

கேட்டு விட்டு காரில் ஏறிவிட்டார்.அந்த

நடிகருக்கோ ஒரே பதற்றம். புறப்பட்ட கார்

மீண்டும் நின்றது.எம்.ஜி.ஆர் சைகையால் அந்த நடிகரை அழைத்தார்.

அவர் காருக்கு அருகில் சென்று சற்று

தள்ளி நிற்க...நெருக்கமாக அழைத்தார்.

அவரும் காருக்கு மிக அருகில் போய்

நிற்க, சட்டென்று அவருடைய பாக்கட்டில்

ஒரு கவரை யாருக்கும் தெரியாமல்

எம்.ஜி.ஆர் வைத்துவிட்டார். கார் புறப்பட்டுச் சென்றுவிட்டது.

அவர் என்னருகே வந்து கவரைப்

பிரித்தார். அதில் பத்தாயிரம் ரூபாய்

இருந்தது. அவர் கண்கள் கலங்கிப் போய்

விட்டது.அவருடைய ஆனந்தக் கண்ணீரைக் கண்டு அவரைவிட

எனக்குத் தான் அதிக சந்தோஷம்.

மறுநாள், திரும்ப தோட்டத்திற்கு

சென்றிருந்த போது எம்.ஜி.ஆரிடம்

கேட்டேன்..." கஷ்டத்துல வந்த அந்த

நடிகரை சாப்பிடச் சொன்னீங்க,ஆனா

அவரப் பத்தி எதுவுமே அவர்கிட்ட

கேட்காம போயிட்டீங்க.திரும்ப மதியம்

வந்து அப்பவும் காருல ஏறிட்டீங்க.அந்த

நடிகர் ரொம்பவும் பதறிப் போயிட்டாரு.

இவ்வளவுக்கும் பிறகு அவரைக் கூப்பிட்டு பாக்கட்டுல பத்தாயிரம் ரூபா

வச்சு அனுப்புறீங்க. ஏன் அண்ணே

அப்படிச் செஞ்சீங்க " என்று கேட்டேன்.

சில கணங்கள் என்னை அமைதியாகப்

பார்த்துவிட்டு அவர் சொன்னார்.

" எப்பவும் கஷ்டப்பட்டு வர்றவங்களை

அவங்க வாயால் பணம் கேட்க வைக்கக்

கூடாது. அதுவும் அவர் கொஞ்சம் கூச்ச

சுபாவம் உள்ளவர். கேட்க சங்கடப்

படுவார்.அவரா கேட்டா கம்மியாத் தான்

கேட்டிருப்பார்.அதனால் தான் நம்மளா

கொடுத்திடனும் " என்றார்.

எனக்குத் தான் இப்ப கண் கலங்குச்சு.

அவருடைய கொடை உள்ளம் பற்றியும்

அவரது ரத்தத்தில் கலந்திருந்த அந்த

ஈகை இயல்பு பற்றியும் இருவேறு

கருத்துக்கு எப்பொழுதுமே இடமில்லை.

*அதனால்* *தான்*அவர் இறந்தும்* *இன்னும்*

*வாழ்ந்து* *கொண்டிருக்கிறார்*

*********

வாசிக்க....... (Kindle)

கடைசி எழுத்து