அடிமைகளின் பயணங்கள்

கிபி 1619 ஆம் ஆண்டு.

அமெரிக்கா கருப்பின மக்களை ஆப்பிரிக்காவிலிருந்து விலைக்கு வாங்கத் தொடங்கிய ஆண்டு. 

முதன் முதலாக வெறும் இருபது பேரோடு தொடங்கிய பயணம் இது.  இதுவே காலப்போக்கில் வளர்ந்து 1810 ஆம் ஆண்டில் கொண்டு வரப்பட்ட கருப்பின மக்களின் எண்ணிக்கை பத்து லட்சத்தை தொட்டது.  வலுக் கட்டாயமாக கொண்டு வரப்பட்டவர்கள் தான் அதிகம்.  அதில் ஒருவன் தான் இந்த குண்டா.

காட்டுக்குள் தான் விரும்பி இசைக்கும் மத்தள கருவிக்கு விறகு வெட்ட வந்தவனை கனகச்சிதமாக காத்திருந்த வெள்ளையர்கள் தாக்கி பிடித்தனர். ஆப்பிரிக்காவில் கருப்பர்களை வேட்டையாட வந்த வெள்ளையர்களுக்கு உதவியர்களும் கருப்பர்களே. பலமான ஆயுதத்தால் அடி வாங்கி மயங்கி விழுந்த குண்டா கண்விழித்த போது கப்பலில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தான். 

உடம்பில் பொட்டுத்துணியில்லை. கைகளும் கால்களும் சங்கிலியால் பிணைக்கப்பட்டுருந்தது. இவனைப் போலவே பலரும் உள்ளே சங்கிலியால் கட்டுப்பட்டு கிடந்தனர். குண்டா இந்த முக்கிய கப்பலுக்கு வருவதற்கு முன்பு பல படிகளை கடந்து கடந்து வந்தவன்.   ஏறக்குறைய பாதி உயிரோடு.  

காட்டில் மறைவு பகுதியில் இருந்து எதிர்பாரவிதமாக தாக்கிய வெள்ளையர்களை எதிர்க்க முடியாமல் வாங்கிய அடிகள் இப்போது குண்டாவின் நினைவில் லேசாக வந்து போனது.  நினைவு வந்தபோதெல்லாம் எதிர்க்க, காத்திருந்த வெள்ளையர்கள் கொடுத்த அடி ஒவ்வொன்றும் மரண வாசலுக்கே அழைத்துச் சென்றது.  மயக்கம் தெளிந்து முழித்துப் பார்த்த போது  வாயில் கட்டப்பட்டிருந்த துணியை மீறி அவனால் கத்தமுடியவில்லை. கண்களில் துணியை கட்டி போலாங் நதியில் படகில் ஏற்றினார்கள்.

வெள்ளையர்கள் தன் வாயில் திணித்த இறைச்சித் துண்டை பலங்கொண்ட வரைக்கும் துப்பினான். அதற்கும் அடிவிழுந்தது. வெள்ளையர்கள் பொறுமையிழந்து நகர்ந்து விட அப்போது தான் குண்டா அங்கிருந்தவர்களை கவனித்தான்.  அவனைப் போலவே பலரும் மூங்கில் கம்புகளில் அங்கங்கே கட்டி வைக்கப்பட்டிருந்தனர். 

குண்டாவின் ஒவ்வொரு எதிர்ப்புக்கும் விழுந்த அடியினால் மயக்கமாகி விட விழித்து பார்த்த போது தனது தலை மொட்டையடிக்கப்பட்டிருப்பதை உணர்ந்தான். அருகேயிருந்த பெண்கள் உட்பட ஒவ்வொருவரையும் நிர்வாணமாகவே நிறுத்தியிருந்தார்கள்.

கூட்டத்திலிருந்து வெள்ளையர்களின் ஒருவன் கட்டி வைக்கப்பட்டிருந்த ஒவ்வொருவரையும் வரிசையாக வரவழைத்து பரிசோதிக்கத் தொடங்கினான்.  அவரவர் வாயைத் திறந்து பற்கள் முதல் பிறப்பு உறுப்பு வரைக்கும் கையில் பிடித்து பார்த்து வேறு பக்கம் நகர்த்தினான்.  பெண்களுக்கும் இதே மாதிரியான பரிசோதனைதான். திருப்தியானவுடன் நெருப்பில் இட்ட கம்பியின் மூலம் ஒவ்வொருவர் முதுகிலும் எல் எல் என்று பொறித்தான். அந்த நெருப்பு காயத்தின் மேல் பூசப்பட்ட பனை எண்ணெயினால் உருவான வலியினால் ஒவ்வொருவரின் அலறலும் அந்த காடு முழுக்க எதிரொலித்தது.

ஏறக்குறைய 350 ஆண்டுகள் ஆப்ரிக்காவின் கடற்கரையோரம் இது போன்ற அடிமைகளை அனுப்பும் பணி கணஜோராக நடந்து கொண்டிருந்தது. இந்த கடற்கரைப் பகுதிகளை அடிமை கடற்கரைகள் என்றழைக்கப்பட்டது. 1680 முதல் 1786 வரைக்கும் பிரிட்டன் அடிமைப்படுத்திதிய அடிமைகளின் எண்ணிக்கை மட்டும் இரண்டு கோடியாகும்.

இரவு வெவ்வேறு படகுகள் மூலம் ஏற்றப்பட்டு முக்கிய கப்பலுக்கு கொண்டு சென்றனர்.  கப்பலின் மேல் தளத்தின் வழியாக உள்ளே அழைத்துச் செல்லப்பட்டனர்.  கீழே செல்வதற்கு பிரத்யோக படிக்ள் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. அந்த குறுகலான இருட்டறையில் குண்டா போன்ற அத்தனை பேர்களையும் சங்கிலியால் கட்டப்பட்டனர். 

அந்த அறை கப்பலின் அடித்தளத்தில் சிறிய கிடங்கு போல இருந்தது. எழுந்து நின்றால் தலை இடிக்கும்.. குண்டாவைப்போலவே வேறு சிலரும் நெருக்கியயடைத்து உள்ளே அடைக்கப்பட்டு சங்கிலியால் கட்டப்பட்டு இருந்தனர். சரக்குகளை ஏற்றிச் செல்லும் கப்பலின் அறையைப் போலிருந்த அந்த அறை சுத்தம் செய்தே பல ஆண்டுகளுக்கு மேலிருக்கும். அந்த அறை முழுவதும் துர்நாற்றமும், உள்ளேயிருந்த வெப்பமும் ஒன்று சேர்ந்து இருட்டறை போலிருந்தது. உள்ளே கொண்டு வரப்பட்டவர்களின் வாந்தியும், ஒவ்வொருவரும் கழித்த சிறுநீர் நாற்றமும் ஒன்று சேர்ந்து சகிக்க முடியாததாக இருந்தது.  

இதற்கு மேலாக ஒவ்வொரு அடிமையின் முதுகில் அடையாளமாக போட்டப்பட்ட சூட்டால் உருவான புண்ணும் ஆறாத காயங்களும் ஒவ்வொரு அடிமைக்கும் ரணமாக இருந்தது. ஒவ்வொருவரையும் கொண்டு வந்து உள்ளே தள்ளும் போது மேலே கதவு திறக்கப்பட்டும்.  அப்போது வெளியே தெரியும் வெளிச்சத்தை வைத்து தான் இரவா பகலா என்பதை புரிந்து கொள்ள முடியும்.. இந்த கப்பல் பயணமென்பது பத்து நாளா, ஒரு மாசமா?  பயணத்தின் முடிவு எங்கே போய் முடியும் என்பது உள்ளேயிருக்கும் எந்த அடிமைகளுக்கும் தெரியாது. 

மரத்தாலான அந்த 18 அடிக்குள் அடைபட்டுள்ள அடிமைககளின் உடம்பிலிருந்து வழியில் ரத்த காயத்தை வந்து கடிக்கும் பெருச்சாளிகளை பொறுத்துக் கொள்ள வேண்டும். இரும்புச் சங்கிலியால் கட்டி வைக்கப்பட்ட காலில் கைகளிலிருந்து வரும் இரத்தத்தை மீறி கொடுக்கப்படும் உணவு என்ற வஸ்தை சாப்பிட்டு போக வேண்டிய இடத்திற்க்கு உயிரோடு போய் சேர்ந்தால் அவன் அதிர்ஷ்ட அடிமை.  அடிமை வியாபாரங்கள் உச்சகட்டத்தில் இருந்த போது ஐரோப்பியர்களால் பிடிக்கப்பட்ட மொத்த அடிமைகளின் எண்ணிக்கை ஏறக்குறைய பத்து கோடி பேர்கள்.,

அடிமைகள் என்பவர்கள் வேலை வாங்குவதற்கு என்றாலும் அவர்களை நடத்திய விதத்தில் எந்த நாட்டிலும் மனிதநேயமென்பது மருத்துக்குக் கூட இல்லை. அடிமைகளாக வாழ்ந்தவர்கள் சென்ற ஒவ்வொரு நாடுகளிலும் இப்படித்தான் இருந்தது. ஏறக்குறைய ஒரு உயிருள்ள ஜடப்பொருளாகவே பார்க்கப்பட்டனர். காலப்போக்கில் இந்த அடிமைகளை வைத்து தொழில் செய்வது கூட லாபம் தரும் தொழிலாக மாறிப்போனது. 

19 ஆம் நூற்றாண்டுக்குள் இந்த அடிமை வியாபாரம் நல்ல லாபம் கொழிக்கும் தொழிலாகவே நடந்து கொண்டிருந்தது. ஸ்பானியர்கள், போர்த்துகீசியர்கள் என்று தொடங்கி பிரிட்டன் இதை சர்வதேச அங்கீகாரத்துடன் நடத்தத் தொடங்கியது. மற்ற நாடுகளை விட இந்த வியாபாரத்தில் முன்னிலை வகித்த நாடு பிரிட்டன். 

இதே காலகட்டங்களில் எட்டு மில்லியன் அடிமைகளை ஆப்பிரிகாவில் இருந்து கொண்டு வரப்பட்டு அமெரிக்காவில் விற்கப்பட்டனர்.  அடிமைகளாக பிடிக்கப்பட்டு கொண்டு செல்லப்பபடுபவர்களில் நான்கில் ஒரு பகுதி மக்கள் செல்லும் வழியிலேயே இறந்தனர்.

இந்த அடிமை வியாபாரத்தை 17 ஆம் நூற்றாண்டில் உருவான சூஅஸியெந்தோ உடன்படிக்கை மூலம் சர்வதேச தொழிலாக மாறியது. இதன்படி பிரிட்டன் ஒவ்வொரு ஆண்டும் 4800 கருப்பின மக்களை அமெரிக்காவிற்கு அனுப்ப என்று அடுத்து வந்த 40 ஆண்டுகளுக்குண்டான உரிமையை பெற்று இருந்தது. சட்டபடியான உரிமைகள் என்கிற விதத்தில் இந்த அடிமை வியாபாரம் மாறியதற்குப் பிறகு இந்த அடிமைகளை ஏற்றிச் செல்லும் கப்பல் வாணிபமும் செழிக்கத் தொடங்கியது.

ஐரோப்பியர்கள் அடிமை முறையை ஒரு உற்பத்தி முறையாகவும், உலக பொருளாதாரத்தின் ஒரு முக்கிய அம்சமாகவும் மாற்றினார்கள். மற்ற நாடுகளை விட ஐரோப்பியர்களின் அடிமை முறையே மிகவும் கேவலமான முறையாக இருந்தது. ஏறத்தாழ 60 மில்லியன் ஆப்பிரிக்க அடிமைகள் அடிமை முறையில் உள்ள சித்ரவதையினால் கொல்லப்பட்டனர். 

அன்றைய கணக்குப்படி ஒரு அடிமையின் குறைந்தபட்ச விலை 250 டாலர். அதிகபட்சமாக 1750 டாலர் வரைக்கும் விற்கப்பட்டது.  அன்று பிரிட்டனின் லிவர்பூர் என்ற கப்பல் நிறுவனம் இந்த அடிமை வியாபாரத்தில் முன்னணியில் இருந்தது. 1730 ஆம் ஆண்டு வெறுமனே 15 கப்பல்களை வைத்து தொடங்கிய வியாபாரமென்பது 1792 ல் 132 கப்பல்களை வைத்து நடத்தும் அளவிற்கு நம்பமுடியாத வளர்ச்சியை எட்டியது.  1860 ஆம் ஆண்டு தான் இந்த அடிமை வியாபாரம் முடிவுக்கு வந்தது.