மேலும் சில குறிப்புகள்............

தொழிற்சாலையின் விரிவாக்கம் தொடர்பாகக் கடந்த ஏழெட்டு வாரங்களாகத் திருப்பூரின் புறநகர்ப் பகுதிகளில் அதிகம் செல்ல வேண்டியிருந்தது. 

தொழிலாளர்களை வரவழைப்பது, அவர்களுக்குத் தங்க வைக்க இடத்தை அடையாளம் காண்பது, வீட்டு உரிமையாளருடன் பேசி தங்கப் போகும் தொழிலாளர்களைப் பற்றித் தகவல் தெரிவிப்பது என்று மனிதவளத்துறையுடன் இணைந்து செயல்பட வேண்டியிருந்ததால் இதுவரையிலும் நான் செல்லாமல், பார்க்காமல் இருந்து திருப்பூரின் புறநகர்ப் பகுதிகளை அனைத்தையும் இந்தத் தருணத்தில் தான் பார்த்தேன். 

பல அனுபவங்கள் கிடைத்தது. 

குறிப்பிட்ட சமயத்தில் ஐந்து சென்ட், பத்துச் சென்ட் இடத்தை மிகக் குறைந்த விலையில் வாங்கிப் போட்டவர்கள் இன்று மாதம் தோறும் பல லட்சம் சம்பாரிக்கும் லட்சாதிபதியாக மாறியுள்ளனர். பத்துக்குப் பத்து அறை. பத்து அறை. ஒரு அறைக்கு 2000 முதல் 3000 ரூபாய் வாடகை. முன் தொகை பத்து மாதம் என்று நோகாமல் பணத்தை அள்ளிக் கொண்டு இருக்கின்றார்கள். 

எனக்கு இவையெல்லாம் பெரிய ஆச்சரியமாகத் தெரியவில்லை. 

எனக்குத் தெரிந்து பல சிறிய பெரிய முதலாளிகள் வாடகை மூலமாக மட்டும் மாதம் தோறும் 50 லட்சம் வருமானத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் பலரையும் நான் அறிவேன். எதுவும் கணக்கில் வராது. மோடிஅரசாங்கம் கொண்டு வந்துள்ள பல கட்டுப்பாடுகளின் காரணமாகப் பாதிப் பணத்தைக் காசோலை மூலமாக மீதிப் பணத்தை ரொக்கமாக வாங்கிக் கொண்டு இருக்கின்றார்கள். 

புறநகர்ப் பகுதிகளில் தொழிலாளர்களுக்காகக் கட்டியுள்ள தீப்பெட்டி அளவுள்ள வீடுகளில் பத்து வீடுகளுக்கு ஒரே ஒரு கழிப்பறை வசதி. நான் திகைத்துப் போய்விட்டேன். ஒரு அறையில் நான்கு பேர்கள் தங்கினால் கூட 40 பேர்கள் எப்படி இதனைப் பயன்படுத்த முடியும் என்ற அடிப்படை அறிவு இவர்களுக்கு இருக்காதா? என்று யோசித்துக் கொண்டு வீட்டுக்குச் சொந்தக்காரரிடம் கேட்டேன். 

சார் தண்ணீர் அதிகமாகச் செலவாகும். நாங்கள் பின்னால் உள்ள காட்டுப் பகுதிக்குச் செல்கின்றோம் என்கிறார். 

அவருக்கு வாடகை வருமானம் மட்டும் மாதம் ஐந்து லட்சம் வருகின்றது. 

பணம் சேரச் சேர மனம் குறுகிக் கொண்டேயிருக்கின்றது என்பதனை கடந்த ஏழெட்டு வாரங்களில் முதலாளி, தொழிலாளி என்று பாரபட்சம் இல்லாமல் அனைத்துப் பேர்களிடமும் பார்த்த போது ஆள் இல்லாத திரையரங்கில் நான் மட்டுமே உட்கார்ந்து கொண்டு படத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது போல வினோத ஜந்துவாக வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கின்றோமோ? என்று தோன்றுகின்றது. 

சமூகம் வேறொரு பாதையில் பின்னங்கால் பிடரி தெறிக்க ஓடிக் கொண்டிருக்கின்றது. 

எங்கே செல்லும் இந்தப் பாதை?

+++++++++++++++++

நான்கு மாதங்களுக்கு முன் பெரிய பெரிய புத்தகங்களாக தொடந்து படித்துக் கொண்டேயிருந்தேன். 

மூன்று மாதங்களுக்கு முன் திரைப்படங்களாக தொடர்ந்து பார்த்துக் கொண்டேயிருந்தேன். 

இரண்டு மாதங்களுக்கு முன் உள்ளே சேகரித்து வைத்திருந்த நான் படிக்காமல் இருந்த வாரப் பத்திரிக்கைகள், தினசரி என்று தொடர்ந்து நேரம் ஒதுக்கி படித்துக் கொண்டேயிருந்தேன். 

கடந்த ஒரு மாதமாக எதையும் படிக்க, பார்க்க நேரம் இல்லாமல் ஓடிக் கொண்டேயிருக்கின்றேன். 

நேற்று கூட மகள் ஒருவர் கேட்டார் அப்பா இந்த வாரம் ஞாயிற்றுக் கிழமை வீட்டில் இருப்பீர்களா? என்று. நிச்சயம் இருப்பேன் என்றேன். 

எனக்கான குடும்ப அமைப்பு வலுவாக உள்ளது. வருமானம் உள்ளது. குழந்தைகளைக் கவனிக்க வீட்டில் மனைவி இருக்கின்றார். ஆனால் ஒவ்வொரு முறையும் தொழிற்சாலைக்குள் சென்று வெளியே வரும் போது பகல் பொழுது, இரவுப் பணி, பல சமயம் நள்ளிரவு பணி என்று தொடர்ந்து பணிபுரியும் தொழிலாளர்களைப் பார்க்கும் போதும், குறிப்பாக பெண்களைப் பார்க்கும் போது இவர்கள் எப்படி குடும்ப வாழ்க்கை முடியும்? கணவன் தேவைகள், குழந்தைகளின் விருப்பங்கள் போன்றவற்றை எப்படி இவர்கள் நிறைவேற்றுவார்கள்? என்பதனை பல முறை யோசித்துக் கொண்டே அவர்களை வேடிக்கை பார்ப்பதுண்டு. 

பாலின ஈர்ப்பு என்பது வயது மாறும் போது அது வேறொரு விதமாக மாறி விடுகின்றது. காதல் என்பதன் வரையறை வேறொரு நிலையில் பயணிக்கத் தொடங்கி விடுகின்றது. இந்த காணொலித் துண்டை சில நாட்களுக்கு முன் பார்த்தேன். இன்றும் பார்த்த போது எந்தக் கிளர்ச்சியும் உருவாகவில்லை. ஆனால் இந்தப் பருவத்தையும் நாம் தாண்டி வந்துள்ளேன் என்ற எண்ணம் மட்டும் மனதில் இருந்தது. 

ஆனாலும் தமிழ் திரைப்படம் என்பது காதல் தவிர இங்கே பேசுவதற்கு, எழுதுவதற்கு வேறு எதுவும் இல்லை என்கிற ரீதியில் தான் படமாக எடுத்து தள்ளிக் கொண்டேயிருக்கின்றார்கள். உண்மையான காதல் என்பதன் அர்த்தம் மாறிவிட்டது. குறிப்பாக காதலைப் பற்றி அக்கறைப் பட்டுக் கொள்ளவும் எவரும் தயாராக இல்லை. 

ஒரு பெண்மணி போன வாரம் பேசிய போது சொன்ன வாசகம். 

என் பிள்ளைகளை நன்றாகப் படிக்க வேண்டும் என்பதற்காகத் தான் பகல் இரவு என்று தொடர்ந்து இங்கே வேலை செய்கின்றேன். ஆனால் என் புருசன் பக்கத்து வீட்டுக் காரியை நான் வந்தவுடன் தொடர்பு வைத்துக கொள்கின்றார். எனக்கும் தெரியும். என் பிள்ளைகளுக்காக அதனை பொறுத்துக் கொண்டு தான் வாழ்கிறேன். 

ஏம்மா புருசனும் தானே சம்பாரிக்கின்றார். அப்புறம் ஏன் இரவுப் பணி வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டு போக வேண்டியது தானே? என்றேன். 

சார் காசு நிறைய இருந்தா சந்தோஷம் தானே? 

கண்களை விற்று சித்திரம் வாங்க நினைக்கும் அவரைப் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டே பதில் ஏதும் சொல்லாமல் வந்து விட்டேன்.