கதவைத் திற. காற்று வரட்டும்.

இலங்கை என்பது இராவணன் ஆண்ட பூமி என்பது நம்பிக்கையாளர்களின் எண்ணம்.  ஆனால் இன்று வரையிலும் ஆட்சி நடத்திக்கொண்டுருப்பவரும் கூட இராவணன் போல சுத்த வீரனாக இருக்கவில்லை.  மறைந்து கொண்டு மற்றவர்கள் பின்னால் ஒளிந்து கொண்டு தாக்கியவர்களை ஓப்பிடும் போது பிரபாகரன் எப்போதுமே மாவீரன் தான்.

இது குறித்து வாதங்கள், பிரதிவாதங்கள், அழுகை, அழுக்கு எத்தனை நம்மிடம் இருந்தாலும் இன்று கண் முன்னால் அழிந்து கொண்டுருக்கும் இனம் என்பதும் ஒரு இன விடுதலைப் போராட்டத்தின் எச்சமும் மிச்சமுமாக தெரியவில்லை.  இதன் மூலம் உணர்த்தும் செய்திகள் அத்தனையும் எதிர்காலத்தில் இந்த உலகம் மொத்தமும் என்னவாகப் போகின்றது? என்பது போல் தான் இருக்கின்றது.

எங்கு இருப்பார்கள்?  எப்படி அடிப்பார்கள்? என்று தெரியாத அத்தனை அதிகார வர்க்கமும் அச்சமுடன் பார்த்த இந்த விடுதலைப் போராட்டம் ஏன் இன்று தோற்றதாக உணர்த்தப்படுகிறது? 

இது ஒரு தனி மனிதன் தன்னுடைய கொள்கையினால் மட்டுமே வளர்த்த இயக்கம்.  

சர்வாதிகாரம்,

தன்னை மட்டும் முன்னிறுத்தல், மறைக்கப்பட்ட அல்லது பெரிது படுத்துதிய விசயங்கள் என்று எத்தனை காரணங்கள் சொன்னாலும் உலகில் உள்ள தமிழனத்திற்கு இதை விட்டால் வேறு ஏதும் இருப்பதாக தெரியவில்லை.

தீர்க்கமான கொள்கை, தீர்மானமான வாழ்க்கை, திசை திரும்பாத வழித்தடங்கள்.

ஆனால் பிரபாகரன் தொடக்கம் முதல் தான் விரும்பிய கொள்கையாளர்கள் மா சே துங், சே குவாரா முதல் இன்றைய பிடல் காஸ்ட்ரோ வரையிலும், இன்று கூட தலைமறைவு வாழ்க்கை வாழ்ந்து கொண்டுருக்கும் அத்தனை போராளி இயக்கங்களையும் ஊன்றி கவனித்து, உள்வாங்கினாலும், அந்த அத்தனை கொள்கைகளும் இன்று வரையிலும் சரியான பாதையில் தான் பயணிக்கின்றதா?  

அந்த கொள்கையாளர்கள் தந்த தத்துவங்கள் பின்பற்றுபவர்களாக கூறிக் கொள்பவர்கள் சரியான முறையில் தான் பின்பற்றிக் கொண்டு இருக்கிறார்களா? இப்போதைய காலத்துக்கு சரிதானா? என்று யோசிக்க மறந்தது ஏன்?

முடக்கப்பட்ட, முறியடிக்கப்பட்ட நான்காம் ஈழ யுத்தத்தில் எத்தனை பேர்களின் பங்களிப்பு.

ஆள் இல்லா வேவு (அமெரிக்கா) விமானங்கள்.  அச்சத்தை தரும் (சீனா) டாங்கிகளின் அணிவகுப்பு, எல்லைகளை காத்த (இந்தியா) கப்பல்கள். அரைகுறை(இலங்கை) வீரமில்லா படைகள்.

இத்தனை நாடுகள் சேர்ந்தது ஒரு பெரிய தேசத்தை பிடிக்க அல்ல.

ஒரு தனி மனித வீரத்தை மட்டும் முன்னிறித்தி, அதை முறியடித்தே ஆக வேண்டும் என்ற நோக்கத்தில் முன்னால் வந்த "நேசக்கூட்டணி" .

ஐ.நா சபையில் தீர்மானங்கள் வரும் போது முறியடிக்க உதவியாய் இருக்கும் இன்றைய கியூபா, அவல வாழ்க்கையின் மிச்சமும் எச்சமுமாய் வாழ்ந்து கொண்டுருக்கும் பாகிஸ்தான், ஆசியாவை விழுங்கத் துடிக்கும் சீனா.

திருட்டுத்தனத்தை செய்து விட்டு, மறுபடியும் மீள முடியாத இந்தியா.  தொடர்ந்தே ஆக வேண்டிய கட்டாயத்தில் தவறான வழிகாட்டிகளை அதிகம் பெற்று இருக்கும் அன்னை பாரத பூமியின் புழுத்துப்போன பதர்கள்.

ஆனால் எத்தனை காரணங்கள் அடுக்கினாலும் இறக்கும் வரையிலும் உரத்துச் சொல்ல முடியும்?  

தமிழர்களுக்கு ஜனநாயகம் என்பது தேவையில்லை.  ஜனநாயகத்தின் அருமையும் தெரியாது.   பெருமைகளை புரிந்து கொள்ளவும் புத்தி வேலையும் செய்யாது.   வளர்ந்து கொண்டுருக்கும் இந்தியா போன்ற நாடுகளில் "பொழுது போக்கு"  போன்ற அம்சங்கள் தேவைதானா என்று யோசித்துப் பார்த்தால் நகைச்சுவையாகத்தான் தெரிகிறது.

மேலை நாடுகளில் பணி முடிந்து உடலையும் மனத்தையும் இளைப்பாறச் செய்யும்.  அதுவே இங்கு மொத்த பொழுதையும் சலிக்காமல் ஊடகத்தின் முன் அமர்ந்து பொழுது இன்னமும் நீண்டு விடாதா? என்று இன்று வரையிலும் ஏக்கத்துடன் வாழும் தமிழனத்தை எதைக் கொண்டு மாற்ற முடியும்?

தவமாய் வாழ்ந்தவர்கள் அத்தனை பேர்களும் பெற்ற வரங்கள் அத்தனையும் தராதரம் இல்லாதவர்களின் கைக்கு வந்தடைந்த போதே தமிழனின் தலைவிதியும் மாற்றம் அடையத் தொடங்கி விட்டது.  

மொத்தமாய் போராடிய போராட்ட களத்தில் வெற்றியை பெற்றமைக்கு முக்கிய காரணம் பிரபாகரன் ஆளுமை என்பது நம்மை எத்தனை தூரம் ஆச்சரியப்படுத்துகிறதோ?    இத்தனை மாவீரர்களையும் இழந்து, இந்த போராட்டத்தை முடக்கப்பட்டதற்கான முக்கிய காரணமும் இதே இந்த பிரபாகரன் தான்.

இந்த தமிழீழ போராட்டத்தை மே மாதத்தில் நடந்த நான்காம் யுத்தத்தின் வாயிலாகத்தான் அழிக்கப்பட்டது என்றால் அது மிகப்பெரிய தவறு?

ரணில் விக்ரம சிங்கே, மகிந்த ராஜபக்சே என்ற இருவரில் எவர் வேண்டும் என்று கேட்கப்பட்டதோ?

சரியான புரிந்துணர்வும், சுட்டி காட்டாமையும், அன்று காட்டாத அக்கறையின்மையும் , அன்றே இந்த அழிவும் தொடக்கம் பெற்றது.

கருணா என்பவர் என்று இயக்கத்தில் இருந்து விலகி வெளியேற்றம் நடந்து உயிருடன் புகலிடம் சென்றாரோ அன்றே உறுதிபடுத்தப்பட்டது.

ஆனால் ராஜிவ் காந்தி படுகொலையை மிகச் சாதாரணமாக "இதுவொரு நடந்த துன்பியல் சம்பவம் தான்" என்று எதார்த்த வார்த்தைகளில் வெளிகாட்டிய போதே இந்த இயக்கத்தின் முடிவுரையும் வெளியே தெரியாமல் முற்றும் பெற்று விட்டது.

"சர்வாதிகாரம்" படைத்த அத்தனை கொடுங்கோலர்களின் வாழ்க்கையை பார்த்தீர்களேயானால் அதில் தனி மனித ஆழ் மன வக்கிரங்கள் தான் அதிகமாக இருக்கும்.  ஆனால் பிரபாகரன் என்பவரின் வெளியே அதிகம் தெரியாத, வராத வாழ்க்கையில் பார்த்தால் "அதிக அவசர ஆசைகள்"  தான் இருக்கிறது.  அவருடைய மொத்த வெளியே தெரியாத ஓழுக்கத்தைப் போல.

39 வருடங்களாக வளர்த்தெடுத்த ஒரு ஆலமரத்தை 3 நாட்களில் புடுங்கப்பட்ட அல்லது அழிக்கப்பட்ட தேவையில்லாத செடியாக மாற்றம் பெற்று விட்டது.

இதே பிரபாகரன் தொடக்கத்தில் அமெரிக்காவிடம் பேரம் பேசியிருக்கலாம்.  இடையில் சீனத்திடம் சினம் ஏதும் காட்டாமல் உறவு காட்டியிருக்கலாம்.  

இந்த தமிழன் உணராத பாதையும் இறுதியில் உலகமெங்கும் ஓலமிட விட வேண்டிய மொத்த குரலுமாய் போய்விட்டது.

இந்த மொத்த ஆதிக்க சக்திகள் சேர்ந்து, ஒரு இனத்தை வெறும் சகதி போல் துடைத்து பூசி மெழுகி விட்டது.  

இன்றைய தினம் நமக்கு இது வெறும் செய்தி. ஆனால் அடுத்த 50 ஆண்டு காலத்தில் நம்முடைய வழித்தோன்றலுக்கு உருவாக்கப்போகும் வலி என்பதை அன்று உங்களால் வார்த்தைகளால் கோர்க்க முடியாது.  காரணம் அன்று நீங்கள் சிந்தப்போகும் கண்ணீர் என்பது இன்று நீங்கள் வெறும் காட்சிப்பொருளாக போன மனிதர்களுக்கு செலுத்தும் அஞ்சலி.

தொடக்கம் முதல் இந்தியாவில் இலங்கை என்பது வெறும் பிரச்சனைகள்.   இன்றோ அது வெறும் செய்திகள்.  இதுதான் இன்றைய மனித நாகரிகத்தின் உச்சக்கட்டம்.

எழுதுகிறவனுக்கு எழுத்து. வாழ்கின்றவனுக்கு வலி நிறைந்த வாழ்க்கை.  நிறுத்த முடியாமல் வழிந்து கொண்டுருக்கும் கண்ணீரை எத்தனை கரங்கள் 

கொண்டு நிறுத்த முடியும். இயக்கத்திற்கு, அதிகாரத்திற்கும், ஆசைப்பட்டவர்களுக்கும் இடையே மாட்டிக்கொண்டு மருகிக்கொண்டு இருப்பவர்களின் வாழ்வியல் தடங்கள் அது.

சாமான்யனாகவும் வாழ முடியாமல், சராசரி வாழ்க்கையும் வாழ முடியாமல் கடைசியில் இன்று சகதி மேட்டில் கட்டாத கூரைக்குள் குறைகளுடன் வாழ்ந்து கொண்டுருப்பவர்கள்.

இலங்கை என்பது எப்படி உருவானது?  

பூர்வகுடிகள் யார்? 

 பிழைக்கப் போனவர்களின் கதி?  

ஆங்கிலேயர்களின் பார்வையில் இருந்த இலங்கை? 

தொடங்கிய வரலாறு? 

தொடக்கத்தில் வாழ்ந்த சிங்கள தமிழ் தலைவர்கள்?  என்ன தான் செய்தார்கள்?  

ஏனிந்த ஆயுதப் போராட்டம்?  எவ்வாறு வலுவடைந்தது?

முடிவு தான் என்ன?  

உருவான அத்தனை ஒப்பந்தகளும் வெறும் பறக்க விட்ட பட்டம் தானா?

இயக்கத்தில் இருப்பவர்களும், இருந்தவர்களும் சரி, இலங்கை அரசாங்கத்தில் இருப்பவர்களும், ஆட்சிக்கு வரத்துடிப்பவர்களும் சரி,

நாம் எப்போது சாவோம்? என்று தெரியாமலே அச்சப்படும் ஆசைகள் கொண்டவர்களின் தனிப்பட்ட சொந்த வாழ்க்கை கூட சுகமாக வாழ முடியாமல் இருப்பதை உணர்ந்தவர்கள் தானா?

இவையெல்லாம் உணர்ந்தாலும் கூட மீள முடியாத சோகத்தை கொடுப்பதும், சுகத்தை அச்சத்துடன் வரவேற்பதும் ஏன்?

இத்தனைக்கும் உண்டான தேடலின் முடிவு தான் என்ன?

கதவைத் திற.  காற்று வரட்டும்.

யாசகம் பெற்ற வாசகம்:

" உலகில் ஒற்றுமை இல்லாமல் வாழும் எந்த இனத்திற்கும் கடவுள் அளிக்கும் இறுதி பரிசு தான் அடிமை வாழ்க்கை"