படித்தால் மட்டும் ஜெயிக்க முடியுமா?

வாழ்வில் துன்பங்களை துயரங்களை சந்திக்கும் ஒவ்வொரு சமயத்திலும் நான் பலமுறை யோசித்துக் கொள்வதுண்டு.  நாம் இன்னும் முறைப்படி படித்து இருக்கலாமோ? இந்த தொழில் அறிவை முறைப்படி கூர்மைபடுத்தி கற்று இருக்கலாமோ? தெளிவான மொழிப் புலமையை வளர்த்து இருக்கலாமோ? மாறி வந்த சூழ்நிலையை அந்தந்த காலகட்டத்திற்கேற்றபடி மாற்றிக் கொண்டு இருக்க வேண்டுமோ? என்று ஒவ்வொருவிதமாகவும் யோசித்துப் பார்த்ததுண்டு. ஆனால் இந்த எண்ணம் அடுத்து நடக்கும் சில சம்பவங்கள் மூலம் மனம் அமைதியாகி விடும். காரணம் நான் வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டிய திறமைகள் என்று பட்டியலிட்டு எனக்குள் வைத்துள்ள அத்தனை விசயங்களையும் பெற்றவர்கள் என்னை விட பின்தங்கி வந்து கொண்டு இருப்பதை கவனத்தில் எடுத்துக் கொண்டதுண்டு.  காரணம் பல குறைகளை பெற்ற எனக்கு ஒரு பெரிய நிறை உண்டு. அது தான் இடைவிடாத உழைப்பு.  குறிப்பாக உழைப்புக்கு அஞ்சாத, போராடிக்கொண்டு இருக்க வேண்டிய அவஸ்யத்தை உண்ர்ந்து அடுத்தடுத்த படியில் ஏறிவந்துள்ளேன்.

நம்மிடம் என்ன திறமைகள் இல்லை என்பதை நினைத்துப் பார்த்து நாம் வாழ்கின்ற சூழ்நிலையில் அவற்றை வளர்த்துக்கொள்ளுதல் ஒருபுறம் என்றால் நம்மிடம் இருக்கும் திறமைகளை நாம் சம்மந்தப்பட்ட தொழிலோடு ஒன்றிணைத்துப் பார்த்தல் மற்றொருபுறம். இன்றைய சூழ்நிலையில் நீங்கள் என்ன படித்து இருக்குறீங்க என்பதை விட அந்த படிப்போடு அது சார்ந்த மற்ற விசயங்களையில் எந்த அளவுக்கு தெளிவாக இருக்கீங்க என்பது தான் முக்கியமாக இருக்கிறது.  படிப்பு என்பது மரம் என்றால் கணினி அறிவு, ஆங்கில அறிவு, ஆளுமைத்திறன், உழைப்பு போன்ற விசயங்கள் மரத்திற்கு கௌரவம் சேர்க்கும் கிளைகளாக இருக்க வேண்டும்.  

இதைப்பற்றி சற்று உள்ளே நுழைந்துப் பார்க்கலாம்.

நான் இருப்பது ஆடைகள் சார்ந்த தொழில்.  அதுவும் ஏற்றுமதி துறை. இந்த துறையில் நான் நுழைந்தது திட்டமிட்டதல்ல. எதிர்பாரத நிகழ்வு. மேலும் திருப்பூரில் உள்நாட்டு வணிகம் என்றொரு தனி உலகம் உண்டு.  தொடக்கம் முதல் அதில் என் கவனம் செல்லவே இல்லை.  என்ன காரணம் என்று தெரியவில்லை. குடும்பத்திற்கோ, நான் படித்த படிப்பிற்கோ இந்த ஆடைத் தொழில் சம்மந்தம் இல்லாதது . ஆனால் இன்று இந்த தொழிலின் நீள அகலத்தை அத்தனையும் பார்த்து விட்டேன். ஆனால் போற்றத்தக்க வகையில் என்னால் உயரமுடியவில்லை.  ஆனால் வெறுக்கத்தக்க வகையில் என்ற நிலையிலும் நான் இல்லை. காரணம் பணம்.  எந்த அளவுக்கு உழைப்பு வேண்டுமோ அந்த அளவுக்கு பணத்தை கொட்டிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். தோல்வியால் சுருண்டு போய்விடக்கூடாது.  மீண்டும் மீண்டும் படையெடுத்துக் கொண்டேயிருக்க வேண்டும்.  ஆனால் என் எல்லை எதுவரைக்கும் என்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிகின்றது. இதன் காரணமாகவே என் இந்த தொழில் பயணம் அமைதியான நதி போலவே போய்க் கொண்டு இருக்கின்றது. 

காரணம் நான் பெற்ற தோல்விகளையும், என் தொழில் அனுபவத்தில் நான் செய்த தவறுகளும் என்று ஒவ்வொரு சமயத்திலும் ஒரு பாடம் கிடைத்துக் கொண்டேயிருக்கிறது.  அந்த பாடங்களை ஏற்றுக் கொண்டு அடுத்த பயணத்தை தொடங்க அந்த வலி மறந்து விடுகின்றது.  இது போல மனதளவில் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாதவர்களின் தற்கொலைகளையும் பார்த்துக் கொண்டேதான் இருக்கின்றேன்.

நான் உள்ளே நுழையும் போது இந்த தொழிலுக்கென்று பல படிப்புகள் இருக்கிறதென்று தெரியாது.  அதுவும் நான் இந்த தொழிலில் நுழைந்த முதல் பத்து வருடங்களில் இந்த துறை சார்ந்த படித்தவர்களை நான் பார்த்ததே இல்லை.  ஆனால் காலம் மாறியது.  உள்ளூர் வாணிபம் அத்தனையும் உலக கூரையின் ஒன்றாக மாறி இதன் போக்கு மட்டுமல்ல ஒவ்வொரு தொழிலும் மாறத் தொடங்கிய போது தான் படித்தவர்களுக்குண்டான வாய்ப்புகள் கதவு திறக்கத் தொடங்கியது.  

டெக்ஸ்டைல்ஸ் பட்டயப்படிப்பு முதல் பட்டதாரிகள் வரைக்கும் திடீர் என்று நான் பணிபுரிந்து கொண்டிருந்த நிறுவனத்திற்கு ப்ராஜெக்ட் என்ற பெயரில் அனுமதி பெற்று வருவார்கள்.  ஒரு வாரமோ அல்லது மேற்பட்ட நாட்களோ உள்ளே இருந்து உற்பத்தி சார்ந்த விசயங்களை குறித்துக் கொண்டு செல்வார்கள். நிர்வாகம் அறிவுறுத்தியபடி அவர்களுக்கு மொத்த விசயங்களையும் பாடம் போல சொல்லிக் கொடுத்து இருக்கின்றேன். அவர்களின் சந்தேகங்களை நிவர்த்தி செய்தும் இருக்கின்றேன். 

ஆனால் நான் பார்த்தவரைக்கும் இந்த தொழில் படிப்பு படித்தவர்கள் திருப்பூருக்குள் பெரிய அளவுக்கு ஜெயித்து நான் பார்த்தது இல்லை.  அதிகபட்சம் டெல்லி, பம்பாய், பெங்களூரில் இருந்து செயல்படும் வெளிநாட்டு நிறுவனங்களின் சார்பாளர்கள் நடத்திக்கொண்டு இருக்கும் பையிங் ஆபிஸ் என்ற நிலையில் ஏதோவொரு பதவியை கைப்பற்றிக் கொண்டு ஒரு இயல்பான உல்லாச வாழ்க்கைக்கு தங்களை மாற்றிக் கொண்டு விடுகிறார்கள். சிலர் இங்கேயுள்ள நிறுவனங்களிலும் பணிபுரிகின்றார்கள் இவர்களை நிறுவன நிர்வாகம் அதிக அளவில் மதிப்பதும் இல்லை என்பதும் உண்மை. குறிப்பிட்ட தேவைப்படும் விசயங்களுக்கு கறிவேப்பிலை மாதிரி தான் இவர்களை பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்கள். காரணம் இவர்கள் உடல் உழைப்புக்கு தயாராக இருப்பதில்லை. ஆனால் இந்த ஆடைத்தொழிலில் வெற்றிக் கொடி நாட்டியவர்களும், முயற்சித்துக் கொண்டு இருப்பவர்களும் படிப்பறிவு இல்லாதவர்களும், கடின உழைப்புக்கு தயாராக இருப்பவர்களுமே,

ஏன்? ஏன்?

சென்ற பதிவில் திருப்பூருக்கு வேலை தேடி வரும் பட்டதாரிகளைப் பற்றி பேசத் தொடங்கினோம்.  இரண்டு எம்.பி.ஏ பட்டதாரிகள் வேலை கேட்டு வந்தார்கள். ஒருவர் கோயமுத்தூர் பகுதியைச் சேர்ந்தவர்.  அப்பா ஒவ்வொரு வீட்டுக்கும் பால் ஊற்றி கஷ்ட ஜீவனம் நடத்திக் கொண்டிருப்பவர்.  ஆனால் இவர் தன் குடும்ப சூழ்நிலையைப்பற்றி சற்று கூட கவலைப்படாமல் நவ நாகரிக இளைஞராக எப்போதும் போல ஒரு சைனா கைபேசியை வைத்துக் கொண்டு சுற்றிக் கொண்டு இருந்தவர்.  ஒரு அளவுக்கு மேல் குடும்பத்தினர் கொடுத்த டார்ச்சர் தாங்க முடியாமல் வேறு வழியே இல்லாமல் வேலை கேட்டு அலைந்து கடைசியாக என் முன்னால் நின்று கொண்டிருந்தார். மொத்தத்தில் கடின உழைப்புக்கு தயாராக இல்லாமல் கற்பனை வாழ்க்கையை நிஜ வாழ்க்கையாக நம்பிக் கொண்டிருப்பதை பேசிய போது புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. 

மற்றொருவர் ஆவுடையார்கோவில் பக்கத்தில் உள்ள கிராமத்தைச் சேர்ந்த இளைஞர்.  குறிப்பாக ஆதிதிராவிடர் வகுப்பைச் சேர்ந்தவர். அவர் சான்றிதழ் விபரங்களை வைத்து அவருக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்து இவரை பரிசோதித்த போது அவரின் கடந்த கால பல கஷ்டங்கள் கண்களில் கண்ணீரை வரவழைத்தது.  கிராமத்து வாழ்க்கை.  முதல் தலைமுறை பட்டதாரி. ஆனால் எம்.பி.ஏ ல் இவர் பெற்ற மதிப்பெண்கள் 80 சதவிகிதம்.  கடந்த ஒரு வருடமாக பல இடங்களில் வேலைதேடி சோர்ந்து போயிருப்பது அவர் பேசும் போது புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.  வாழ்க்கையில் விரக்தியின் எல்லைக்கே போய் இப்போது அவர் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது திருப்பூரில் கொத்தனார் வேலை. தினந்தோறும் 400 சம்பளம். உடல் உருகி தலைமுடிகள் செம்பட்டையாக மாறி கண்கள் உள்ளே போய் கன்னம் டொக்கு விழுந்து பார்ப்பதற்கே கஷ்டமாக இருந்தது.  

ஆனால் பேசத் தொடங்கிய பத்து நிமிடங்களில் அவரின் உண்மையான ஆளுமைத்திறன், பேச்சுச் திறன், தனிப்பட்ட திறமைகள் அத்தனையும் அவரின் படிப்புக்கு சம்மந்தம் இல்லாமல் எரிச்சலை உருவாக்கியது.  இந்த இரண்டு எம்பிஏ பட்டதாரிகளுக்கும் அட்சரம் சுத்தமாக கணினி அறிவு என்பது மருந்துக்குக்கூட இல்லை என்பதை குறிப்பிட்டே ஆக வேண்டும்.  நான் ஏற்கனவே சொன்னபடி ஒருவரிடம் இருக்கும் பன்முகத்திறமை ஒரு நிறுவனத்திற்கு ரொம்பவே முக்கியம். ஒரு வேலைக்கு என்று தேர்ந்தெடுக்கும் நபர்களை வைத்து வேறு எந்தந்த வேலைக்கு பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம் என்று இயல்பாகவே ஒவ்வொரு நிறுவனமும் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ளும்.  

இந்த இரண்டு எம்.பி.ஏ பட்டதாரிகள் வாழ்ந்த சூழ்நிலை, படித்த கல்லூரிகள் இரண்டும் வெவ்வேறு.  ஆனால் இருவருக்கும் பொதுவான அம்சம் ஒன்று உண்டு.  கற்ற கல்வி இவர்களுக்கு எந்த மாற்றத்தையும் உருவாக்கவில்லை அல்லது அதை வைத்து இவர்கள் தங்களை வளர்த்துக் கொள்ளவும் இல்லை.

இந்த இடத்தில் மற்றொரு நபரையும் நாம் பார்க்க வேண்டும்.  

இவர்கள் இருவருடன் மற்றொரு நபரையும் நான் சந்தித்தேன்.  அவர் டெய்லர் வேலை கேட்டு வந்தவர். பனிரெண்டாம் வகுப்போடு முழுக்கு போட்டு ஒரு வருடம் ஆட்டம் போட்டு திரிந்து விட்டு பனியன் ஜட்டி நிறுவனத்தில் உள்ளே நுழைந்து டெய்லராக மாறி இரண்டு வருடங்கள் அங்கு பலவித அனுபவங்களைப் பெற்று அதன்பிறகு ஏற்றுமதி நிறுவனங்களில் நுழைந்து தன்னை பட்டை தீட்டிக் கொண்டவர். ஏற்றுமதி நிறுவனத்தில் நுழைந்த பிறகு பீஸ் ரேட் என்கிற நிலைக்கு வளர்ந்தவர். வாரம் 5 ஆயிரம் ரூபாய் வரைக்கும் சம்பாரித்தவர். மல்டி ஸ்கில் என்று சொல்லப்படும் ஓவர் லாக், பேட்லாக், சிங்கர் மிசின்களை வெகு லாவகமாக இயக்கத் தெரிந்தவர்,. 

சுருக்கமாகச் சொல்லப்போனால் நிறுவன பாஷையில் ஏ கிரேடு ஆப்ரேட்டர்.. இப்போதுள்ள திருப்பூர் சூழ்நிலையில் அவரால் பீஸ் ரேட்டில் வேலை செய்ய வாய்ப்பு இல்லாத காரணத்தால் மிகப் பெரிய நிறுவனங்களில் நிரந்தர வேலையில் அமர்ந்து விட்டால் நல்லது என்ற முடிவின்படி இங்கே வந்துள்ளார். தொழிலாளர் சட்டத்தை இப்போது பெரும்பாலான நிறுவனங்கள் கடைபிடித்தே ஆக வேண்டும்.  நம் நாட்டு சட்டத்திற்குண்டான மரியாதை அல்ல.  பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் போட்டு இருக்கும் சட்டதிட்டத்தின்படி பலவிசயங்களை ஒவ்வொருவரும் தங்கள் நிறுவனத்தில் கடைபிடித்தே ஆக வேண்டும்.  இல்லாவிட்டால் ஒப்பந்தங்கள் உள்ளே வராது.  அதன்படி இந்த டெய்லருக்கு நல்ல வாய்ப்பு.  கடந்த ஐந்து வருடங்களில் இவர் உழைத்த உழைப்புக்கு பிரதிபலனாக இன்று மாதச் சம்பளம், மற்றபடி இவருக்குண்டான மற்ற வசதிகள் என்று எட்டு மணி நேர வேலைக்கு மாதம் 7000 ரூபாய் கிடைக்கும். அது போக தினமும் ஓவர்டைம் முதல் மற்ற வசதிகள் என்று தனியாக கிடைக்கும்.

மேலே பார்த்த பட்டதாரிகளுக்கு நிறுவனம் போனால் போகிறதென்று ஒரு மாதத்திற்குப் பிறகு கொடுக்கப்பட்ட மாதச் சம்பளம் 5000 ரூபாய். தினந்தோறும் 12 மணிநேரம் அந்தப்பக்கம் இந்தப்பக்கம் நகர முடியாது? நிர்வாகத்தின் கண்கள் இவர்களின் முதுகில் இருந்துக் கொண்டேயிருக்கும்.

இப்போது சொல்லுங்க? 

புற்றீசல் போல வருடத்திற்கு வருடம் பெருகிக் கொண்டிருக்கும் தனியார் கல்லூரிகள் சாதிப்பது என்ன?  எந்த மாதிரி இளைஞர்களை இந்த சமூகத்திற்கு நமது கல்வித்திட்டம் வழங்கிக் கொண்டு இருக்கிறது?  

அடுத்து?