என் நெருங்கிய நண்பர் சில மாதங்களுக்கு முன்பு சித்ரா லெஷ்மணன் காணொளிக் காட்சிகளைப் பாருங்கள் என்று பரிந்துரைத்தார். நான் பார்த்து விட்டு "எனக்கு இது போன்ற காட்சிகளைப் பார்த்து நேரத்தை வீணாக்க விரும்பவில்லை. அந்தச் சமயத்தில் கூடுதலாக 300 வார்த்தைகள் கொண்ட சமூக நிகழ்வைப் பதிவு செய்யவே விரும்புவேன்" என்றேன்.
கொரோனா பகவான் அருள் வழங்கத் தொடங்கிய மாதம் முதல் பிறந்த ஊருக்குப் போவதையே மறந்து விட்டேன். அங்கே சென்று நாம் என்ன பேசினாலும் செல்லுபடியாகாது. நாம் ஏன் வம்பை விலைக்கு வாங்க வேண்டும் என்று செல்ல வேண்டிய சூழல் வந்தால் சபாநாயகர் சென்று விடுவார்.
கிரண்பேடியின் வாழ்க்கை வரலாற்றை ஓரளவுக்குச் சொல்லும் ஆங்கில நூலின் பெயர் Dare to Do. "நான் துணிந்தவள்" என்ற பெயரில் தமிழில் மொழி பெயர்ப்பு நூலும் உண்டு.
ஆங்கிலத்தை வாசித்து விட்டு தமிழ் நூல் வெளியான சமயத்தில் வாங்கி பத்திரமாக வைத்திருந்தேன். இரண்டு முறைக்கு மேலாக பத்து வருடங்களுக்கு முன்பே வாசித்துள்ளேன். சென்ற வருடக் கொரோனா சமயத்தில் மகளிடம் இதனை முழுமையாக வாசித்து விடு என்று கொடுத்து வாசிக்கச் சொன்னேன். அற்புதமான அழகான புத்தகமது.
நான் பள்ளியில் படித்த போது பள்ளியில் அலுவலகம் என்றொரு அமைப்பு இருந்தது. அதில் பலர் பணிபுரிந்தனர். நமக்கு ஏதும் தேவையெனில் அவர்களிடம் சென்று பேச வேண்டும்.
ஆசிரியர்களுக்கும் எழுத்தர் துறைக்கும் தொடர்பே இருக்காது. ஆசிரியர் தன் வகுப்பு முடிந்ததும் ஆசிரியர்கள் அமர்ந்துள்ள அறைக்குச் சென்று விடுவார். சில சமயம் அந்த அறைக்குச் செல்லும் சூழலில் அங்கிருந்த அமைப்பைப் பார்த்துள்ளேன். நாற்பது நிமிடம் பாடம் நடத்தி முடிக்கும் போது என்ன மாதிரியான மன ரீதியான தாக்கம் உருவாகும்?
ஏற்கனவே சில நாட்களுக்கு முன்பு சின்னம்மா என்ற சசிகலா என்ற தியாகத்தலைவி கொடுங்கோலர்களின் சிறுமதியால் சிறை சென்று தன் தாய் தமிழ்நாட்டிற்கு வருகை தந்த போது, நடந்த முன்னேற்பாடுகள், நிகழ் கால அரசியல் சூழல் குறித்து எழுதியிருந்தேன். நான் பத்திரிக்கையாளர் அல்ல. களத்தில் சென்று பார்க்கக்கூடிய வாய்ப்பும் உள்ளவன் அல்ல.
அன்புள்ள குறள் சித்தர் அவர்களுக்கு
இந்தக் கடிதத்தில் உங்கள் பெயரைக் குறிப்பிட்டு எழுதுகிறேன் என்று வருத்தப்படாதீர்கள். நீங்கள் அடிப்படையில் வெகுளி. இல்லாவிட்டால் நாம் இருவரும் இந்நேரம் நாம் சார்ந்திருக்கும் தொழிலில் கொடியை நாட்டியிருப்போம். நாம் தொழிலோடு, குடும்பத்தோடு நம் வாழும் சமூகத்தையும் கருத்தில் கொள்கின்றோம்.
இது சில நாட்களுக்கு முன் நடந்த உண்மைக் கதை. இதை இங்கே எழுதுவதற்குக் காரணம் சமீப காலமாக நண்பர்கள் அனைவரும் தனியார் முதலாளிகள் மூலமாகத்தான் இந்தியா முன்னேறும். அரசுத்துறை நிறுவனங்கள் அனைத்தையும் விடியக்காத்தாலே எழுந்து பார்ப்பதற்குள் வங்காள விரிகுடா பக்கம் கொண்டு போய் தள்ளி அமுக்கி கொன்று விட்டால் போதும் என்கிற ரீதியில் உணர்ச்சி வசப்படுகின்றார்கள். அதற்குப் பின் இணைப்பாக 90க்குப் பிறகு நாம் அடைந்த இன்றைய வளர்ச்சிக்குக் காரணம் தனியார் முதலாளிகள் தான் என்கிறார்கள்.
நான் வசிக்கும் பகுதியில் சற்று பெரிய நான்கு மளிகைக்கடைகள் உள்ளது. நான்கும் அண்ணாச்சி வகையினராக இருந்த காரணத்தால் நான்கு கடைகளிலும் வாங்கிக் கொண்டிருந்தேன். இப்போது நான்கு கடைகள் பக்கமும் செல்வதில்லை.
ஒருவர் பத்துக்கு பத்து அடியில் தொடங்கி ஒரு வருடத்தில் அடுத்த வருடத்தில் அந்த இடம் அருகே உள்ள இடம் என்று வாங்கி மாடி கட்டி செழிப்பாகவே உள்ளார். வீட்டுக்குப் பின்புறம் இருந்த காரணத்தால் அதிகாலையில் ஐந்து மணிக்கே அவர் திறந்து வியாபாரம் செய்யும் அவர் உழைப்புக்குத் தலை வணங்கிச் செல்வேன்.
ஒரு கட்சி தேர்தலுக்கு முன் தங்கள் கொள்கைகள் என்று வாக்குறுதிகள் அடங்கிய சிறிய புத்தகம் போன்ற ஒன்றை வெளியிடுவார்கள். ஒரு வேளை ஆட்சிக்கு வந்தால் அதில் சொல்லப்பட்டது அனைத்தும் முழுமையாக உண்மையாகவே நிறைவேற்றப் பட்டுள்ளதா? என்பதனை யோசிக்கும், கவனிக்கும் அளவிற்கு மக்களுக்கு அரசியல் புரிதல் இல்லாத காரணத்தால் இன்னமும் ஒரு சடங்கு போலவே தேர்தல் வாக்குறுதிகள் என்பதனை ஒவ்வொரு கட்சியினரும் இன்று வரையிலும் கர்மசிரத்தையாக வெளியிட்டுக் கொண்டு வருகின்றனர்.
2021 தேர்தலில் நடக்கப் போகும் ஆச்சரியங்களைப் போல 2016 ஆம் ஆண்டு தேர்தலும் தமிழக அரசியல் பார்வையாளர்களால் மிக முக்கியமானதாகக் கருதப்பட்டது.
ஏறக்குறைய வாழ்வா? சாவா? என்ற போராட்டம் என்கிற நிலைக்கு இருந்தது.
