காமம் கடத்த ஆட்கள் தேவை

குளிரூட்டப்பட்ட அறையில் கூட்டம் முடிந்தும் மூவர் மட்டுமே அமர்ந்து இருந்தோம். ஒவ்வொரு துறையில் சார்பாக வரவழைக்கப்பட்டவர்கள் சென்று விட நாங்கள் மூவர் மட்டுமே உள்ளே இருந்தோம்.  பொது மேலாளர், நிறுவன நிர்வாகியின் உறவினர் இருவரும் என் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தனர். எனக்கு தர்மசங்கடமாக இருந்தது.  பாரபட்சம் இல்லாமல் பேச வேண்டும்.  எனக்கு முன்னால் இருவரும் முடிவுகள் எடுத்து இருக்கக்கூடும். 

ஆனால் சில விசயங்கள் என்னிடம் வந்து தான் வெளியே போகும்.  ஏதோ ஒரு நம்பிக்கை.  என்னுடைய துறைக்கும் அவர்கள் எதிர்பார்க்கும் மனித வளம் சம்மந்தப்பட்ட விசயங்களுக்கும் சம்மந்தம் இல்லாத போது கூட என்னை அழைத்து உட்கார வைத்து விடுவார்கள். 

நிறுவன முதலாளி பக்கத்து மாநிலத்தைச் சேர்ந்தவர்.  அவர் சார்பாக உள்ளே இருந்த உறவினரிடம் நிறுவனத்தின் மொத்த உற்பத்திப் பிரிவும் இருக்கிறது. பணியாளர்களின் நலன், சம்பளம், அரசாங்க சட்ட திட்டங்கள், உணவு விடுதி, பணியாளர்கள் தங்கியுள்ள அறைகள் போன்ற அத்தனை சமாச்சாரமும் அவரின் பொறுப்பில் தான் இருந்தது.  முக்கிய காரணம் தாய்மொழி மலையாளமாக இருந்தாலும் தமிழுடன் ஹிந்தியும் நன்றாக பேச எழுதக் கூடியவர்.

இப்போது இருவரும் சேர்ந்து பந்தை என் பக்கம் தள்ளி விட்டு உள்ளே இருந்த நெருக்கடியான சூழ்நிலையை மறந்து என்னை நையாண்டி செய்து கொண்டு இருந்தனர். மூவரும் சேர்ந்து விட்டால் இதுவொரு இயல்பான நிலைமை.  காரணம் ஒவ்வொரு நாளின் 12 மணி நேரமும் பிரச்சனைகளுடனே வாழ்ந்து கொண்டுருப்பவர்களுக்கு என்னுடைய எதார்த்த பேச்சு நகைச்சுவைப் பக்கம் நகர்த்தி விடும்.

வேறுவழி இல்லாமல் என் பதிலைச் சொன்னபோது இருவரும் கையைத் தட்டி ஆரவாரம் செய்தனர்.

" நாங்களும் இதையே தான் நினைத்தோம்.  நீங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள் என்று எதிர்பார்த்தோம்?" என்றனர்.

காலையில் நிறுவனத்திற்குள் நுழையும் போது வரவேற்பறையில் நாலைந்து புதிய முகங்கள் தென்பட்டது.  சம்மந்தம் இல்லாதவர்கள்.  முகமெங்கும் கலவர ரேகைகள்.  அத்தனை பேர்களும் 50 வயதைக் கடந்தவர்கள்.  கவனித்துக் கொண்டே என் அறைக்கு வந்து விட்டேன்.  ஆனால் அதுவொரு பூகம்பத்தின் தொடக்கம் என்பது அப்போது புரியவில்லை.

நிறுவனத்தின் தணிக்கையாளர் சிபாரிசு செய்த பெண். எவருக்குமே சிபாரிசு செய் யாதவர். ஏதோ ஒரு பழக்கத்தில் அந்த குடும்பத்தின் பொருளாதார சூழ்நிலை பார்த்து உதவி செய்து அனுப்பி வைத்தார். சிபாரிசு கடிதத்துடன் பக்கத்து மாநிலத்தில் இருந்து உற்பத்தி பிரிவில் வந்து சேர்ந்தார்.  பள்ளி இறுதி வரைக்கும் படித்து இருக்க, அதுவே மேய்ப்பர் வேலைக்கு தகுதியாய் இருந்தது.

தினசரி கணக்கு ஒப்படைப்பு போன்றவைகளுடன் மொத்த பெண்களுக்கும் தலைவியாக போட்டு விட நாலைந்து மாதங்கள் அமைதியாகத் தான் சென்றது. நிறுவனத்தின் உள்ளே இருந்த தங்கும் விடுதியில் தங்கி இருந்தார். குடும்ப விசேடம் என்று விடுமுறை கேட்டு சென்றவர் திரும்பி வரவில்லை.  கூட்டம் நிறைந்த பணியாளர்கள் வரிசையில் அந்த பெண் குறித்து எவரும் அதிகம் அலட்டிக் கொள்ளவில்லை.  ஒரு வேளை பிடிக்காமல் வராமல் இருக்கலாம் என்று இயல்பாக எடுத்துக் கொண்டு மறந்து போயிருந்தனர்.  விடுதியில் பெட்டி படுக்கைகள் இருக்க எப்படியும் வந்து விடக்கூடும் என்ற நம்பிக்கையும் ஒரு காரணமாக இருந்தது.  ஆனால் ஊரில் இருந்து மொத்த குடும்பமும் வந்து  சொன்ன போது கதை வேறு விதமாக திரும்பத் தொடங்கியது.

விசேடம் முடித்து இரண்டாவது நாள் ஊரில் இருந்து கிளம்பி வந்தவர் நிறு வனத்திற்கு வந்து சேரவில்லை. நான் போய்ச் சேர்ந்ததும் பேசுகின்றேன் என்றவரின் அழைப்பு வராமல் போகவே நான்கு நாட்கள் காத்திருந்து குடும்பத்தினர் நிறுவனத்திற்கே வந்து விட்டனர்.  

நான் சொன்னபடியே பெண்கள் விடுதியில் ஒரு பெண்மணியை அனுப்பி குறிப்பிட்ட பெண்ணின் பெட்டியை துழாவிப் பார்க்க ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது.  வரவேற்பு அறையில் பெற்றோர்கள் பதை பதைப்பாய் காத்து இருந்தனர். பெட்டியை துழாவிய போது தான் மொத்தமும் புரிந்தது. நிறுவனத்திற்கு வரு வதற்கு முன்பு இருந்த தொடர்பு புரிந்தது.   பெட்டியில் கடிதங்களும் கலாச்சார சீரழிவுகளும் ஒன்று சேர்ந்து கிடைத்தது.  கொண்டு வந்த மேஜையில் கொட்டிய போது எங்கள் மூவருக்கும் வியப்பு மட்டுமல்ல அதிர்ச்சியும் கூட.  இந்தப் பெண்ணா?  இப்படியா?

கிளி இறக்கை முளைத்து பறந்து விட்டது.  எந்த திசை என்பதை இனிமேல் தான் கண்டு பிடிக்க வேண்டும்?

குடும்ப வளர்ப்பு, கற்ற கல்வி அத்தனையும் தாண்டி வரும் உணர்ச்சிகள் என்பது சூழ்நிலை உருவாக்குவது.  அதற்கு நாடு, மாநிலம், மொழி எதுவும் முக்கியமில்லை. காமம் என்பது பல சமயம் கண்களை மறைப்பது மட்டுமல்ல. கரைகளே இல்லாத பயணத்தைப் போன்றது. சிலருக்கு கரை தென்பட்டு விடும்.  பலர் சிதைந்து சின்னாபின்னமாகி சீரழிந்து செய்தித்தாளுக்கு பரபரப்புச் செய்திகளாக மாறிவிடுகிறார்கள்.

ஏற்றுமதி நிறுவன வாழ்க்கையின் தொடக்கத்தில் ஒரு சிறிய நிறுவனத்தில் அந்த நடு இரவு நேரத்தில் ஆட்கள் சரியாக வேலை செய்கிறார்களா என்பதை பார்க்க சுற்றி வந்த போது இருட்டுப் பகுதியில் இருந்த அந்த பெரிய மேஜை மட்டும் வினோதமாக ஆடிக் கொண்டுருந்தது. 

தரம் பிரித்து ஒதுக்கப்பட்ட ஆடைகள் மேஜையின் மேல் அடுக்கப்பட்டு இருக்கும்.  தரத்தை சோதிக்க வேண்டிய ஆடைகள் அதே மேஜையில் ஒவ்வொரு மூலைக்கும் கட்டப்பட்ட கயிற்றில் தொங்க விடப்பட்டுருக்கும். பல சமயம் நான்கு புறமும் தொங்கும் போது உள்ளே மறைவான இடம் கிடைத்து விடும்.  குறிப்பிட்ட பகுதிகளில் வேலையில்லாத போது மின்சார விளக்குகள் தேவையில்லாமல் இருட்டாக இருக்கும். இருட்டும் மறைவும் எளிதாக பயன்படுத்த அமைந்து விடும். உடம்பில் இருக்கும் உஷ்ணம் உருக்குலைத்து விடும். அதுவே பழக்கமாகி பாதை மாற வைத்து விடும். நெருங்கிப் பழகும் போது அத்தனையும் சுருங்கி விடும்.

முன்னும் பின்னும் ஆடிக்கொண்டுருந்த அந்த மேஜைக்கு அருகே சென்று விபரம் தெரியாமல் ஆடைகளை விலக்கி உள்ளே பார்க்க,  உள்ளே பொருந்தாக் காமம் அரங்கேறிக் கொண்டுருந்தது. நான் கவனித்ததைக் கூட காணாமல் அவர்கள் மும்முரமாக செயல்பட்டுக் கொண்டுருந்தனர். 

மகன் தாய் வயதைக் கொண்டுருந்த அவர்களின் அவசர அலங்கோலம் இரண்டு நாட்கள் மனதை பாதிக்க குறிப்பிட்ட பகுதிகளுக்குச் செல்ல தவிர்த்து விடுவதைத் தவிர வேறொன்றும் செய்ய முடியவில்லை.  

இது போன்ற விசயங்களில் எந்த இடத்தில் தொட்டாலும் நியூட்டன் விசை போலவே நம்மைத் தாக்கும். தைரியமாய கையாண்டால் கூட சில சமயம் கடைசியில் நம்முடைய தனிப்பட்ட வாழ்க்கையை அசிங்கமாய் மாற்றி விடுவார்கள். 

திரைப்படத்துறையைப் போலவே இங்கு எல்லாமே எளிதாக இருக்கிறது. முதலாளி முதல் தொழிலாளி வரைக்கும் இஷ்டம் போல உணர்ச்சிகளை ஆட்டிப்படைத்துக் கொண்டுருக்கிறது. திரைப்படம் மற்றும் அரசியல் சார்ந்த ஒழுக்கம் கெட்ட செய்திகள் அத்தனையும் இன்று இயல்பான படிக்கும் செய்தியாக மாறி விட்டது. ஊடகத்தால் முக்கியமாக்கப்பட்டடு பாமரன் முதல் படித்தவர் வரைக்கும் எந்த குற்ற உணர்வும் தோன்றாத அளவிற்கு சராசரி சிந்தனைகளுடன் கலந்து விட்டது. 

பாலூணர்வு என்பது பண்டமாற்று முறை போல் ஆகிவிட்டது. இதனால் தான்? என்று எதையும் குறிப்பிட்டு சொல்ல முடியவில்லை.  

தென் மாவட்டத்தில் இருந்து ஒவ்வொரு குடும்பங்களும் வந்து இறங்கிக் கொண்டே இருக்கிறார்கள். தொடக்கத்தில் இருக்கும் அவர்களின்  ஒற்றுமையும்,புரிந்துணர்வுகளும்,ஆதரவும், காலப் போக்கில் மறைந்து போய் விடுகின்றது.   குடும்ப பராம்பர்யம் கட்டுப்பாடு, அக்கறை, கலாச்சாரம் போன்றவை குறிப்பிட்ட காலத்திற்குள் காணாமல் போய் விடுகின்றது. 

சிலர் மட்டுமே எந்த பாதிப்பும் இன்றி கிராமத்து வாழ்க்கையாகவே கடைசி வரைக்கும் வாழ்ந்து கொண்டுருக்கிறார்கள்.  உருவாகும் தொடர்புகள், அறுந்து போய் விடுகின்ற உறவுகள், தகுதிக்கு மீறிய ஆசைகள் என்ற ஒவ்வொரு காரணங்களும் ஒரு குடும்ப பராம்பரிய சங்கிலியை வெட்டி எறிந்து விடுகின்றது.

பதினெட்டு வயதில் எதுவும் அறியாமல், உள்ளே வருகின்றவர்கள் தன்னை மாற்றிக் கொள்வதில் அதிக அக்கறையாய் செயல்படுகிறார்கள். உடம்புக்கு பொருந்த உடைகள் அணிவது முதல் கருத்த தேகத்தில் அப்பிக் கொள்ளும் கண் மை முதல் கண்றாவி கலாச்சாரம் அவர்களை கட்டுப்படுத்தி படாய் படுத்தி எடுக்கின்றது. 

அறிவுரைகளை கேட்க பொறுமை இல்லை.  குடும்பத்தினர் பொறுமையாய் உட்கார்ந்து பேச நேரமும் இருப்பதும் இல்லை.  கண்டதே காட்சி.  கொண்டே கோலம்.  கடைசியில் அலங்கோலத்தில் தான் போய் முடிகின்றது. 

நகர்புற வாழ்க்கையை அறியாத பெண்மணியாக அறிமுகமானவர் அடுத்த ஒரு வருடத்தில் அத்தனையும் அறிந்து அவசரமாய் முன்னேறிக் கொண்டு இருக்கிறார். பலசமயம் நமக்கே பாடம் நடத்துகிறார்கள்.  " இன்னும் எத்தனை நாளைக்கு இப்படி ஊருடன் ஒத்துப் போகாமல் வாழப் போகிறாய்?" என்கிறார். 

அந்தமான் தீவில் நிறுவனங்கள் தொடங்கலாம் என்று உருவான கலாச்சாரம் சிலரை வேறொரு கேடு கெட்ட கலாச்சாரத்தையும் வளர்க்க உதவ வைத்தது.  

பணத்தைக் கொண்டு போய் கொட்டினார்கள். கூட்டிக் கொண்டு சென்றார்கள். வளர்ந்தார்கள். அலுக்காத காமத்தை அங்குலம் அங்குலமாக சுவைத்தார்கள். வீழ்ந்தார்கள்.  கெட்டியாக பிடித்துக் கொண்ட பெண்மணிகள் கண்மணியாக மாறி சரிசமாக வளர்ந்து இன்னும் சவால் விடும் பிரபல தொழில் நிறுவனம்.  

இது அசிங்கமல்ல.  வளர்ந்த பிறகு அத்தனையும் சாதனைப் பெண்மணிகள் என்ற பட்டியலில் வந்து விடும்.  வேறென்ன வேண்டும்? 

வளர்ந்த நிறுவனங்களில் முறைப்படுத்தப்பட்டதாகவே இன்று பாலூணர்வு பல் இளித்துக் கொண்டு விகாரமாய் வெளியே தெரியாமல் இருக்கிறது. 

பத்து வருடங்களுக்கு முன்னால் பணிபுரிந்த பல பணியாளர்களை எங்குமே பார்க்க முடியவில்லை. இருக்கிறார்களா? இறந்தார்களா? யாருக்குத் தெரியும்?  பக்கத்து மாநிலத்தில் இருந்து வந்து இறங்கிக் கொண்டே இருக்கிறார்கள். கேரளா தொடங்கி இன்று நேபாளம் வரைக்கும் சென்றடைந்து விட்டது.  பீகாரி என்றாலே பயப்படும் அளவிற்கு வருபவர்களின் கலாச்சாரம் பயமுறுத்தி விடுகின்றது. 

ஏதோ ஒரு காரணம்.

வேலைவாய்ப்பின்மை, கம்யூனிச தாக்கம், தொழிற் சாலைகள் இல்லாத குறை.  ஆள்பவர்களின் அக்கறையின்மை.  எத்தனை காரணங்கள் சொன் னாலும் வந்து இறங்கும் வரைக்கும் ஒவ்வொருவரின் அடிப்படை குடும்ப வளர்ப்பும் பாதுகாப்பாய் இருக்கிறது. 

ஆனால் துணியின் உஷ்ணமும், பழக்க வழக்கங்களும் சேர்ந்து குறுகிய காலத் திற்குள் கரையக்கூடியதாய் மாற்றி விடுகின்றது.  நாம் மாறி விட வேண்டும் என்ற கொள்கையே ஒவ்வொருவரின் மொத்த வாழ்க்கையையும் மாற்றி தொலைத்து விடுகின்றது. 

நாம் நாகரிக வாழ்க்கை வாழ்ந்து கொண்டுருக்கிறோம் என்ற இந்த எண்ணமே ஒவ்வொருவரையும் நாதாரித்தனமான வாழ்க்கைக்கு அழைத்துச் செல்கிறது.

வீழ்ந்த நிறுவனங்களின் கணக்குகளை பட்டியலிட்டுப் பார்த்தால் இந்த கப்பு வாடை தான் மூக்கைத் துளைக்கின்றது. 

அடிப்படை தொழிலாள வர்க்கத்தின் அறிவற்ற தன்மையால் எய்ட்ஸ் வளர்க்கும் பெருநகரங்களில் கரூர், நாமக்கல் அடுத்து இன்று திருப்பூர் முன் னேறிக் கொண்டுருக்கிறது. ஆனால் நாம் நடிகை குஷ்பு சொன்ன எதார்த்த விசயத்திற்கு இதுவொரு கலாச்சார சீரழிவு என்று மல்லுக்கட்டி முண்டிக் கொண்டு முன்னால் நிற்கிறோம். 

தொழிற் நகரங்கள் வாழ்க்கையைத் தேடி வருபவர்களுக்கு காசு கொடுப்பதுடன் இந்த கலாச்சார கருமாந்திரங்களை தலைகீழ் விதிகளாக மாற்றிக் கொண்டு இருக்கிறது. 

என்ன சொன்னாலும் தொழிலாளர்களுக்கு அவசர நேரத்தில் புரியாது.  ஆனால் முதலாளிகளுக்கு எப்போதும் பணம் காட்டி பயமுறுத்தும் சமாச்சாரம்.