என் டைரிக் குறிப்புகள்

ஒரு நாள் பொழுதில் 13 மணி நேரம் பணிபுரியும் அலுவலகம் விழுங்கி விடுகின்றது. எட்டு மணி நேரம் தூக்கத்திற்காக என்று கணக்கில் வைத்துக் கொண்டால் ஒரு நாளைக்கு மூன்று மணி நேரம் தான் குடும்பத்துடன் செலவிட முடிகின்றது. உரையாடல் இல்லை. விருப்ப பகிர்வுகள் இல்லை. பெரும்பாலான தொடர்புகள் அறுந்து விட்டது. வாசிப்பு அறவே இல்லை. வாங்கும் பத்திரிக்கைகள், வார இதழ்கள் ஒவ்வொன்றும் நம்பிக்கைத்தன்மை இழந்து நாளாகி விட்டது. பத்திரிக்கைகள் என்பதே தாங்கள் சம்பாரிக்க விரும்பும் விளம்பரங்களுக்காக என்று மாறிய பின்பு இடையிடையே வரும் குறிப்பிட்ட செய்திகளை இனம் கண்டு பிடித்து வாசிக்கப் பொறுமை இல்லை. 

மாறிய உலகில் தாக்குப்பிடிப்பது மிகவும் சவாலானது. நமக்கான அடையாளத்தைத் தொலைத்து விடாமல் பாதுகாப்பது அதை விடக் கடினமானது. எழுதும் பழக்கம் கூட நம்மை விட்டுச் சென்று விடுமோ? என்று அச்சமாக உள்ளது. இத்தனை எதிர்மறைகள் இருந்தாலும் அன்றாட வாழ்க்கையில் பல சுவாரசியங்கள் இருக்கத்தான் செய்கின்றது. பணிபுரியும் அலுவலகம் மற்றும் தொழிற்சாலையில் உள்ள பலதரப்பட்ட மனிதர்களுடன் பழகுவது என்பது ஆயிரம் பத்திரிக்கைகளையும் தினமும் படிப்பது போல உள்ளது. 

அடிமட்ட தொழிலாளர் முதல் அதிகாரம் செலுத்தும் மனிதர்கள் வரைக்கும் பழக வேண்டிய சூழ்நிலையில் இருப்பதால் எழுதுவதற்கு ஏராளமான விசயங்கள் மனதில் தோன்றியபடியே உள்ளது. ஏற்கனவே நான் எழுதிய தொழிற்சாலையின் குறிப்புகள் மின் நூல் போல அதன் இரண்டாவது பாகத்தை எழுத வேண்டிய நிலை உருவாகிக் கொண்டு இருக்கின்றது. எத்தனை மனிதர்கள்? எத்தனை துன்பங்கள்? எத்தனை சுவாரசியங்கள்? இத்துடன் எல்லா இடங்களிலும் நீக்கமற நிறைந்திருக்கும் அரசியல். 

தொழிற்சாலையில் காலை ஆறு மணிக்கு உள்ளே வந்து பத்தரை மணி வரைக்கும் ஒவ்வொரு பகுதியாகச் சுத்தம் செய்து விட்டு நின்று கொண்டிருக்கும் வயதான பெண்மணியிடம் எந்த ஊருமா நீங்க? என்று விசாரிக்கும் போதும், காலை உணவு நீங்க எத்தனை மணிக்கு சாப்பிடுவீர்கள்? என்று கேட்கும் போது அவர் முகத்தில் ஒரு பிரகாசம் தோன்றுவதைக் கவனிக்க வேண்டுமே? அவர்கள் எதிர்பார்க்கும் அங்கீகாரம் அது மட்டுமே என்பதனை புரிந்து உரையாடலைத் தொடர்ந்தால் அவர்கள் ஊரில் வாழ்ந்த கதையும், வாக்கப்பட்டு வந்து பின்பு பட்ட பாடுகளையும் விவரிக்கும் பாங்கை அமைதியாகக் கேட்கும் போது தான் நாம் எதற்குப் புலம்ப வேண்டும்? என்று தோன்றுகின்றது. 

கடந்த ஜனவரி மற்றும் பிப்ரவரி மாதங்களில் திருப்பூரில் எப்போதும் இல்லாத அளவுக்குக் குளிர் அதிகமாக இருந்தது. 20 வருடங்களுக்கு முன்பு நான் திருப்பூரில் பார்த்த ஊட்டிக் குளிர் போல இருந்தது. காலை பத்து மணி வரைக்கும் குளிர் உடலைத் தழுவ மனதில் இனம் புரியாத ஆச்சரியம் இருந்தது. ஏனிந்த மாற்றம்? ஆனால் கடந்த சில வாரங்களாக வெப்பம் பொசுக்கும் நிலையைப் பார்த்தால் அடுத்த இரண்டு மாதங்களில் வாணலியில் வைத்து நம்மைச் சூரிய பகவான் வதக்கப் போகின்றார் என்பது மட்டும் உறுதியாகத் தெரிகின்றது. 

குளிர் சாதன வசதிகளை எந்த இடங்களிலும் பயன்படுத்த விரும்பாத காரணத்தால் ஆரோக்கியம் இயல்பாக உள்ளது. ஆனால் மனதிற்கும் உடலுக்கும் நடக்கும் யுத்தம் என்பது 45 வயதுக்கும் மேல் தொடங்கியே தீரும். பெண்களும், ஆண்களும் கவனமாக இருக்க வேண்டிய வயது இது. நடைமுறை வாழ்க்கையில் நான் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் பல பிரச்சனைகளின் அடிநாதமே பாலியல் ரீதியாகத்தான் உள்ளது. உறுப்புகள் செயல் இழக்கும் போது அதனைப் புரிந்து கொள்ள மறுப்பவர்களுக்கும், வெறுப்புகளை மட்டும் வளர்த்து வைத்துக் கொண்டிருப்பவர்களுக்கும் உருவாகும் பிரச்சனைகள் குடும்ப வாழ்க்கையைக் காவு வாங்கி விடுகின்றது. 

இரண்டு நாடுகளுக்கிடையே எதிர்காலத்தில் போர் வருமா? என்று தெரியாது. ஆனால் ஒவ்வொரு குடும்ப உறவுகளும் படிப்படியாகச் சிதைந்துவிடும் என்று உறுதியாக நம்புகிறேன். மாறிய தொழில் நுட்ப வசதிகள் ஒவ்வொரு குடும்பத்திலும் ஏராளமான அக்கப்போர்களை உருவாக்குகின்றது. 

வீட்டில் எட்டாவது படிக்கும் மகள் எனக்கு ஒரு ஆண்ட்ராய்டு வேண்டும் என்றார்? எதற்காக என்று கேட்டால் "எங்கள் தோழியர் எல்லோரும் ஒரு குரூப் உருவாக்கியிருக்கின்றோம்? நான் மட்டும் இன்னும் சேரவில்லை. உடனே எனக்கு வேண்டும்" என்று கோரிக்கை வைக்கப் பல வாரங்கள் இழுத்தடித்துக் கடைசியில் "என் போனை பயன்படுத்திக் கொள். பள்ளி விட்டு வந்ததும் பார்த்துக் கொள்" என்றேன். உடனே மற்றொருவரும் அவர் பங்குக்குக் கோரிக்கை வைக்க அவர் சார்ந்த குரூப் ஒன்றும் அதில் உருவானது. அலுவலகம் விட்டு வந்ததும் இவர்கள் செய்ய வேண்டிய அனைத்தையும் விட்டு விட்டு அதில் கவனம் செலுத்துவதைக் கவனித்தபடியே உள்ளேன். 25 வருட இடைவெளியில் நான் பார்க்க விரும்பும் உலகம் என்பது அவர்கள் பழக விரும்பும் உலகத்திற்கு எதிராக உள்ளது. 

நமக்கான அடையாளம் என்ன? நாம் எதனை இங்கே விட்டுச் செல்லப் போகின்றோம்? என்ற கேள்வியைப் பெரும்பாலும் எவரும் தனக்குள் கேட்டுக் கொள்வதில்லை. விரும்புவதும் இல்லை. அதிகபட்சமாகச் சொந்த வீடு, சுகமான வாழ்க்கை வாழத் தேவைப்படும் அதிகப்படியான வசதிகள், இத்துடன் அடக்க முடியாத தேவையற்ற ஆசைகள் என்று பட்டியலுடன் வேறு எதையும் நினைப்பதில்லை. வயதான பலரையும் சந்திக்கும் போது, எதிர்காலம் குறித்த ஆச்சரியங்களும் அச்சங்களும் மனதில் உருவாகின்றது.

வசதிகள் இல்லாதவர்கள் அடிப்படையான வாழ்க்கை வாழவே அல்லாடுகின்றார்கள். அவர்ளுக்கு நினைவுகள் என்பது இறப்பு வரைக்கும் தேவையில்லாமலே போய்விடுகின்றது. வசதிகளுடன் இருப்பவர்கள் சுற்றியுள்ள உறவுகள் மற்றும் அடுத்தத் தலைமுறைகள் தன்னைப் புறக்கணிப்பதை உணர்ந்து தவிக்கின்றார்கள். பணம் சார்ந்த எண்ணங்களில் அவர்கள் நினைத்தபடியே வாழ்ந்து இருந்தாலும் இருப்பியல் மற்றும் விருப்பங்கள் சார்ந்த விசயங்களில் தோற்றவராக இருக்கின்றார்கள். அவர்களின் கடைசி வாழ்க்கை பரிதாபமாக உள்ளது. 

எந்திரம் போல வாழ வேண்டியுள்ளதே என்று பலமுறை யோசித்ததுண்டு. ஆனால் சில வாரங்களுக்கு முன்பு என் மின் நூலைப் படித்து விட்டு ஒரு வாசகர் எழுதிய கடிதம் பார்த்து நானும் இவ்வுலகில் குடும்ப விருப்பங்களையும் மீறி எனக்கென்ற ஒரு அடையாளத்துடன் வாழ்ந்துள்ளேன் என்று நம்பிக்கையை எனக்கு உருவாக்கியது. 

வணக்கம் சார், 

உங்களுடைய படைப்புகளான "வெள்ளை அடிமைகள்" மற்றும் "ஈழம் வந்தார்கள் வென்றார்கள்" வாசித்தேன் பிரமிப்பாய் இருந்தது. அதில் உங்களது மெனக்கெடல்கள் தெரிந்தது. எத்தனை எத்தனை தகவல்களைக் கோர்த்தளித்திருக்கிறீர்கள். நிச்சயமாக இரண்டு மிகச்சிறந்த புத்தகங்களை வாசித்த திருப்தி. உங்களது மற்ற படைப்புகளையும் நேரம் கிடைக்கும் போதலில், நேரத்தை ஒதுக்கி வாசிப்பேன் சார். "வெள்ளை அடிமைகள்" புத்தகத்தில் என்னைமிகவும் கவர்ந்த கட்டுரை "பண்ணை அடிமைகள்" அதில் நீங்கள் சொல்லியிருக்கும் தகவல்களை மையமாக வைத்து பத்து பக்கமளவுள்ள ஒரு சிறுகதை எழுத நினைத்திருக்கிறேன் அப்படிச் செய்வது சரியா தவறா எனவும் தெரியவில்லை தான். நிறைய வாசிக்கிறேன், கொஞ்சம் எழுதுவேன். எழுதுவது மனதுக்குகந்த பொழுதுபோக்கு முகநூலில் தான் சில சிறுகதைகள் எழுதியிருக்கிறேன். உங்கள் எழுத்துக்கள் மிக உயர்வானவை. அதனால் தான் உங்களை மனதிலும் மிக உயர்வாக வைத்திருக்கிறேன் நன்றிகள் சார். 

அன்புடன், 

H. ஜோஸ்