பாலைத்திணை

நான்கு பேர்களும் எனக்காக காத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.  

வண்டியை வீட்டின் முன் நிறுத்தும் போது எப்போதும் போல கத்திக் கொண்டு மேலே விழுவது போல வந்தார்கள். ஆனால் அதை ரசிக்கும் மனோநிலையில் நானில்லை. 

வரவேண்டிய கொரியர் ஒன்று வராதது முக்கிய காரணமாக இருந்தது. ஊருக்குச் செல்லும் போது  கட்டாயம் கையில் கொடுத்து அனுப்ப வேண்டும் என்று நினைத்திருந்தேன்.   

சென்னையில் உள்ள நண்பர் உறுதியளித்து இருந்தார்.

நிச்சயம் இரண்டு மணிக்குள் கிடைத்து விடும் என்று சொன்னார்கள் என்றார்.

கடந்த மூன்று மாதங்களில் இந்த கொரியர் சேவைகளின் உள்ளார்ந்த அத்தனை விசயங்களையும் பார்த்த காரணத்தால் எனக்கு நம்பிக்கை வரவில்லை.  

வெளியே காத்திருந்தவர்களை காத்திருக்கச் சொல்லிவிட்டு வண்டியை எடுத்தேன். 

நானே போய் வாங்கி விடுகின்றேன் என்று மறுபடியும் திருப்பூருக்குள் மத்திம பகுதியில் இருந்த அந்த அலுவலகத்தை நோக்கி மன உளைச்சலோடு சென்ற போது உள்ளே கழிவிரக்கம் மெல்ல வெளியே வந்து எட்டிப்பார்த்ததை என்னால் உணர முடிந்தது.  

போக்குவரத்து நெரிசலில் ஊர்ந்து கொண்டே உள்ளே மனசாட்சி நக்கல் விடுவதை உணர முடிந்தது.

என்னமோ பெரிய பாசக்காரன் இல்லை என்று சொன்னாய்?  ஊருக்கு கிளம்பும் குழந்தைகளை அனுப்பி வைக்க மனமில்லாமல் ஏன்டா இப்படி சோர்ந்து போயிருக்கிறாய் என்று கேட்டது.

கேலியாகத்தான் எனக்குத் தெரிந்தது.

இன்னும் பத்து வருடங்கள் கழித்து இன்னோருவன் வருவானே?  அப்போது வளர்ந்த மரத்தை வேறொரு இடத்தில் புடுங்கி நட வேண்டியிருக்குமே? என்று மனம் பல கேள்விகளை எழுப்பிக் கொண்டே இருந்தது.  

உள்ளே இருந்த மொத்த கோபமும் கொரியர் அலுவலகத்தில் முன்னால் அமர்ந்திருந்த பெண் மேல் கொட்ட  பதில் பேசாமல் அமைதியாக வந்த பார்சலை எடுத்துக் கொடுத்தார்.

கோடை விடுமுறையில் ஊருக்கெல்லாம் எங்கேயும் செல்ல மாட்டோம் என்றவர்கள் இரண்டு நாளில் மாறிவிட்டார்கள் என்பதே எனக்கே ஆச்சரியமாக இருந்தது.

அங்கே யூபிஎஸ் இருக்காது, கம்ப்யூட்டர் இருக்காது என்று ஆயிரெத்ட்டு வக்கணையாக பேசிய மூவரும் இதோ இப்போது நாங்க ரொடியாயிட்டோம்.  நீங்க தான் லேட்டு என்கிறார்கள்.

மனைவி என்னை உற்று கவனித்துக் கொண்டே இருந்துருப்பார் போலும்.  

"உங்களுக்கு பொறுக்காதே, வருஷத்ல ஒரு முறை தான் போக முடியுது.  உங்களுக்கு மனசே வரலையே" என்றார்.

நானே அவளுக்கு பலமுறை அறிவுரை சொன்னது இப்போது என் நினைவில் வந்து போனது. 

"பாசம் வைக்காதே.  கடமை என்பதாக உன்னை இப்போதே மாற்றிக் கொள்.  நாளை இவர்களின் தன்மை மாறும் போது உன்னால் தாங்க முடியாது.  நான் பலவற்றையும் கடந்து வந்து விட்டேன்". என்று பெரிய தத்துவஞானி போல சொன்ன எனக்கு இப்போது உண்மைகள் உரைத்தது.

எனக்கே என் மனோபாவம் வினோதமாக இருப்பதை உணர்ந்து கொள்ள முடிகின்றது.

சார்ந்து வாழுதல் என்பதும் சேர்ந்து வாழுதல் என்பதும் எப்போது தொடங்கியிருக்கும் என்று சிந்திக்கத் தோன்றியது.  

குறிப்பிட்ட கால கட்டத்தில் குடும்பத்தினர் எவருடனும் தொடர்பு கொள்ளாமல் வாழ்ந்த வாழ்க்கை நினைவுக்கு வந்தது. முரட்டுத்தனமாக வேகத்தில் பயணித்த வாழ்க்கைச் சுவடுகள் தந்த காயங்கள் ஒவ்வொன்றும் நினைக்கத் தோன்றியது. ஆனால் திருமணம் என்பதும் அரவணைக்க, ஆறுதல்படுத்த ஒரு கரம் என்பதையும் மீறி வேறு ஏதோவொரு புள்ளியில் இணைத்து வைத்து விடுகின்றது.

பரஸ்பரம் புரிந்து கொண்டவர்கள், புரிந்து கொள்ளாமலேயே வாழ்ந்து கொண்டிருப்பவர்கள் என்று எத்தனை ஏற்ற இறக்கங்கள் இருந்த போதிலும் ஆத்மார்த்த அன்புக்குள் சிக்கிக் கொண்டவர்கள் எப்போதும் வழி தவறுதில்லை.

நானே பலமுறை வெறுத்துப் பேசியிருக்கின்றேன்.  

அக்கா வீட்டுக்காரரை திட்டியிருக்கின்றேன்.  "எனக்கும் மட்டும் திருமணம் செய்ய கட்டாயப்படுத்தியிருக்காவிட்டால் இன்னும் கூட பல படிகள் வாழ்வில் ஏறியிருக்க முடியும்" என்று சொல்லியிருக்கின்றேன்.  

ஆனால் அலுவலகத்தை விட்டால் வீடு, வீட்டை விட்டால் அலுவலகம் என்று மாறிப்போன எண்ணத்தில் வாழும் என்னை மனைவி தான் பலமுறை வெறுப்பேற்றியிருக்கிறாள்.

"ஒவ்வொருத்தனும் எங்கெங்கோ சுற்றி அலைந்து விட்டு வருகிறார்கள்.  என்னை உசுரெடுக்கத்தான் வேகமாக வந்து சேர்றீங்க" என்று அலுத்துப் போயி சொல்லியிருக்கிறாள்.  

காதில் வாங்காமல் எங்கே சாப்பாடு? என்று கேட்டவனை சிரிப்போடு முறைப்பாள்.

"மொத்த குடும்பமே தீனிக்குடும்பம்" என்று சொல்லிக் கொண்டே பறிமாறும் போது அலுவலக மன உளைச்சல் அந்த சாப்பாடு ருசியில் மாறிப் போயிருக்கும்.

ஏறக்குறைய இரைச்சலோடு வாழ பழகி விட்ட தற்கால சமூகம் போலவே மனம் நிலையில்லாமல் தவிக்கின்றது.  மனைவி ஊருக்கு கிளம்பிவிட்டாள் என்ற குதுகலிக்கும் சராசரி மனிதனாக இல்லாமல் வீட்டுக்குள் நுழைந்தால் சீண்டிக்கொண்டே இருக்க பழகிவிட்ட வாழ்க்கையில் இப்போது வீடென்பது மயான அமைதி போலவே இருக்கிறது.

வெளியில் அடித்த மண்ணெல்லாம் வீட்டுக்குள் கிடக்க துடைப்பம் எங்கே என்று தேடிக் கொண்டே இருக்கேன். 

வீட்டை இன்று கூட்டவில்லையா? என்று குறை சொல்லிக் கொண்டு உள்ளே நுழைபவனுக்கு இரண்டு நாளில் குப்பையாக இருக்கும் வீட்டுக்குள் சுத்தம் செய்ய மனமில்லாமல் வந்து அடிக்கும் காற்றை வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருக்கின்றேன்.  

திடீரென்று சமையல் கட்டில் உள்ளே நுழைந்து தேவைப்பட்டதை தேடி அலை பாயும் கைகளை பிடித்துத் தள்ளி "நீங்க அங்கே போய் உட்காருங்க.  நான் கொண்டு வந்து தருகின்றேன்" என்று முதுகை பிடித்து தள்ளுபவள் இல்லாது சமையல்கட்டில் கழுவாத பாத்திரங்கள் சேர்ந்து கொண்டேயிருக்க சோர்ந்து போய் இருக்கின்றேன்.

"அப்பா செய்திசேனலைத்தவிர உங்களுக்கு வேறு எதுவுமே பிடிக்காதே" என்று கத்திக் கொண்டே ரிமோட்டை தூக்கிக் கொண்டு சென்றவளை கெஞ்சி வாங்கிய கைகள் இப்போது சும்மா கிடக்கும் ரிமோட்டை சீண்ட மனமில்லாத மூன்று நாட்களாக அவர்கள் வைத்த இடத்திலே இருக்கிறது.. 

மூன்று நாட்களாக சுருட்டி வைக்காமல் ஒரே இடத்தில் விரித்துக் கிடக்கும் பாயில் அப்படியே சாய்கின்றேன்.

அடித்த காற்றில் மண் உள்ளே வந்து விழுந்திருக்கும் போல.  

வியர்வையில் கசகசத்த உடம்பை கழுவ மனமில்லாத நிலையில்  தலை சாய்த்தால் வராத தூக்கத்தை சபித்துக் கொண்டே வெளியே வந்து அமர கதவைத் திறந்த போது காத்திருந்த ஈசல் கூட்டம் உள்ளே கூட்டமாக பறந்து வந்தது.

இன்னும் சில மணி நேரத்தில் இந்த ஈசலின் வாழ்க்கை என்னவாகும் யோசித்துக் கொண்டே வீட்டின் வெளியே இருந்த வேப்பமரத்தை பார்த்த போது பறந்த வந்த இலை என் முகத்தில் வந்து விழுந்தது.

பழுப்பேறிய அந்த அலை இந்த வாழ்க்கையைப் பற்றி சொல்லாமல் புரியவைத்தது..

தொடர்புடைய பதிவு

தினந்தோறும் மலரும் பூக்கள்

ஆட்டம் காணும் அஸ்திவாரம்