அழுவாச்சி காவியம - கதாநாயகன்

"அந்தாளைப் போய் எப்டிங்க பார்க்கமுடியும்?  அலுவலகத்திற்கு போனாலும் ஓய்வு இருக்கும் போது வீட்டுக்கு வான்னு துரத்தி அனுப்பிடுவாரு. அப்புறம் எங்கே போய் நம்ம பிரச்சனையை பேச முடியும்?"

திருப்பூரில் உள்ள ஒரு சாயப்பட்டறை முதலாளி சில நாட்களுக்கு முன் மனம் நொந்து சொன்ன விசயம் இது.. அவர் குறிப்பிட்டது வேறு யாரையும் அல்ல. இப்போது தமிழ்நாடு மாசுக்கட்டுப்பாடு வாரியத்திற்கு தலை பொறுப்பில் வந்துள்ள இறையன்பு (இ.ஆ.ப) குறித்த விமர்சனமே. காரணம் இந்த முதலாளியின் பள்ளித் தோழர் இறையன்பு.

இறையன்பு இதற்கு முன்பு தமிழ்நாடு சுற்றுலாத்துறையில் இருந்தவர். என்ன காரணமோ? மாயமோ? இப்போது இந்த பதவிக்கு வந்துள்ளார். எழுத்தாளர், சிந்தனையாளர் இதற்கெல்லாம் மேல் நேர்மையாளர்.  மொத்தத்தில் என் பார்வையில் விமர்சனத்திற்கு அப்பாற்பட்டவர்.  மற்றொரு இ ஆ ப சகாயம் போலவே அரசியல் வியாதிகளின் அக்கிரமத்தை பொறுத்துக் கொண்டு தன்னால் என்ன முடியுமோ? அதை செய்து கொண்டுருப்பவர்.

வினவு தளத்தில் வெளியான திருப்பூர் சாயப்பட்டறை குறித்து நான் எழுதிய விசயங்கள் மேலிடத்திற்கு சென்றதா? இல்லை இது நடந்தே ஆக வேண்டிய சூழ்நிலையில் இருப்பதா? என்று தெரியவில்லை.  ஆனால் இந்த சமயத்தில் இறையன்பு போன்ற சரியான நபர்கள் இந்த பதவிக்கு வந்திருக்காவிட்டால் டெல்லி நீதிமான்கள் இந்நேரம் பெரிய ஆப்பை மாநில அரசாங்கத்திற்கு சொருகியிருப்பார்கள்.. 

காரணம் ஏற்கனவே தமிழ்நாடு மாசுக்கட்டுப்பாடுத் துறை மாசடைந்து இருந்தது. அத்துடன் ஏராளமான குற்றச்சாட்டுகளும் நீதியரசர்கள் கொடுத்த அடிகளும் இருந்தது. திருப்பூரில் மாசுகட்டுப்பாடுத் துறையில் பணிபுரிந்த ஒரு அரசு அலுவலர் தன்னுடைய சொந்த ஊரில் ஒரே வருடத்தில் சேர்த்த சொத்தின் அளவு எவ்வளவு தெரியுமா?  எட்டு கோடி ரூபாய். எனக்கு கிடைத்த தகவலின் படி ஒரு நபரே இந்த அளவிற்கு சம்பாரித்து இருக்கிறார் என்றால் அந்த மொத்த துறையின் அளவீடுகளை அவரவர் கற்பனைக்கே விட்டு விடுகின்றேன். 

இப்போது சரியான நபர் சரியான பதவிக்கு வந்துள்ளார். என்னைப் போன்றவர்களுக்கு தனிப்பட்ட முறையில் இழப்புகள் அதிகமென்ற போதிலும் இதையும் கடந்து செல்ல மனம் பக்குவமடைந்து விட்டது.

இந்தியாவின் மத்திய அரசாங்கத்திற்கு திருப்பூரென்பது அந்நியச் செலவாணியை ஈட்டித் தரும் நகரம். திருப்பூர் மட்டும் வருடத்திற்கு பத்தாயிரம் கோடிகளுக்கு மேல் கொடுத்துக் கொண்டுருக்கிறது. ஆனால் இந்நேரம் 14000 கோடியாக உயர்ந்திருக்க வேண்டும்.  ஆனால் இன்று அவரவர் டவுசர் அவிழ்ந்ததோடு மட்டுமல்லாமல் நிர்வாணமாக வேறு நிற்கும் சூழ்நிலை உருவாகிவிட்டது.

கோடிக்கு ஆசைப்பட்டவர்கள் இப்போது தெருக்கோடிக்கு வந்து கொண்டுருக்கிறார்கள். 

மாநில அரசாங்கத்திற்கு திருப்பூர் டாஸ்மார்க் மூலம் வகை தொகையில்லாத வருமானத்தை வாரி வழங்கிக் கொண்டுருக்கிறது. ஆனால் தமிழ்நாட்டில் உள்ள கிராமத்து மக்களுக்கு மட்டுமல்ல தற்போதைக்கு நேபாளம் வரைக்கும் உள்ள இளைஞர்களுக்கு முக்கிய வேலைவாய்ப்பு கேந்திரமாக இந்த திருப்பூர் விளங்கிக் கொண்டுருக்கிறது. எத்தனை கஷ்டப்பட்டாலும் நம்மால் நிச்சயம் மூன்று வேளை சாப்பிட்டு விட முடியும் என்று வந்து இறங்கிக் கொண்டுருப்பவர்கள் அநேகம் பேர்கள். 

ஆனால் இங்குள்ள தற்போதைய ஒவ்வொரு நிகழ்வுகளும் எறிந்து கொண்டுருக்கும் வெளிச்சத்தை போக்கி விடும் போலிருக்கு.

மத்திய அரசாங்கத்தில் இருக்கும் குறிப்பிட்ட சில தலைகள் இந்தியாவிற்குள் இருக்கும் பஞ்சு மற்றும் நூலை முழுவதும் எப்பாடு பட்டாலும் வெளிநாட்டுக்கு கடத்தியே ஆகவேண்டும் என்று துடியாய் இருக்கிறார்கள். காரணம் ஒவ்வொருவரும் தாங்கள் ஏற்கனவே பினாமி மூலமாக பதுக்கி வைத்திருக்கும் பஞ்சு மற்றும் நூலை வெளியே தள்ளுவதற்கென்று வசதியாக ஒவ்வொருமுறையும் ஏற்றுமதிக்கான காலக்கெடுவை நீடித்துக் கொண்டேயிருக்கிறார்கள். 

மாநில அரசாங்கம் கோவை மாவட்ட அரசியல் கண்க்குளை வைத்து விளையாட்டு காட்டிக் கொண்டுருக்கிறது.. ஆனால் இவர்கள் இருவரையும் விட திருப்பூர் சாயப்பட்டறை முதலாளிகள் செய்யும் காரியம் இருக்கிறதே?  அடேங்கப்பா?  நாங்க திருந்தவே மாட்டோம்? என்று சத்தியம் செய்து கொடுத்து விட்டோம் என்பதைப் போலவே நடந்து கொண்டுருக்கிறார்கள். 

நேற்றைய பதிவில் வெளியிட்டுள்ள சாயமே இது பொய்யடா என்ற பதிவை உங்களுக்கு நேரம் இருந்தால் படித்து விட்டு தொடர்ந்தால் கொஞ்சம் உங்களுக்கு புரியக்கூடும். நீங்கள் இதை படித்துக் கொண்டுருக்கும் போது நீங்கள் போட்டுருக்கும் பனியன் ஜட்டி மற்றும் பெண்களின் உள்ளாடைகளை உருவாக்க ஒரு நகரம் எப்படி நரகத்தை உருவாக்கிக் கொண்டுருக்கிறது என்பதை உணர்ந்து கொள்ளுங்கள்.?

ஒவ்வொரு உடைகளுக்குள்ளும் வெளியே தெரியாத ஓராயிரம் அழுகை மற்றும் அழுக்கு உள்ளது. இதைப்பற்றி உங்களுக்குத் தெரிந்தால் தான் பணத்தாசை என்பது ஒரு மனிதனை எந்த அளவிற்கு கேவலமாக மாற்றும் என்பதை உணர முடியும்.

மொத்தத்தில் நாம் பெற்றுள்ள இன்றைய நவீன விஞ்ஞான வளர்ச்சியில் நாம் பலவற்றை இழந்து இந்த சந்தோஷ வாழ்க்கையை வாழ்ந்து கொண்டுருக்கிறோம். இந்த நவீன வசதிகள் மூலம் பெறும் மகிழ்ச்சியென்பது நம்மைப் பொறுத்தவரையிலும் எல்லாமே நிரந்தரம் என்றும் நம்பிக் கொண்டுருக்கிறோம். அடுத்த தெருவில் இருப்பவர்களைப் பற்றியே நம்மால் கவலைப்பட நேரமில்லாமல் ஓடிக் கொண்டுருக்கும் போது எப்படி அடுத்த தலைமுறையைப் பற்றி யோசிக்க முடியும்?  

தொடக்கத்தில் இங்குள்ள சாயக் கழிவு நீரை மானாவாரியாக சாக்கடையில், கால்வாயில், ஆற்றில் என்று ஒவ்வொருவரும் திறந்து விட்டு முடிந்த வரைக்கும் கல்லாவை நிரப்பிக்கொண்டுருந்தார்கள்.

ஆனால் மாற்றமென்பது வந்து தானே தீரும். 

அது போன்ற ஒரு மாறுதல் திருப்பூரில் உருவாகி சூறாவளி சூனாமியாகி திசை தெரியாத காட்டுக்குள் ஒவ்வொரு முதலாளிகளையும் சிக்க வைத்துள்ளது. சாயப்பட்டறை முதலாளிகளின் அக்கிரமங்களையும் பொறுத்துப் பார்த்த கரூர், திருப்பூர்,கோவை மாவட்ட விவசாயிகளின் பலவிதமான போராட்டங்கள் விஸ்ரூபம் எடுக்க அரசாங்கம் விழித்தே ஆகவேண்டிய சூழ்நிலைக்கு தள்ளப்பட்டது. கடைசியாக தில்லி உச்சநீதி மன்றம் வரைக்கும் சென்று இன்று வாய்தா மேல் வாய்தாவாக சவ்வு போல் நீண்டு கொண்டேயிருக்கிறது. 

கடந்த சில வருடங்களில் உருவாக்கப்பட்ட குழுக்கள், மேற்பார்வையாளர்கள், புரிந்துணர்வு குழுக்கள் என்று ஒவ்வொருவரும் உருவாக்கிய ரணகளத்தில் பல மாறுதல்கள் உருவாக ஆரம்பித்தது.  பொறுப்புள்ள சாயப்பட்டறை முதலாளிகள் அவரவர் வெளியாகும் சாயக் கழிவு நீரை சுத்திகரித்து நல்ல நீராக மாற்றி விட அவர்களை நோக்கி எந்த சட்டதிட்டமும் பாயவில்லை.  

வசதி இல்லாதவர்களும், வசதிகள் இருந்தும் செலவு செய்ய மனம் இல்லாதவர்களுக்கும் மற்றொரு வாய்ப்பு உருவாக்கப்பட்டது.  அவரவர் சாயப்பட்டறை நிறுவனங்கள் செயல்பட்டுக் கொண்டுருக்கும் பகுதிகளை தனித்தனியாக பிரித்து காமன் எப்ளூயண்ட் ட்ரிட்மெண்ட ப்ளாண்ட்(C E T P) என்றொரு பொது சுத்திகரிப்பு நிலையம் உருவாக்கப்பட்டது.  

மத்திய, மாநில அரசாங்க பங்களிப்போடு, மானியத்தோடு, வங்கிக் கடன் உதவியால் இது போன்ற சுத்திகரிப்பு நிலையங்கள் உருவாக்கப்பட்டது. 

இதன் பலன் என்ன?  

இதனை சார்ந்து செயல்படும் சாயப்பட்டறை நிறுவனங்கள் தாங்கள் வெளியே அனுப்பும் சாயக்கழிவு நீரை குழாய் வழியாக இந்த சுத்திகரிப்பு நிலையத்திற்கு அனுப்பி விடுவதுண்டு. இங்கு வந்து சேரும் நீரில் உள்ள நச்சுத்தன்மை உள்ள கழிவுப் பொருட்களை சுத்திகரிப்பு செய்து அதில் உள்ள காரம் அமிலம் வீரியம் நச்சு போன்ற அத்தனை கெடுதிகளை நீக்கிவிட்டு இயல்பான நீராக மாற்றி தாவரங்களுக்கு பயன்படுத்தும் அளவிற்கு மாற்றி விடுகிறார்கள்..

எல்லாமே சரிதான்.  அப்புறமென்ன பிரசச்னை என்கிறீர்களா?

இது போன்ற ஒவ்வொரு பொது சுத்திகரிப்பு நிலையத்தின் கீழ் குறைந்தபட்சம் முப்பது முதல் அதிகபட்சம் 80 நிறுவனங்கள் வரைக்கும் செயல்பட்டுக் கொண்டுருந்தன.  நீதிமன்றம் கொடுத்துள்ள "ஜீரோ டிஸ்சார்ஜ்" என்ற பருப்பை சம்மந்தபபட்ட முதலாளிகள் இந்த பொது சுத்திகரிப்பு நிலையத்தில் வேக வைக்க முயற்சிப்பதில்லை.  காரணம் தங்களின் லாபத்தொகையை இது போன்ற நல்ல முயற்சிகளுக்கு கொடுக்க எவருக்காவது மனம் வருமா?

அதைவிட கொடுமை இது போன்ற சுத்திகரிப்பு நிலையங்களுக்கு அவரவர் கொடுக்க வேண்டிய கட்டணம் போனற இத்யாதி சமாச்சாரங்களை மனதில் வைத்துக் கொண்டு எப்படா வாய்ப்பு கிடைக்கும்? என்று அருகே உள்ள வாய்க்காலில் கலந்து விடும் புண்ணியவான்களும் உண்டு. ஜன நெருக்கடி உள்ள பகுதிகளில் உள்ள பல சாயப்பட்டறைகள் செய்யும் கைங்கர்யத்தால் தெருவில் நுரை சுழித்துக் கொண்டு ஓடத் தொடங்கி விடுகின்றது.

பொதுமக்கள் பயன்படுத்தும் குடிநீருக்கான குழாய் அடிக்கடி உடைந்து போய் விடுவது எப்போதுமே இங்குள்ள வாடிக்ககையான நிகழ்வாகும். இதுபோன்ற சாயக் கழிவு நீர் இந்த குடிநீர் குழாய்க்குள் நுழைந்தால்?

கற்பனை செய்து பாருங்கள்?.

ஒவ்வொரு சாயப்பட்டறை முதலாளிகளும் தாங்கள் சாயமேற்றிக் கொடுக்கும் துணிகளில் அவர்கள் பார்க்கும் லாபம் என்பது 40 முதல் 60 சதவிகிதம்.  அதாவது ஒரு கோடி ரூபாய்க்கு கேவலமாக கணக்குப் போட்டாலும் 40 லட்சத்தை தனியாக எடுத்து வைத்துவிடலாம்.  ஆனால் இவர்கள் இந்த நிறுவனத்தை உருவாக்க போட்ட முதல் என்பது பல கோடிகளை தொட்டு நிற்கும்.  சிலர் ஓட்ட உடைசல் எந்திரங்களை வைத்துக் கொண்டு இது போன்ற லாபத்தையும் சம்பாரிக்கும் கெட்டிக்காரர்களும் உண்டு.

எங்களுக்கு அரசாங்க மான்யம் வேண்டும் என்று முதலாளிகள் அதிசியமாக ஒன்று சேர்ந்து குரல் எழுப்பினார்கள்.  மத்திய அரசாங்கம் திட்டநிதியாக 700 கோடி ஒதுக்கியது.   முதல் தவணையாக 120 கோடியும் சில மாதங்களுக்கு முன்பு வங்கிக்கு வந்து சேர்ந்து விட்டது. 

ஆனால் அதிலும் அரசாங்கம் கெட்டியாக ஆப்பு வைத்தது.  எவரவர் இந்த நிதியை தாங்கள் சார்ந்துள்ள சுத்திகரிப்பு நிலையத்திற்கு பயன்படுத்த வேண்டும் நினைக்கிறார்களோ அவரவர் தனிப்பட்ட முறையில் வங்கி பிணைத் தொகை கொடுக்க வேண்டும் என்றது. 

அதாவது ஒரு பொது சுத்திகரிப்பு நிலையத்தில் 30 சாயப்பட்டறை நிறுவனங்கள் இருக்கிறது என்றால் இவர்கள் அத்தனை பேர்களும் ஒன்று சேர்ந்து இந்த சுத்திகரிப்பு நிறுவன நிர்வாகத்திற்கு பொறுப்பாகும். அந்த சுத்திகரிப்பு நிலையம் கடைசிவரைக்கும் சரியான முறையில் நிர்வாகம் செய்ய வேண்டும். அதில் பணிபுரியக்கூடிய பணியாளர்களுக்கு மாத சம்பளம் முதல் அதில் பயன்படுத்தப்படும் வேதியியல் சமாச்சாரங்களுக்கு முதலீடு வரைக்கும்  சரியான முறையில் கொண்டு செலுத்த வேண்டும்.  

காரணம் நம்ம மக்கள் மீது வங்கிகள் வைத்துள்ள நம்பிக்கை அப்படிப்பட்டது.  உனக்கும் பெப்பே உங்க ஆத்தாளுக்கும் பெப்பே என்று காட்டி விடுவார்கள் என்று வங்கி உசாராக விதிமுறைகளை வகுத்து வைத்திருந்தது.  

நீங்கள் நம்பித்தான் ஆக வேண்டும். எந்த நிறுவனமும் அரசாங்கம் கொடுத்துள்ள 120 கோடியை பயன்படுத்த முன்வரவில்லை.  மூன்று மாதங்கள் பயன்படுத்தாமல் இருந்தால் இந்த தொகை மத்திய அரசாங்கத்திற்கே திரும்பி சென்று விடும். 

ஒரு சாதாரண சுத்திகரிப்பு நிலையம் செயல்பட வேண்டுமென்றால் மின்சார செலவு முதல் மற்ற அத்தனை விசயத்திற்கும் ஒரு மாதத்திற்கு உத்தேசமாக ஒரு கோடியே 30 லட்சம் ரூபாய் வேண்டும் இந்த பொது சுத்திகரிப்பை பயன்படுத்தும் நிறுவனங்கள் தாங்கள் வெளியாக்கும் சாயக்கழிவு நீரை சுத்திகரிப்பை செய்ய வேண்டுமென்றால் ஒரு லிட்டருக்கு 12 பைசா கொடுக்க வேண்டும்.

எவருக்கு மனம் வரும்?  

சாக்கடையில் திறந்து விட்டு பழக்கப்பட்ட மக்களைப் போய் நீ திருந்துப்பா என்றால் கேட்பார்களா?  இறையன்பு வந்த பிறகு கடந்த மாதங்களில் 300 சாயப்பட்டறை நிறுவனங்கள் மூடு விழா நடத்தப்பட்டு விட்டது. இந்த எண்ணிக்கையில் பழம் பெருச்சாளிகளும், சமூக ஆர்வலர் என்று சொல்லிக் கொண்டு திரிந்தவர்களும் அடங்குவர். 1400க்கு மேற்பட்ட நிறுவனங்களில் இப்போது தப்பி பிழைத்திருப்பது கொஞ்சமே. திருப்பூர் ஏற்றுமதி நிறுவனங்கள் இப்போது ஈரோடு மற்றும் பெருந்துறைக்கு தங்களின் துணிகளை வண்ணமாக்க படையெடுத்துக் கொண்டுருக்கிறார்கள்.

இந்த 300 நிறுவனங்களும் சேர்ந்து உத்தேசமாக ஒரு மாதத்திற்கு 300 முதல் 500 கோடி ரூபாய் வரைக்கும் அவரவர் தகுதி பொறுத்து வருவாய் ஈட்டிக் கொண்டுருப்பவர்கள்.  ஒரு சாய்ப்பட்டறையில் குறைந்தபட்சம் 75 பேர்கள் பணிபுரிகிறார்கள் என்றால் கணக்குப் போட்டுக் கொள்ளுங்கள். அவரவர் தங்களின் சொந்த ஊருக்குச் சென்று விட வேண்டியது தான். இந்த துறையில் பணிபுரிபவர்கள் பெரும்பாலும் வெளிஉலகத்தை பார்க்காமல் உள்ளேயே துணியோடு துணிவோடு வாழ்ந்து கொண்டுருப்பார்கள்.  இதன் காரணமாகவே வேறு எந்த சார்பு துறையும் அறிமுகம் இல்லாமல் இருக்கும்.

சமீபத்தில் பெயத் மழையின் காரணமாக பாதிப் பேர்கள் அவரவர் ஊரில் உள்ள விவசாயத்தைப் பார்க்க தங்களின் ஊருக்குச் சென்று விட்டார்கள்.  

மீதி நபர்களை வைத்துக் கொள்ள விருப்பம் இல்லாத முதலாளிகள் ஆளை விட்டால் போதுமடா சாமி என்று பச்சைக் கொடியை உயர்த்தி வழியனுப்பிக் கொண்டுருக்கிறார்கள்.

தனிப்பட்டவர்களுக்கு வேலையிழப்பு என்பதோடு இதன் சார்பு தொழிலை நம்பி வாழ்ந்து கொண்டுருப்பவர்களின் மற்றவர்களின் வாழ்க்கை எப்படியிருக்கும்?  இந்த 300 நிறுவனங்களும் செயல்பட்டால் தமிழ்நாடு மின்சார வாரியத்திற்கு கிடைக்கும் வருமானம்?  இந்த சாயப்பட்டறை நிறுவனங்கள் வங்கியில் வாங்கி வைத்துள்ள கடன்களை எப்படி கட்ட முடியும்?  வட்டி குட்டி போட்டுக் கொண்டுருக்குமே? 

இது போன்ற பல கேள்விக்குறிகளை அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம்.  ஆனால் அத்தனையும் கேலிக்குறியாகத்தான் இருக்கின்றது.  

காரணம் இறையன்பு என்ற மாமனிதர். 

"தவறு என்பதை தெரிந்தே செய்தால் அவன் தேவன் என்றாலும் விடமாட்டேன" என்ற பாடலை முன் உதாரணமாக எடுத்துக் கொண்டு அவர் காட்டும் கெடுபிடி தனம். 

அதனால் என்ன? 

இறையன்புக்கு ஒரு பாடல் இருக்கிறதென்றால் எங்களுக்கும் ஒரு பாடல் இருக்கிறது என்று சாயப்பட்டறை முதலாளிகள் வேறொரு பாடலை பாடிக் கொண்டுருக்கிறார்கள்.

"ஒரு கோப்பையிலே என் குடியிருப்பு.................‘"