நாறும் உள்ளாடைகள்

ஈழம் "தொடர்"பான செய்திகளின் முடிவுரைக்கு இதை சொடுக்கவும்.

" எனக்கும் படிக்கனுன்னு தான் ஆசை.  பனிரெண்டாம் வகுப்பில் நான் எடுத்த மதிப்பெண்கள் 980. எங்க கிராமத்து பள்ளிக்கூடத்துல எல்லோருமே பாராட்டுனாங்க. என்ன பிரயோஜனம். எங்க ஊர்லயிருந்து திருவண்ணாமலை போய் கல்லூரியில் சேர்றதுக்கு வழியுமில்லை. அப்பா கையில காசுமில்லை. அண்ணன் கல்யாணம் முடிஞ்ச ஒரு வாரத்துல தனியே போயுடுச்சு. தம்பியாவது படிக்கட்டும்ன்னு திருப்பூர் வந்துட்டேன்"

அந்த பெண்ணிடம் பதினெட்டு வயசுக்கான எந்த செழிப்பும் உடம்பில் இல்லை.  கண்கள் குழி விழுந்து கருவிழிகளில் நிரந்தர மையிடாத கோடுகளாய், கதுப்புகள் ஓட்டிப்போய், வாலிப இயல்பான குணங்கள் மாறிப் போயிருந்தது.  தினந்தோறும் 12 மணிநேரம் நின்று கொண்டே பார்க்க வேண்டிய வேலையில் இருக்கிறார். தைத்து வரும் ஆய்த்த ஆடைகளில் நீட்டிக்கொண்டுருக்கும் பிசிர்களை வெட்டி, தரம் பிரித்து சோதித்து மற்றொருவரிடம் கொடுக்க வேண்டும். இங்கு எந்த முன் அனுபவமும் இல்லாமல் வருபவர்களுக்கென்று முதலில் ஒதுக்கப்படும் வேலை இது. ஆடைகளை நிறம் அளவு பார்த்து கட்டிய கட்டில் தனிப்பட்ட எண் அடையாளமாக போடப்பட்டுருக்கும்.  பெட்டியில் ஏறுவது வரைக்கும் ஒவ்வொரு ஆடைகளையையும் மிகக் கவனமாக கண் கொத்தி பாம்பாக பார்க்கப் படவேண்டும்.

தரத்தினை சோதிப்பவர்களின் கையில் ஒரு ஆடை கிடைத்தாலும் மொத்த நிகழ்ச்சியும் மாறிப் போய் விடும் மொத்தமாக உள்ளே பணிபுரிந்து கொண்டு இருப்பவர்களுக்கு தவறு செய்தவர்கள் வேடிக்கைப் பொருளாக மாறிவிடுவர்.  பார்த்துக்கொண்டுருக்கும் மற்ற பெண்கள் காதில் வந்து விழும் வார்த்தை களுக்கு மதிப்புரைகள் எழுத தனியாக ஒரு புத்தகம் வேண்டும். தயவு தாட்சண்யம் இல்லாமல் நாறத்தனமாக வந்து விழும் வார்த்தைகள்.  கோடிகளை போட்டுவிட்டு கொட்டக் கொட்ட இரவு பகல் பாராமல் முழித்துக் கொண்டுருக்கும் நிறுவன முதலாளியின் சார்பாளர்கள் பிரித்து மேய்ந்து விடுவார்கள்.

காலை எட்டரை மணிக்கு உள்ளே நுழைய வேண்டும்.  வேலை இருந்தால் இரவு 9 மணிக்கு வெளியே வர முடியும். வேலை நெருக்கடி அதிகமென்றால் நடுசாமம் 1 மணி வரைக்கும் தொடரும். இன்னும் நெருக்கடி அதிகமாகும் அதுவே அதிகாலை வரைக்கும் தொடரும். என்ன கிழமை? இப்போது என்ன நேரம்?  எவருக்குத் தெரியும்? 

பள்ளிக்கல்வியும் குறுகிய கிராம சிந்தனைகளையும் உடைய ஒவ்வொரு இளைஞர் இளைஞிகள் தொடங்கி, வாழ்க்கையில் இனி எப்படி மீதி காலத்தை வாழப் போகிறோம் என்று இறுதியில் இருப்பவர்கள் வரைக்கும் தினந்தோறும் இங்கு வந்து இறங்கிக் கொண்டேயிருக்கிறார்கள். வேறு வழியே தெரியாமல் தனக்கான வாழ்க்கையின் இருப்பை தக்க வைத்துக் கொள்வதற்காக தினந்தோறும் வந்து கொண்டுருக்கிறார்கள்.  விளையாத நிலத்துடன் போராட முடியாத அவலம் தொடங்கி, வீட்டு மனைக்காக விற்க்கப்பட்ட இடம் வரைக்கும் ஆளை விட்டால் போதும் என்று இங்கு வந்து இந்த அவஸ்த்தை வாழ்க்கையை சந்தோஷமாக ஏற்றுக்கொண்டு வாழ்க்கையை மாற்றி வாழ்ந்து கொண்டுருக்கிறார்கள். 

  

ஏற்றுமதிக்கான வேலையென்பதும், தொழில் நகர சமூகமென்பதும் எப்படி இருக்கும் என்பது தெரியாமலேயே திடீர் என்று உள்ளே தொம்மென்று குதிக்கும் பெண்களும் ஆண்களும் தங்களது இருப்பை தக்க வைத்துக் கொள்ள தங்கள் போராட்டத்தை இங்கு தான் யுத்தம் போல் தொடங்குகிறார்கள். 

பள்ளிக்குச் செல்லாமல் டிமிக்கி கொடுத்து சம்பாரிக்கப்போறேன் என்று ஓடி வந்தவர்களும், படிப்பை தொடர முடியாதவர்களும், தொழில் நுட்பம் சார்ந்த படிப்புகள் முடித்து விட்டு குடும்பத்தினரின் திட்டுகளை மிச்சப்பபடுத்த உள்ளே வந்தவர்கள் படும்பாடு அவஸ்த்தையானது. பிடிக்காத தினந்தோறும் வெறுக்கும் சூழ்நிலை.  ஆனால் வாழ்ந்து தான் ஆக வேண்டும்.  இரத்தம் உறியும் அட்டைப்பூச்சி போல் முறையற்ற நிர்வாகத்தில் முசுடுகளின் அக்கிரம அநியாயங்களை தாண்டி மேலேறி வரவேண்டும்.  வாங்கிய பட்ட அறிவும் மறந்து போயிருக்கும். அதற்குள் மொத்த இளமையும் பறி போயிருக்கும்.

ஒவ்வொரு தொழில் நகரத்திற்கும் வெவ்வேறு முகமுண்டு.  பணம் அதிகமாக புழங்கும் இந்த திருப்பூரில் மனித மனத்தை தேடுவது முட்டாள்தனம். தொழிலாளர்களுக்கு கல்வித் தகுதி ஒரு பெரிய விசயமில்லை.  உழைக்க வலு வேண்டும்.  உண்மையாக தொடர்ச்சியாக காட்ட வேண்டும்.  ஆனால் பட்டதாரிகள் தேடும் வாழ்க்கை தான் இங்கு பரிதாபத்தில் முடிகின்றது.  குறிப்பாக தொழில் நுட்ப கல்லூரி பட்டதாரிகள், உயர் கல்வி கற்றவர்களின் மொத்த தகுதிகளும் இது போன்ற சமூக வாழ்க்கையை தொடங்கும் போது தான் அவர்களுக்கே தங்களுடைய முழுத் தகுதியும் வெளியே தெரிகிறது. உள்ளே இறங்கி உழைப்பைக் காட்ட முடியாது.  தொழிலாளியாக மாற கௌரவம் இடம் தராது.  அலுவலக பணிகளில் வாங்கும் குறைந்த பட்ட ஊதியத் தொகையில் வருடம் முழுக்க பணிபுரிந்தாலும் தன்னை காப்பாற்றிக்கொள்வதே பெரும்படாக இருக்கிறது.  ஆங்கிலமும் தெரியாமல் வேலையும் புரியாமல் கடனுக்கு ஓட்டும் வாழ்க்கையாக வாழத் தொடங்குகிறார்கள்.  நடுத்தர வர்க்கம் போல் மொத்தத்தில் இயல்பாக நடுங்கும் வர்க்கமாக மாறிப் போய்விடுகிறார்கள்.  பல சமயம் ஆளை விட்டால் போதும் என்று 18 மணி நேர வேலைக்குப் பயந்து கிளம்பி வந்த இடத்திற்கே ஓடிப் போய் விடுகிறார்கள்.

தென் மாவட்டத்தில் தொடங்கி தர்மபுரி சுற்றியுள்ள வறண்ட பிரதேசங்கள் தஞ்சாவூர் தொடங்கிய கிராமங்கள் இராமநாதபுரம் வரைக்கும் வாழும் மக்களுக்கு இந்த ஆடைகள் உலகம் என்பது அற்புதமான வாழ்க்கை தரும் காமதேனு. சுரக்க சுரக்க பால் வந்து கொண்டுருப்பது போல் உழைக்க உழைக்க உயர முடிகிறதோ இல்லையோ உண்ண உறங்க உடுக்க பிரச்சனைகள் குறைகிறது.

வளரும் உலகத்தில் நடுத்தர வர்க்கத்தின் வாங்கும் திறன் பொறுத்து ஒவ்வொரு தொழில் நகரத்தின் வளர்ச்சியும் வீழ்ச்சியும் தீர்மானிக்கப்படுகிறது. பூமிப்பந்தின் ஏதோவொரு இடத்தில் நடந்த பூகம்பம் வரைக்கும் அத்தனை பாதிப்புகளும் இந்த ஆடை உலக நிறுவனத்தை பாதித்து விடுகிறது.  தொழிலாளிகள் படும் பாடு சாப்பாட்டுக்கானது.  முதலாளிகள் நிலமையே படு மோசமானது.

சீனா, பங்களாதேஷ்,வியட்நாம் போன்ற நாடுகள் திருப்பூருக்கு சவாலாக மாறத் தொடங்கிய போதே இந்த உள்ளாடை உலகமும் சரியத் தொடங்கியது.  இறக்குமதியாளர்களைப் பொறுத்தவரையிலும் குறைவான விலை.  முடிந்தவரைக்கும் தரம்.  அவர்களின் லாபத்தில் எந்த குறைவும் இருக்காது. ஆனால் உற்பத்தியாளர்களின் மொத்த வாழ்க்கையும் வரவு செலவும் எல்லா விதங்களிலும் பாதிப்படையத் தொடங்குகிறது.  லாபத்தில் லாபம் என்பது மாறி லாபத்தில் நட்டம் என்பது தொடர்ந்து இன்றைய சூழ்நிலையில் நட்டத்தில் நட்டம் என்பதாக ஒவ்வொரு ஏற்றுமதியாளர்களும் வாங்கியுள்ள கடன்களுக்கு வங்கிகளுக்கு பயந்து கொண்டு தங்களையும் ஒரு ஆளாக நிறுவனத்தை மூட பயந்து கொண்டு பம்மாத்து காட்டிக் கொண்டுருக்கிறார்கள்.  ஒவ்வொரு நிறுவனங்களும் வெளியே சார்ந்து உள்ள துணை நிறுவனங்களுக்கு கொடுக்க வேண்டிய பாக்கித் தொகையை கொடுத்து முடிந்தால் மேலாடைகள் காணாமல் போய் விடும்.  இதற்கு மேலும் வங்கிகளுக்கு செலுத்த வேண்டியதை செலுத்த நிர்ப்பந்தம் உருவானால் அணிந்து இருக்கும் உள்ளாடைகளையும் இழக்க நேரிடும்.  இது தான் நிதர்சனம்.

ஒரு நிறுவனத்தில் வேலையில்லையோ அல்லது குறைவான பணியோ என்றவுடன் அந்த சூழ்நிலையில் மற்றொரு நிறுவனத்திற்கு தொழிலாளர்கள் அப்பொழுதே போய் சேர்ந்து விட முடியாது. ஒவ்வொரு சனிக்கிழமை வரைக்கும் வாரச் சம்பளம் போடும் வரைக்கும் சகித்துக்கொள்ளத்தான் வேண்டும்.  இரண்டு நாள் ஆறு நாட்கள் என்றாலும் வேலை செய்த சம்பளத்தை கைப்பற்றாவிட்டால் அது காந்தி கணக்கில் போய் சேர்ந்து விடும். நாதாரித் தனத்திற்கென்று ஏதோ ஒரு நாயகன் ஒவ்வொரு இடத்திலும் உட்கார்ந்துருப்பார்கள். ஏழை சொல் அம்பலத்திற்கு ஏறாது என்பதை கண்கூடாக பார்க்கலாம். சகித்துக்கொண்டு போராடத் தான் வேண்டும். இன்று வேலையில்லை. நாளை வந்து விடு? என்றால் எதிர் பேச்சு பேசாமல் வீட்டுக்குள் வந்து முடங்கியிருக்கத்தான் வேண்டும்.  வீடு என்பது  ஏறக்குறைய ஓடுகள் வேயப்பட்ட வரிசை வீடுகளாக இருக்கும்.  கட்டியவர்கள் செய்த கைங்கர்யத்தால் இரண்டு வீட்டின் அளவு ஆறு வீடாக மாறியிருக்கும். வசதி என்பது மறந்து இரவில் ஒரு படுக்க இடம்.  அவ்வளவு தான்.  

தொழிலாளர்களை ஒவ்வொரு கிராமங்களும் தொழில் நகரங்களுக்கு ஏற்றுமதி செய்து கொண்டுருக்கிறது. ஆனால் சிறு நகரங்களில் இருந்து பட்டதாரிகளை பணியாளர்களாக இந்த உள்ளாடை உலகம் இறக்குமதி செய்து கொண்டுருக்கிறது. நம்பி கிளம்பி வரும் எவரையும் திருப்பி அனுப்பாத ஊர் என்பது இன்று வரைக்கும் உண்மையாகத்தான் இருக்கிறது. வந்து இறங்குபவர்கள்  சுழிவுகளை, தந்திரங்களைக் கற்றுக் கொண்டு தங்களை மாற்றிக் கொண்டால் நிறுவனங்களுக்கு கற்றுக் கொடுப்பவர்களாக மாறி விடுகிறார்கள். ஏற்கனவே உள்ளே வந்தவர்களின் தூரத்துச் சொந்தம், நண்பர்கள், தெரிந்தவர்கள் முகவரி வாங்கி வந்து முண்டியடித்துக் கண்டுபிடித்து உள்ளே வந்து தனக்கான இடத்தை கண்டு பிடித்தாக வேண்டும். படித்தவர்கள் படிக்காதவர்கள் எந்த பாரபட்சமும் இல்லை.  அவரவர் வினை வழி.  அவரவர் விதி வழி. கையூண்டி கரணம் போட வேண்டிய வாழ்க்கை. ஒவ்வொரு நாளும் பேரூந்து, ரயில் நிலையத்தில் ஏதோ ஒரு சமயத்தில் தனியாக கும்பலாக, துணைகளோடு வந்து இறங்கிக்கொண்டுருக்கும் இவர்கள் எண்ணங்கள் நோக்கங்கள் ஒன்று மட்டுமே.  பணக்காரன் ஆக வேண்டும், தொழில் அதிபர் ஆக வேண்டும் என்பதல்ல.  வாழ்க்கை வாழ்வதற்கு தேவைப்படும் இந்த உயிர் உடம்பில் இருக்க உழைத்துதான் ஆக வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் உள்ளே வந்து கொண்டுருக்கிறார்கள். 

அரசாங்கமென்பதும், ஜனநாயகம் என்பதும் எப்பொழுதாவது கிடைக்கும் ஓய்வு நேரங்களில் இலவச வண்ணத் தொலைக் காட்சிகளில் பார்த்துக் கொண்டு நல்ல குடிமகனாக வாழ்ந்து விட வேண்டும்.

தங்களுக்கான வாழ்க்கையைத் தேடி வந்தவர்களை, வாரிக் கொடுத்து வாழவும் வைத்துப் பார்த்த இந்த ஆடைகள் உலகம் இப்போது நாறிக்கொண்டுருக்கிறது. திருவாளர் ப.சிதம்பரம் முந்தைய ஐந்து வருட ஆட்சி காலத்தில் நிதி அமைச்சராக பொறுப்பேற்று அவரின் பார்வை திருப்பூரில் பட்ட போது பட்ட மரமாக மாறத் தொடங்கியது. " என் கடன் பணி செய்து கிடப்பதே" என்று முடிந்தவரை ஜனநாயக கடமையை ஆற்றி விட்டு ரணங்களை கொடுத்து விட்டு இப்போது ஜார்கண்ட் பிரச்சனையில் தவித்துக் கொண்டுருக்கிறார். வேண்டா வெறுப்பாக தயாநிதி மாறன் ஜவுளித்துறை அமைச்சராக பொறுப்பேற்ற போது " அரசாங்கத்தின் கொள்கைகள் தெளிவற்றதாக இருந்தால் ஒவ்வொரு நிறுவனமும் மூடு விழாவை நோக்கி நகரத் தொடங்கும்" என்று எட்டு மாதங்களுக்கு முன் வேர்ட்ப்பரஸ் ல் நண்பர் சுவாமிநாதன் எழுதிய பின்னோட்டத்திற்கு எழுதினேன். அது தான் முழுக்க முழுக்க உண்மையாக இருந்து தொலைக்கின்றது.  இப்போது இரண்டு தமிழர்களும் ஒரு வருடத்தைக் கடந்து வெற்றிகரமாக கோலோச்சிக் கொண்டுருக்கிறார்கள். மெல்லவும் முடியாமல் விழுங்கவும் முடியாமல் தவித்துக்கொண்டுருக்கும் பெரிய நிறுவன முதலாளிகள் இப்போது முழு நேர ஆன்மீகவாதியாக மாறிக்கொண்டுருக்கிறார்கள்.  ஆட்சியாளர்களை நம்புவதை விட அவதார உருவங்களாவது தங்கள் வாழ்க்கையை காப்பாற்றிவிடாதா என்ற ஏக்கத்தில் அவர்களின் ஒவ்வொரு இரவும் தூங்கா இரவுகளாக மாறிக்கொண்டுருக்கிறது. 

மானத்தோடு வாழ வேண்டும் என்று ஆடை உலகத்தை நம்பி வந்தவர்களுக்கு மானத்தோடு மரியாதையான வாழ்க்கையையும் இந்த ஆடைகள் உலகம் தந்தது. ஆனால் வாழ வைத்துப் பார்த்தவர்களின் வாழ்க்கை இப்போது நாறத் தொடங்கி பல மாதங்கள் ஆகி விட்டது. கோடிகளில் புரண்டவர்களின் "தரமான"   வாழ்க்கை இன்று தெருக் கோடிக்கு கொண்டு வந்து நிறுத்தியுள்ளது?

ஏன்?

இன்றைய உள்ளாடை உலகத்தின் நிலைமை? எங்கே செல்லும் இந்தப் பாதை?  ஈழத்தில் அதிக அக்கறை செலுத்தியவர்கள், மாவேயிஸ்ட்களை அடக்குவதில் அதிக பிடிவாதம் காட்டுபவர்கள் இந்த நிமிடம் வரைக்கும் தொழில் நகர வளர்ச்சிகள் குறித்து அக்கறையின்றி இருப்பதன் காரணம்?