துளசிதளம்

தமிழனத்தின் முன்னோர்களும், அரசாண்டவர்களும், ஆளுமை செய்தவர்களும் என அத்தனை பேர்களும் ஆண்டவன் விசயத்தில் " குறையேதுமில்லை மறைமூர்த்தி கண்ணா"  என்று தான் வாழ்ந்து இருக்கின்றனர்.

அத்தனை மன்னர்களும், தமிழினமும் " இறையே" என்ற ஒரு குறிசொல்லில் மொத்தத்தையும் மறந்தனர்.

ஏன்?    தன்னையே உணர தயங்கினர்.

புனிதம்,புண்ணியம் என்ற இரண்டு வார்த்தைகளில் புதிராகத் தான் வாழ்ந்து போய் இருக்கின்றனர்.   அடுத்தவரிடம் "அன்பு செலுத்தி" தன்னை நிலைநாட்டுவதற்கு பதில் " எல்லாம் சிவமயம்" என்பதற்குள் முடித்து விட்டனர்.  முடிந்தும் போயினர்.  இறை நம்பிக்கைகளுக்கும், தங்களுடைய அடிப்படை கடமைகளுக்கும் என்ன வித்யாசங்கள் என்று தெரியாமலேயே ஆண்டவர்களும் வாழ்ந்தனர்.  ஆட்சியில் வாழ்ந்த மக்களும் வாழ்ந்தனர்.

வாழ்ந்தவர்களுக்கு " ஆண்டவனே.........." என்று கடைசி வரையிலும் கதியாய் இருந்தார்கள்.  வாழ்ந்து கொண்டுருந்த வாழ்க்கை ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும் நிர்கதிக்கு அழைத்துக்கொண்டு சென்ற போதிலும் எவருக்கும் மாற்றம் தேவையாய் இல்லை.  முன்னேற்றம் என்பது விதிப்பலனுக்குள் என்று பார்த்துக்கொண்டவர்களுக்கும் பெரிதான ஆசைகளும் இல்லை.

வாழ்ந்தவர்கள் நெஞ்சில் சுமந்த லட்சியங்கள் இல்லாமல் பின் தொடர்ந்து வந்த வழிதோன்றல்களையும் அவ்வாறே பாதை காட்டி மறைந்தனர்.

காரணம் தமிழனின் தாழ்வு மனப்பான்மை என்பது இன்று நேற்று வந்தது அல்ல.  அன்றே தொடங்கியது.  ஆனால் இன்று வரையிலும் விடாமல் தொட்டு தொடர்ந்து கொண்டு வந்து கொண்டு இருப்பது?

தமிழனின் தாழ்வு மனப்பான்மை என்பது பாமரன், பாதிக்கப்பட்டவன், அறிவாளி, அறிவற்றவன் என்ற எந்த வித்யாசங்களும் இல்லை.  மன்னர் முதல் கடவுள் வரைக்கும்.

உயர்வு நவிற்ச்சி அணி என்றாலும், வஞ்சப்புகழ்ச்சி அணி என்றாலும் அணி அணியாக கழுத்தில் தொங்கும் மணியாக பாதுகாத்துக் கொண்டு பயணித்துக்கொண்டுருப்பவன் தமிழன்.  அந்த தாழ்வு மனப்பான்மையே தன்னை தாழ்த்திக்கொண்டு மற்றவர்களை வாழ்த்தி வரவேற்பது.

இன்று?

" உங்கள் பாதம் பட்டதால் இந்த மாவட்டமே புனிதமாகி விட்டது."

"வாழ்த்த வயதில்லை.  உங்களை வணங்குகிறோம்.  "

அன்று "ஆண்டவா காப்பாற்று " என்பது கூட குற்றம்.

" நான் புழுவினினும் சிறியேன்.  தொண்டர் அடிப்பொடியேன்"

"ஒரு பூனையானது பாற்கடலில் உள்ள பாலை நக்கிப் பருகுவதற்கு முயல்வது போல நான் ராமபிரானின் கதையை எழுதுகிறேன்."

அவையடக்கம் என்ற பெயரில் தன்னைத்தானே தாழ்த்திக்கொள்வது என்பது அன்றைய கம்பன் முதல் இன்றைய வம்பன்கள் வரைக்கும்.

"வாருங்கள் ஓபாமா உணவருந்தலாம்" என்று எளிதாக அழைத்து விட முடியும்.  முதல் மந்திரிகளை இவ்வாறு அழைத்தால் அழைத்தவர்களுக்கு உடனடியாக அக்குபஞ்சர் சிகிக்சை கிடைத்துவிடும்.

" மன்னா இது உன்னுடைய உழைப்பின் வெற்றி.  இதற்கு மூலகாரணமே உன்னுடைய திட்டங்களும் முன்னேற்பாடுகளும் உழைப்புமே.  இதற்கு ஏன் ஆண்டவனிடம் போய் நிற்கிறாய்.  வாருங்கள் அடுத்த கடமைக்கு உழைக்க தயாராய் ஆவோம்"

"ஐயகோ.  அப்படியெல்லாம் சொல்லக்கூடாது.  இது இறைவன் அளித்த பிச்சை"

" அப்படியென்றால் புயல்,வெள்ளம்,மழை தாக்கி வீடு இழந்து நாட்டில் நிர்கதியாய் இருப்பது?"

" விதிப்பயன்.   மாறும்.  மாற்றம் அடையும் வரை பொறுத்து வாழ்வதே சிறப்பு."

உரையாடல்களின் மூலம் அன்றும் இன்றும் ஏதாவது மாற்றம் இருக்கிறதா?

இப்போது புரியுமே?

நிர்மூலமாய் இருப்பவர்களின் வினைப்பயன் என்பதால் தானே அதிகாரம் எழுதியவர்கள் கூட அதிசயமாய் பார்த்துக்கொண்டுருப்பது.

காலத்தை விஞ்ஞானம் மாற்றி உள்ளது.  ஆனால் மனத்தை மாற்ற எந்த கருவியும் கண்டு பிடிக்காத ஒரே குறையினால் தான் இன்னமும் குறைத்துக்கொண்டுருக்கிறோம்.

நாம் வாழ்ந்து கொண்டுருக்கும் வசதியான சூழ்நிலையில் வாழ்வாதார பிரச்சனைகளை வெறும் செய்திகளாக படித்துக்கொண்டு இருக்கிறோம்.

ஆனால் இத்தனையிலும் ஒரு ஆச்சரியம்.

தமிழினம் தம்மைப்பற்றிய உணராத பெருமைகளை, அன்று வாழ்ந்த மன்னர்கள் உணர முடியாத நிதர்சனங்கள் இங்கே உள்ளே வந்தவர்கள் உணர்ந்தது மட்டும் அல்லாமல் உள்வாங்கியதை வெளிப்படுத்திய விதம் மொத்தத்தில் ஆச்சரியமாய் இருக்கிறது.

" தமிழரின் மூதாதையரான திராவிடர்களே இந்தியாவின் மூத்த குடிமக்கள்.  உலகில் மிகப் பழைமையான உயர்ந்த நாகரிகமான சிந்து சமமெளி நாகரிகத்திற்கு இவர்கள் சொந்தக்காரர்கள்"

சிந்துவெளி அகழ்வராய்ச்சி மூலம் வெளிப்படுத்திய ஸ்பானீஸ்காரரான  ஹீராஸ் அடிகளார்.  இன்று தமிழ் பெயர் நாகரிகம் இல்லை என்று ரோஷணா, ரோஷன் என்று பிள்ளைகளுக்கு பெயர் வைக்கின்றோம்.  அவரின் பெயரை பார்த்தீர்களா?

" திருக்குறளை லத்தீன் மொழியில் உரைநடையாக மாற்றி வெளியிட்டவர் " இத்தாலியராக உள்ளே வந்த பெஸ்கி.  ஆனால் இவருடைய மற்றொரு பெயர் உங்களுக்கு எளிதாக தெரியும்.  ஆமாம்.  வீரமாமுனிவர்.

" திருவாசகம் படித்து அதில் உருகிப்போய் ஆங்கிலத்தில் மொழி பெயர்த்து, தமிழ் பக்தி இலக்கியத்தை மேலை நாடுகளுக்கு பரப்பியவர்"

ஜி.யு.போப் என்ற ஆங்கிலேயர்.  இவர் இறக்கும் போது கூட தனது கல்லறையின் மேல் நான் ஒரு தமிழ் மாணவன் என்று எழுதி வைக்கச் சொன்னவர்.

இவையெல்லாம் ஒரு கனாக் காலம் என்று கேள்வி குறியையோ, அல்லது கேலிக்குறியையோ உங்களுக்குள் உருவாக்கும்.  சமகாலத்தில் நம்முடன் வாழ்ந்து கொண்டுருக்கும் மனிதரைப்பற்றி, " உண்மையான மகான் " பற்றி தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

                                                                                       வீரமாமுனிவர்

அடுக்கு மொழி, சிலேடை மொழி, சிருங்கார மொழி, தேன் மொழி, பேதி மொழி என்று அத்தனை நடையிலும் பேசிப்பேசி ஆட்சிக்கட்டிலை பிடித்த எந்த தமிழ் தலைவர்களும் செய்யாத சிறப்பை இவர் செய்தவர்.

ஆமாம் தமிழ் மொழியை தனது நாட்டு மொழியாக, தேசிய மொழியாக, அங்கீகரிக்கப்பட்ட மொழியாக, சிறப்பு கொடுத்த மனிதர்.

ஆனால் தமிழர் அல்ல.  சீனர்.

ஆமாம் ஐயா லீ குவான் யூ.

சிங்கப்பூர் என்ற நாட்டை தான் ஆட்சியில் இருந்த 50 ஆண்டுகளில் அடுத்த நூற்றாண்டுக்கு தகுந்தது போல் நகர்த்தி காட்டியவர்.  உண்மையான செயல் வீரர்.  இன உணர்வை தூண்டி என்றும் " இளிச்சவாய்தனமான மானம் இல்லாதவனாக வாழ் நீ "  என்றவர்களுக்கு மத்தியில் அறிவை உந்து சக்தியாய் ஆளுமை என்பது உனது அடக்கமும் உழைப்பும் முக்கியம் என்பதை உணர்த்திக் காட்டியவர்.  பிரிவினை என்பது எதையும் வளர்த்து விடாது என்பது நிதர்சனமான கொள்கையினால் மக்களுக்கு உணர்த்திக் காட்டியவர்.

இப்போது புரியுமே?  புனிதம் என்றவர்களுக்கும், எதுவுமே புதிர் அல்ல என்று சொன்னவர்களுக்கும் உள்ள வித்யாசங்கள்.

"தமிழுக்கு அமுதென்று பெயர்"

ஆனால் அதிகமாக குடித்து வாழ்ந்தவர்கள் மயங்கி கிடந்தாலும் இங்கு வந்தவர்கள் மற்றும் தமிழ்ர்கள் அல்லாதவர்கள் பருகிய ஒரு துளி பல விசயங்களை உலகிற்கு உணர்த்த உதவியாய் இருந்து இருக்கின்றது.

கடவுள் நம்பிக்கை என்பதும், தனிப்பட்ட நம்பிக்கைகள் என்பது அவரவர்களின் வாழ்க்கையில் கிடைத்த அனுபவங்கள் மூலம் உணர்ந்து கொள்வது.  அதுவே ஒவ்வொரு கால கட்டத்திலும் நம்மை உணர வைத்துக்கொண்டுருப்பதும்.

ஜி.யூ.போப்

உங்கள் அறிவின் மூலம், உங்கள் உழைப்பின் மூலம் கிடைத்த வெற்றிகளைப் பார்த்து உங்கள் சிந்தனையில் வெறி வந்து விடக்கூடாது.

கிடைக்கும் அத்தனையும் நம்மை நாசகார செயல்களில் இறக்கி விடக்கூடாது என்பதற்காக உருவாக்கப்பட்ட உருவகம் அது.

காரணம் எல்லையில்லா அறிவென்பது உங்கள் ஆளுமைக்குள் இல்லாவிட்டால் எங்கு போய் நிறுத்தும் என்பதற்கு இன்று பூமியை பல நூறு அடிகள் போய் ஊடுருவித் தாக்கும் ரசாயன குண்டுகள் மூலம் நிர்மூலமாக்கப்பட்ட மனித இனம் உங்களுக்கு உணர்த்தவில்லையா?

ஓலமாய் முடிந்து போனவர்களின் வாழ்க்கை எதை உணர்த்துகிறது?

ஆனால் வெறும் நம்பிக்கைகளை, அதுவே வாழ்க்கையாய், சாப்பாடு போல் உண்டு கொழுத்து அழிந்து போனவர்கள் பின்பற்றியவர்கள் மட்டும்.

ஆனால் சொல்லிக் கொடுத்தவர்கள், வழிகாட்டியவர்கள், அவர்கள் மட்டும் தெளிவாக வாழ்ந்தார்கள், வளர்ந்தார்கள்.

தொடர்ந்தவர்களின் வாழ்க்கை மட்டும் அன்றும் இன்றும் என்றும் வாழ்க்கை நிர்மூலமாகிக்கொண்டுருக்கிறது.

தமிழனின் வாழ்வியலில் "அது ஒரு கனாக் காலம்" முதல் இன்றைய "கதி கலங்கிக் கொண்டுருக்கும் காலம்"  வரையிலும் உள்ள சிந்தனை தொடர் ஓட்டம் இது.

சிறப்பு என்றால் "ஓட்டுப் பட்டையின் " மூலம் மூலத்தை தமிழனின் முகவரி ஆக்குவோம்.

வெறுப்பு என்றால் "விமர்சனம்" :மூலம் ?.